Jestem stałym czytelnikiem Zielińskiej od dziesięciu lat, od czasu, kiedy zamieszczała jeszcze opowiadania grozy w niszowych antologiach, na długo przed publikacją pierwszej powieści ("Przypadek Alicji") w 2014 roku; nie przegapiłem ani jednej z jej indywidualnych publikacji, z których "Sorge" jest czwarta. Niestety, nowa książka rozczarowała mnie srogo: mam wrażenie, że autorka zabrnęła w ślepy zaułek. Losy bohaterek rozwijają się przewidywalnym rytmem, a rozdęte opisy miasteczka i wciąż powtarzające się retrospekcje sprawiają, że tęsknie myślę o surowej redakcji, która spuściłaby trochę powietrza z nadmuchanych akapitów. W poprzednich powieściach Zielińskiej motorem lektury były wieloznaczność i tajemnica, a sens symboli wyjaśniał się stopniowo: w "Sorge" znaczenie flaminga, trzasku i skrzydłokwiatu, a także podwójnej nazwy miasteczka, w którym toczy się akcja, jest oczywiste od początku. Zwyczajnie brakuje tu bodźca do czytania, skoro autorka kroczy dobrze udeptaną ścieżką: żałoba, kompleks ocalonego i lęk przed utratą wspomnień to tematy praktycznie wyczerpane przez współczesną literaturę, i obawiam się, że Zielińska niewiele do nich wniosła. "Sorge" kładzie nacisk przede wszystkim na kobiety i symboliczne "udzielenie im głosu": trzy główne postaci - dziewczyna, Tula i Adela - zdają się reprezentować trzy różne etapy w życiu kobiety, a powieść w założeniach traktuje o braku porozumienia i wzajemnego wsparcia. Doceniam, że Zielińskiej marzy się żeńska solidarność, żałuję tylko, że nie udało się jej zawrzeć tego marzenia w lepiej skonstruowanej i ciekawszej fabule.

Jestem stałym czytelnikiem Zielińskiej od dziesięciu lat, od czasu, kiedy zamieszczała jeszcze opowiadania grozy w niszowych antologiach, na długo przed publikacją pierwszej powieści ("Przypadek Alicji") w 2014 roku; nie przegapiłem ani jednej z jej indywidualnych publikacji, z których "Sorge" jest czwarta. Niestety, nowa książka rozczarowała mnie srogo: mam wrażenie, że...