Anhelli to imię, prowadzonego przez starego Szamana, mieszkańca Syberii, który został wybrany na następcę, przewodnika ludu ― i wiele musiał przez to namaszczenie spróbować goryczy. Niebywale przypomina stylizacją Słowacki prozę biblijną; podobnie jak skojarzenia do “Boskiej Komedii” Dantego są natychmiastowe; ale przede wszystkim ― jakże piękne “Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego” przywodzi myśl, bo i temat, i smutek ten sam w utworach Wieszczów. “Anhelli” jest pesymistycznym poematem: wszystkie jego próby ocalenia sybirskich zesłańców od codziennych niedoli (takich jak choroba czy przywalenie wejścia do kopalni głazem), kończą się nieledwie większym bólem. Anhelli nie zmartwychwstaje, nie zostaje “ofiarą serca” ― Eloe, czuwająca nad martwym jego ciałem, odpędza rycerza i raduje się, “że serce jego nie obudziło się na głos rycerza i że już spoczywał”... Wszędzie sybirska biel, sponiewierani zesłańcy, Szaman czyniący im powinności kapłana i moc mistyki.

Anhelli to imię, prowadzonego przez starego Szamana, mieszkańca Syberii, który został wybrany na następcę, przewodnika ludu ― i wiele musiał przez to namaszczenie spróbować goryczy. Niebywale przypomina stylizacją Słowacki prozę biblijną; podobnie jak skojarzenia do “Boskiej Komedii” Dantego są natychmiastowe; ale przede wszystkim ― jakże piękne “Księgi narodu i...