Gdyby przyszło podsumować tą książkę jednym wyrażeniem określiłbym ją jako zmarnowany potencjał.
Losy polskich pilotów, szczególnie pilotów dywizjonów myśliwskich zostały dobrze udokumentowana i są powszechnie znane. Trochę gorzej sytuacja ma si,ę z pilotami dywizjonów bombowych. Ich służba mimo że równie niebezpieczna nie była aż tak spektakularna jak służba takich asów jak Skalski czy Urbanowicz.
W swojej pracy autor stara się przybliżyć sylwetkę jednego a asów lotnictwa bombowego, Jana Cholewy. Pilota z rekordową liczbą wykonanych misji w tym największą liczbą misji do okupowanej Polski.
Już na samym początku książki pojawiają się błędy i nieścisłości. Autor wymieniając medale jakimi został wyróżniony Jan Cholewa podaje między innymi że pilot czterokrotnie otrzymał Krzyż Lotniczy. Takiego odznaczenia nie było. Pilot był wyróżniony ale Medalem Lotniczym. Dodatkowo autor wprowadza chaos tłumacząc nazwy odznaczeń brytyjskim na język polski. O wiele bardziej zrozumiałe było by pozostanie przy oryginalnym nazewnictwie.
Kolejnym minusem są niektóre opisy np. walk i misji. Szczególnie zapada w pamięć opis minowania portu. Według autora okręty podwodne zanurzały się pod wodę w trakcie tego ataku. Jak miały tego dokonać autor już nie precyzuje (w portach głębokość wody jest dosyć mała i okręt miały duży kłopot aby skutecznie schronić się przed atakiem, dodatkowo dla okrętów podwodnych wybudowane żelbetonowe schrony które były najlepszą ochroną przed atakiem z powietrza). Kolejnym ze szczegółów który bardzo rzucił się w oczy jest opis jednego z ataków bombowych. Autor pisze że bomby pilota Cholewy trafiły w cel. Odważna teoria jeśli weźmiemy pod uwagę skuteczność ówczesnego nocnego bombardowania.
Kolejną ciekawską jest fragment w którym autor opisuje sytuację gdy samolot pilotowany przez polskiego asa prawie zderza się z amerykańskim samolotem B 24. Po wylądowaniu w bazie gdzie stacjonują amerykanie piloci omawiają całe zdarzenie. Nie było by w tym nic dziwnego gdyby nie to że według autora pilotem tego samolotu miał być czarnoskóry Amerykanin. W tamtych czasach w siłach powietrznych armii USA panował segregacja rasowa i jest nie możliwe aby czarnoskóry żołnierz pilotował ten samolot. Istniała co prawda w czasie wojny grupa bombowa z czarnoskórymi pilotami ale latali oni na samolotach B-25 i stacjonowali w innym miejscu.
Innym mankamentem książki są liczne powtórzenia. Co jakiś czas autor wraca to tych samych wydarzeń przepisując ponownie to co już napisał. Odnosi się przez to wrażenia jakby dwa razy czytało się to samo.
Minusem książki jest bardzo uboga bibliografia. Pisarz korzystał jedynie z dziennika Jana Cholewy i... swoich wcześniejszych publikacji. Przy tego typu książkach aż prosi się o sięgnięcie do archiwów czy jakiś publikacji naukowych poświęconych danemu zagadnieniu.
Ostatnią niezrozumiałą dla mnie rzeczą jest przytoczenie przez autora kilku biogramów polskich żołnierzy poległych na misjach. Jestem jak najbardziej za oddawaniem hołdu weteranom, weteranom poszkodowanym oraz poległym na misjach jednak biogramy zawarte w książce nie wnoszą nic do książki. Dodatkowo jest ich tylko kilka. Co z pozostałymi żołnierzami którzy oddali życie służąc na misjach?
Podsumowując książka porusza bardzo ciekawy temat jednak sposób jego prezentacji oraz liczne błędy i nieścisłość znacząco obniżają ocenę jaką można wystawić tej publikacji.

Gdyby przyszło podsumować tą książkę jednym wyrażeniem określiłbym ją jako zmarnowany potencjał.
Losy polskich pilotów, szczególnie pilotów dywizjonów myśliwskich zostały dobrze udokumentowana i są powszechnie znane. Trochę gorzej sytuacja ma si,ę z pilotami dywizjonów bombowych. Ich służba mimo że równie niebezpieczna nie była aż tak spektakularna jak służba takich asów...