Ta książka wciągnęła mnie w swoją historię od pierwszej strony. Tak to ja lubię. To chyba najlepsza pozycja tej autorki. Wciągająca, trzymająca w napięciu, pełna emocji.
Tematyka nie jest łatwa, zwłaszcza że dotyczy śmierci małego dziecka.
Susan po 4 latach wychodzi na wolność. Ta wolność jest tylko fizyczna, bo psychicznie wciąż jest uwięziona we wspomnieniach, a raczej ich braku. Mówiono jej, że miała psychozę poporodową- uwierzyła, powiedziano jej, że zabiła swojego małego synka- musiała uwierzyć. Przecież by jej nie okłamali prawda? sama niczego nie pamięta z tamtego dnia, tylko tyle, że była bardzo zmęczona jak każdego dnia od porodu. Teraz musi borykać się zarówno ze stratą dziecka jak i męża, który wniósł pozew o rozwód. Próbuje żyć dalej ze świadomością, tego co się stało. Albo tego co mówią, że się stało. Ktoś podrzuca pod jej drzwi fotografię czteroletniego chłopca, ktoś wkłada do torebki artykuł dotyczący procesu, ktoś demoluje jej dom i zabija jej kota, ktoś ją śledzi, a ona? ona odkrywa w sobie coraz większą determinację by dowiedzieć się prawdy. To czego się dowiaduje dowodzi, że cała historia ma drugie dno i to podwójne i sięga w przeszłość dramatyczną i przerażającą, która teraz upomina się o swoje.
Książka świetna. Może zakończenie trochę przekombinowane, mało wiarygodne wywołujące w nas sceptyczne myśli- naprawdę? czy to byłoby możliwe? Niezależnie od wszystkiego świetnie się czyta i najważniejsze- nie było tam miejsca na nudę

Ta książka wciągnęła mnie w swoją historię od pierwszej strony. Tak to ja lubię. To chyba najlepsza pozycja tej autorki. Wciągająca, trzymająca w napięciu, pełna emocji.
Tematyka nie jest łatwa, zwłaszcza że dotyczy śmierci małego dziecka.
Susan po 4 latach wychodzi na wolność. Ta wolność jest tylko fizyczna, bo psychicznie wciąż jest uwięziona we wspomnieniach, a raczej...