Zakończenie „Marzyciela”, pierwszej części serii „Strange The Dreamer” Laini Taylor, skazało czytelników na wstrzymywanie oddechu w oczekiwaniu na kontynuację losów bohaterów. Ostatnie sceny „Marzyciela” to martwe ciało Sarai w ramionach Lazlo, nowego boga, i duch dziewczyny sterowany przez Minyi, żądną zemsty boginię w ciele dziecka. Przez kilka miesięcy musieliśmy czekać na wybór Lazlo, który bez wątpienia kocha Sarai nad życie, ale czy kocha ją nad życie wszystkich mieszkańców Szlochu? „Muza Koszmarów” przenosi nas z powrotem do cytadeli bogów, do Szlochu, skulonego w cieniu olbrzymiego serafina i do świata, gdzie największe zbrodnie przeplatają się z najsilniejszymi uczuciami i najpiękniejszymi marzeniami.

„Muza Koszmarów” odpowiada na pytania i wątpliwości, których nie rozwiał pierwszy tom. Nareszcie możemy dowiedzieć się więcej o pochodzeniu bogów, o naturze ich mocy, o tym, co działo się z całymi pokoleniami boskich dzieci, o krążącej nad cytadelą Zjawie i o przeszłości Erila-Fane’a – dzieciobójcy i bohatera, przeżartego zarówno nienawiścią, jak i wyrzutami sumienia. Stopniowo poznajemy rozwiązania kolejnych zagadek, układające się w spójną, fascynującą całość. Jednak za każdym razem, gdy bohaterowie pokonują jedną przeszkodę, napotykają na kolejne niebezpieczeństwa, którym trudno sprostać nawet potomkom bogów. Dzięki temu akcja nie zwalnia, ale wznosi się na zupełnie nowe poziomy.

Podobnie jak „Marzyciel”, „Muza Koszmarów” poza ukazywaniem przygód bohaterów i fantastycznego świata porusza też ważne kwestie duchowe, jak potrzeba zrozumienia przeciwnika, odkrywanie swoich możliwości, kształtowanie własnego losu, odpowiedzialność za innych czy rozdarcie między szukaniem zemsty a pragnieniem przebaczenia. Mocną stroną powieści Laini Taylor jest to, że nie skupiają się jedynie na warstwie przygodowej i fantastycznej otoczce, ale schodzą głębiej, dzięki czemu tak wspaniale grają na emocjach czytelnika.

Jedyne, czego w moim odczuciu zabrakło „Muzie Koszmarów” w porównaniu z pierwszą częścią, to bogactwo języka i kunszt budowania opowieści. W „Marzycielu” co kilka stron zaznaczałam co ciekawsze fragmenty, tymczasem „Muza Koszmarów” co prawda nadal pozwala cieszyć się treścią, ale w mniejszym stopniu stylem. Mimo to książka zapewnia wiele godzin wspaniałej lektury i zanurzenia się w pięknie wykreowanym świecie i w losach nieszablonowych bohaterów, do których chce się wracać i przeżywać je na nowo.

Agnieszka Kruk