Fabuła opiera się o światek polskich mediów, mody i show biznesu. Te trzy rzeczy zawsze idą ramię w ramię. Moda wyznacza trendy, które później celebryci demonstrują na czerwonym dywanie… w blasku fleszy. Alek Rogoziński przedstawia to wszystko w krzywym zwierciadle, wyolbrzymia cechy szczególne ludzi znanych z ekranów telewizyjnych i portali plotkarskich. Bardzo zresztą trafnie dostrzega pewne komiczne kurioza krążące w tym specyficznym środowisku. Ponieważ autor, jako zawodowy dziennikarz, doskonale wie o czym pisze, wcale mnie nie dziwi, że tak doskonale się w tym odnalazł i potrafił nadać wszystkiemu karykaturę. Była nawet chwila, w której zastanawiałam się na ile jest to zmyślona karykatura, a na ile pierwowzory postaci same się karykaturują.

Niestety okazałam się wyjątkowo opornym czytelnikiem. Poczucie humoru, które bardzo mi się podobało w wersji mówionej, kompletnie mnie nie ruszyło w książce. To zupełnie nie mój typ komedii. Lubię komizm wynikający ściśle z fabuły oraz stylu i charakteru postaci. W przypadku tej książki są to pojedyńcze gagi połączone zagadką detektywistyczną. Podobnie jest z samym śledztwem. Autor mocno postawił na wartkość, co niestety wywołało chaos. Gadulstwo Alka (w jak najlepszym znaczeniu) również wpłynęło niekorzystnie w wersji literackiej. Cała książka jest przegadana/przedialogowana. Jest tam niewiele opisów, wszyscy za to mówią, mówią i mówią. Niekończąca się dyskusja o bzdurach.

Jeśli chodzi o przerysowanie postaci, choć było ono bardzo trafne, niektóre osoby kompletnie odpływają. Wizualizowałam je sobie jako kukły z nałożonymi maskami. Mina podejrzliwa, mina wyniosła, gwiazdorski uśmiech. Wiem, że to nie jest książka, którą można by brać za przykład realizmu, ale myślę, że gdyby zachować go w jakimś minimalnym stopniu, podziałałoby to tylko na korzyść.

No i ostatni punkt. Coś, o czym zwykle nie wspominam i nie wytykam, ale tutaj wystąpiło ich o kilka za dużo. Literówki. Korekta poszła po łebkach. Nie zaznaczałam ich, więc palcem nie wskażę, ale naprawdę raziły w oczy.

Czy polecam?
Alek Rogoziński zgromadził rzeszę fanów. Sama bardzo polubiłam go jako postać, niewątpliwą osobowość. Niestety, jego książka kompletnie nie trafiła w mój gust. Lubię akcje zabawne, wartkie, szalone, ale jednocześnie przemyślane i precyzyjnie skomponowane (Katarzyna Berenika Miszczuk). W przypadku „Śmierci w blasku fleszy” panował harmider. Nawet jeśli osiągnięty celowo, ja go po prostu nie lubię.

Fabuła opiera się o światek polskich mediów, mody i show biznesu. Te trzy rzeczy zawsze idą ramię w ramię. Moda wyznacza trendy, które później celebryci demonstrują na czerwonym dywanie… w blasku fleszy. Alek Rogoziński przedstawia to wszystko w krzywym zwierciadle, wyolbrzymia cechy szczególne ludzi znanych z ekranów telewizyjnych i portali plotkarskich. Bardzo zresztą...