Oprócz krótkiego Wstępu i trochę dłuższego Epilogu Michelle Obama podzieliła swój pamiętnik na trzy części:

Becoming Me,
opowiada o domu rodzinnym przy Euclid Avenue w południowej dzielnicy Chicago, o edukacji w chicagowskich szkołach, później o studiach licencjackich w Princeton i prawniczych na Harvardzie, wreszcie o pierwszej posadzie w renomowanej korporacji prawniczej. Dom, a w nim ich mieszkanie na piętrze, należał do jej ciotecznej babki, która uczyła ją gry na z lekka zdezelowanym fortepianie. Z dzielnicy z biegiem lat coraz więcej białych mieszkańców wyprowadzało się na bogate przedmieścia. Czteroosobowa rodzina Robinsonów, podobnie jak ich bliżsi i dalsi krewni, do zamożnych nie należała. Tym bardziej, że ojciec od lat cierpiał na SM. Jednak obydwoje rodzice całą swą energię, wszystkie ambicje i nadzieje wiązali z wychowaniem i edukacją Michelle i jej starszego brata Craiga. Baracka Obamę spotkała w swojej pierwszej pracy.

Becoming Us,
czyli jak panna Michelle Robinson została żoną przyszłego, czterdziestego czwartego amerykańskiego prezydenta, i jak wyglądała ich droga do Białego Domu. Choć jest od niej trzy lata starszy, między ukończeniem college’u na Columbia University a podjęciem studiów prawniczych na Harvardzie miał Barack paroletnią przerwę, podczas której pracował w lokalnej organizacji pozarządowej, jako tzw. community organizer. Dlatego, kiedy w 1989 roku stawił się na studencki staż w korporacji prawniczej, to ona została jego organizacyjną szefową. Zaimponował jej wiedzą i rozległymi zainteresowaniami („z jednakową pasją potrafił mówić o polskich wyborach parlamentarnych jak i o filmach, które brał na tapetę znany chicagowski krytyk Roger Ebert”), choć przy niej, osobie zorganizowanej, robił wrażenie rozwichrzonego zapaleńca, spóźnialskiego i bałaganiarza. W opisie ich osobistych relacji jest Michelle dyskretna, ale konserwatywności czy pruderii zarzucić jej nie można. Jednak najciekawsze są w tej części pamiętnika relacje z działania amerykańskiej demokracji u podstaw. W jej przypadku jest to angażowanie się w lokalne inicjatywy samorządowe i organizacje non-profit. Natomiast od kiedy Barack decyduje się na karierę polityczną, jest to ciężka harówa obydwojga przy kampaniach wyborczych.

Becoming More,
jest w gruncie rzeczy najbardziej przewidywalną częścią wspomnień, z wątkiem trudnej adaptacji do zaplanowanego w najdrobniejszych szczegółach życia, pod ciągłym nadzorem agentów ochrony, z opisem wiecznych niepokojów związanych z wychowaniem dorastających córek, a także stresu powodowanego utrudnianiem przez republikańską opozycję przy realizacji zamierzeń prezydenta. Dużo pisze Michelle o swoich własnych inicjatywach, takich jak propagowanie zdrowej żywności w szkołach czy rozmaite akcje pobudzające społeczną i edukacyjną aktywność młodych przedstawicieli mniejszości, szczególnie dziewcząt. Nie ukrywa gorzkiego rozczarowania dowodami niepowodzenia ich zamierzeń. Podczas pierwszej prezydenckiej inauguracji Baracka Obamy - przypomina - wielu komentatorów głosiło nadejście nowej, post-rasistowskiej epoki („postracial” era). Tymczasem społeczeństwo jest nadal głęboko podzielone, kwitnie język nienawiści i pogardy dla „innego”, mnożą się zbrodnie na tle rasowym. Najbardziej jaskrawym świadectwem powrotu starych, złych uprzedzeń i praktyk jest wybór Donalda Trumpa na następcę Obamy.

W Epilogu jednak deklaruje Michelle swój niesłabnący optymizm. Patrzcie - zdaje się mówić -życie Baracka i moje, droga, jaką obraliśmy, dowodzą, że realizacja American Dream jest możliwa. Jeśli coś może razić w tej niezwykłej historii to właśnie ów idealizm autorki. Ma do niego prawo. Ale czy ma podstawy do wiary, że jej ideały, że dobro zwycięży? Lub inaczej, czy jest w tej swojej wierze autentyczna? A może składa jedynie takie deklaracje ku pokrzepieniu serc, bo byłej pierwszej damie inaczej nie wypada? Książka jest napisana inteligentnie i fachowo. Nie ma w niej ani krzty krygowania bądź zbytniego słodzenia. Lista osób, którym autorka składa podziękowania jest długa, zapewne są wśród nich nie tylko współpracownicy, przyjaciele i edytorzy tekstu, ale również researcherzy sprawdzający każdy szczegół przywoływanych wspomnień. Nie wiem, czy można ich nazwać ghostwriterami, ale nie sądzę, by ktokolwiek, poza nią samą, był w stanie wykreować osobowość Michelle Obamy. Dla czytelników wydaje się ona przekonująca, o czym świadczy niezwykła popularność pamiętnika. W rankingu Amazona od czasu publikacji w listopadzie 2018 zajmuje Becoming niezmiennie pierwsze miejsce w kategorii non-fiction. A zatem, moim zdaniem, jeśli celem jej optymistycznego przesłania jest pobudzenie aktywności wyborców, której najważniejszym składnikiem jest po prostu uczestniczenie w wyborach, do czego już w swojej lokalnej działalności oboje z Barackiem gorąco zachęcali, to dobrze, żeby chociaż czytelnicy tej książki do wiary w takie przesłanie zostali przekonani. Bo wiara, jak wiadomo, czyni cuda.

Oprócz krótkiego Wstępu i trochę dłuższego Epilogu Michelle Obama podzieliła swój pamiętnik na trzy części:

Becoming Me,
opowiada o domu rodzinnym przy Euclid Avenue w południowej dzielnicy Chicago, o edukacji w chicagowskich szkołach, później o studiach licencjackich w Princeton i prawniczych na Harvardzie, wreszcie o pierwszej posadzie w renomowanej korporacji...