Należę do tych osób, które oglądając "Dzień Świra" lub - w tym przypadku - czytając go, mówią sobie w duchu "to o mnie! tak, to ja!". Nic więc dziwnego, że dramaty Koterskiego bardzo mocno do mnie trafiły. Łaknąłem każde ze słów, a te Autor dobiera i szlifuje niczym żydowski jubiler diamenty. W tekstach Koterskiego nie ma nic przypadkowego. Nawet każdy błąd jest popełniony umyślnie, bardzo przemyślanie. No i ta szalona interpunkcja, powtórzenia, urywane końcówki przy odmianie, coś cudownego!
Wszystkie dramaty, oprócz "Nienawidzę", zostały sfilmowane, i te produkcje z Pazurą i Kondratem doskonale znam. Nie sposób jest czytać "Dnia Świra" i jego pierwowzoru, wspomnianego "Nienawidzę" właśnie, bez głosu Marka Kondrata w głowie. Przynajmniej ja nie mogłem się uwolnić. Teksty są jednak bardziej szczegółowe od filmów. Czytamy sceny, które nie weszły na ekrany, co jest cennym odkryciem.
Koterski to taki gorzki śmiech, łzy i zabawa. A przede wszystkim szalenie mądry facet i wybitny obserwator. Ujmuje szczegóły z życia, które dla większości są przezroczyste, nieuchwytne. Autor z neurotyczną pasją wyłapuje je z otoczenia i przelewa na papier.

Należę do tych osób, które oglądając "Dzień Świra" lub - w tym przypadku - czytając go, mówią sobie w duchu "to o mnie! tak, to ja!". Nic więc dziwnego, że dramaty Koterskiego bardzo mocno do mnie trafiły. Łaknąłem każde ze słów, a te Autor dobiera i szlifuje niczym żydowski jubiler diamenty. W tekstach Koterskiego nie ma nic przypadkowego. Nawet każdy błąd jest popełniony...