Kiedyś myślałam, że najlepszą częścią "Wojen Wikingów" są "Panowie Północy". Dziś muszę przyznać, że się myliłam. "Płonące ziemie" to zdecydowanie mój numer 1.

Na Uhtreda spadają nieszczęścia. Część z nich to zrządzenia losu, ale część ściąga na siebie sam (jak to Uhtred). Wydaje się, że bogowie odwrócili się od niego na dobre. Jak (i czy) sobie z tym poradzi?

"Płonące ziemie" to książka inna od poprzednich części serii - więcej w niej rozmyślania o przemijaniu i bólu (tego osoblistego, którego na pozór nic nie może ukoić). Główny bohater też jakiś inny - nieco bardziej rozważny, wyciszony, myślący o dzieciach. Powoli znika gdzieś butny młodzian powtarzający do zmudzenia, że to on ubił Ubbę Lodbroksona. Fakt, nadal zdarza mu się porywać z motyką na słońce, lecz nie kieruje już nim tylko i wyłącznie brawura.

Ujęły mnie również opisy walk - autor przedstawia je jakby w zwolnionym tempie (z włączonym przyciskiem "mute"), ale ma to swój nieodparty urok.

A teraz trochę ponarzekam. Książkę czytałam po polsku i... czasami miałam ochotę poprawić błędy (jak to nauczyciel). Literówek sporo (np. wyspa, na której schronili się Wikingowie raz jest nazywana "Torneie", a po jakimś czasie "Troneie"), a ortografia woła o pomstę do nieba (str. 560 i "przszczoły"!!!). Przy tym wszechobecne "bękarty" (jakby innych wyzwisk nie było) już się tak w oczy nie rzucają.

Mimo wszystko, książka wspaniała. Naprawdę warto po nią sięgnąć!

Kiedyś myślałam, że najlepszą częścią "Wojen Wikingów" są "Panowie Północy". Dziś muszę przyznać, że się myliłam. "Płonące ziemie" to zdecydowanie mój numer 1.

Na Uhtreda spadają nieszczęścia. Część z nich to zrządzenia losu, ale część ściąga na siebie sam (jak to Uhtred). Wydaje się, że bogowie odwrócili się od niego na dobre. Jak (i czy) sobie z tym poradzi?

"Płonące...