,,Płonące ziemie” to już 5 tom o przygodach Uhtreda pół wikinga, który rozerwany jest pomiędzy dwa wrogie obozy. Z jednej strony mamy do czynienia z obowiązkiem służenia królowi, z drugiej lojalność wobec swej rodziny i przyjaciół. I ktoś mógłby powiedzieć : Ileż można czytać o tym samym ? Przecież w końcu te danie może obrzydnąć człowiekowi ! I może by ta było ale autor co rusz potrafi w każdym tomie zaskoczyć czytelnika czymś innym. Czym zaskoczył teraz?

W tym tomie pojawia się kolejna silna, znakomita postać kobieca, Skade. Wiedźma, która z jednej strony przyciąga mężczyzn ze względu na swą nieziemską urodę, z drugiej przeraża swym wieszczeniem i rzucanymi klątwami. Wspaniała postać, która fascynowała mnie przez cały ten tom. Bohaterka bowiem wie doskonale, jak uzyskać to czego pragnie. Manipulatorka, inteligentna, cwana kobieta potrafi nieźle namącić, czym powodowała, że ten tom był lekko pikantniejszym daniem od poprzednich tomów. Bardzo przypominała mi pewną wiedźmę z GoT, która jest bardzo podobna do Skade.

Oczywiście Uhtred co już wspominałam wielokrotnie, nadal trzyma swą wysoką formę. Podoba mi się to, jak z każdym tomem nasz bohater dojrzewa, nabiera ogłady. Ma już przecież 36 lat więc pewne priorytety się zmieniają. Widzimy, jak nasz buńczuczny bohater nie działa już pod wpływem emocji, a częściej planuje jakieś bitwy. Zaczyna być najlepszym strategiem, który potrafi znaleźć najsłabsze ogniwa przeciwników, a ten tom uwierz mi jest pełen bitew, więc na nudę nie będziesz narzekać.

Jak już zaznaczyłam na początku, autor w każdym tomie potrafi czytelnika czymś zaskoczyć. I nie chodzi mi tu o lekkość języka, czy wspaniałe barwne opisy batalistyczne, czy społeczne. Mam tu na myśli o przedstawienie problemów np. chrystianizacja, która przedstawiona jest oczami wikingów. Religia, która w starciu z wierzeniami nordyckimi wydaje się śmieszna, słaba, a przede wszystkim stawiająca na hipokryzję. Autor za pomocą Uhtreda wielokrotnie ukazuje jej słabości i niejasności. Z drugiej strony jej siła tkwi w niezrozumiałej fascynacji ludzi w cuda, relikwie i obrządki, które mają na celu odpowiedzieć, czy jesteś prawym człowiekiem . Więc autor nie tylko opisuje walkę między plemionami ale i wierzeniami, co dla mnie wypadało fenomenalnie. Najmocniejszy dla mnie fragment z takiej potyczki to właśnie wieszczenie Skade kontra proroctwo pewnego brata. Nie zdradzę Ci kto wg mnie wygrywa tę bitwę. Kolejnym zaskoczeniem tego tomu była dla mnie bardzo wartka akcja, która powodowała, że nie było takiego spokojnego momentu, wiesz nurzącego. Zabrakło mi jednak tutaj tego elementu mitologicznego i kolejnych opisów tradycji wikingów. Jest ich tu naprawdę mało, a dla mnie były one takimi wiśniami na tym przepysznym torcie.

Dlaczego warto przeczytać ten tom? Po pierwsze, bo jest tu wartka akcja, która wciąga czytelnika od samego początku. Po drugie kreacja bohaterów jest na bardzo wysokim poziomie. Tutaj nie ma dobrych i złych ludzi. Tu każdy kieruje się swoimi motywacjami, co sprawia, że nie można ich zaszufladkować. Dla mnie postać Skade to numer jeden tego tomu. Po trzecie styl, który jest lekki, przyjemny, a zarazem plastyczny. W fenomenalny sposób przedstawia nam wycinek prawdziwej historii, ubarwiając go tylko o drobne elementy. Nigdy nie przypuszczałam, że będę z wypiekami na twarzy zaczytywać się w dość krwawe przygody o wikingach, jednak mając do czynienia z tak genialnie opowiedzianą historią nie może być inaczej. Polecam miłośnikom historii i tym co uwielbiają wikingów.

,,Płonące ziemie” to już 5 tom o przygodach Uhtreda pół wikinga, który rozerwany jest pomiędzy dwa wrogie obozy. Z jednej strony mamy do czynienia z obowiązkiem służenia królowi, z drugiej lojalność wobec swej rodziny i przyjaciół. I ktoś mógłby powiedzieć : Ileż można czytać o tym samym ? Przecież w końcu te danie może obrzydnąć człowiekowi ! I może by ta było ale...