Dobre bajki dla dzieci mają tę moc, że powtarzane są z pokolenia na pokolenie bez większych zmian. Tak jest w przypadku choćby „Czerwonego Kapturka” czy „Śpiącej królewny”, które ukazały się po raz pierwszy w 1697 roku. Te bajki znają właściwie wszyscy, chociaż wielu nie wie, kto tak naprawdę jest ich autorem. Nazwisko Charles Perrault znane jest tylko niewielkiej części ich czytelników. Dlaczego się tak dzieje? Otóż wydaje mi się, że dobra bajka żyje swoim własnym życiem i jeśli przyćmi sławą samego autora, jest to niezbity dowód jej wspaniałości.

„Marzycielki” mają duże szanse stać się jedną z takich wiecznie powtarzanych opowieści. Akcja toczy się w królestwie Kalii, leżącym „całkiem niedaleko od miejsca, w którym właśnie siedzicie”*. Jest to piękna kraina, ze złocistymi piaskami morskiego wybrzeża i monumentalnymi górami, których wierzchołki sięgają samego nieba. Królestwem tym rządzi król Alberto z królową Laurelią u boku. Nie były to jednak rządy oparte na współpracy małżonków. To król dzierżył całą władzę, podczas gdy królowej pozostawała jedynie rola reprezentacyjna. Osobowość Laurelii nie pozwalała jej jednak w pełni podporządkować się takiemu życiu. Pragnęła prawdziwie stąpać po ziemi, czuć powiew wiatru we włosach. Oczywiście królowej nie wypadało oddawać się tego typu zajęciom, a mimo to goniła za swoimi małymi marzeniami, ponieważ tylko w ich realizacji mogła odnaleźć szczęście. Tego też uczyła swoje córki, a mieli ich z królem cały tuzin.

Każda księżniczka prezentowała odmienne zdolności i każda, za namową matki, realizowała się w takiej działalności, jaką podpowiadał jej głos serca. Jedna więc czytała z gwiazd, inna śpiewała, jeszcze inna uczyła się języków obcych i można by wymieniać dalej, ale najistotniejsze w tym jest to, że wszystkie te zajęcia nie pasowały do księżniczek, a przynajmniej tak twierdził król. Etykieta nie pozwalała na takie wybryki i król z pewnością zakazałby córkom oddawania się tym zajęciom, gdyby nie to, że nad życie kochał ich matkę. Pozwalał jej na drobne szaleństwa, nie potrafił więc znaleźć sensownego powodu, by zabronić ich córkom.

Los bywa jednak przewrotny i beztroskie szczęście księżniczek zostaje przerwane przez śmierć matki. Ginie ona podczas jednej ze swych wycieczek, kiedy prowadzony przez nią automobil ulega wypadkowi. Teraz król ma wreszcie niepodważalny argument. Ich ukochana matka i jego umiłowana żona zginęła właśnie dlatego, że goniła za marzeniami. Na tej podstawie król wydaje rozkaz zakazujący księżniczkom dotychczasowych zajęć. Księżniczki nie chcą się temu podporządkować, mają na ten temat odmienne zdanie i odmawiają wykonania rozkazu, dlatego za karę zostają zamknięte w komnacie bez okien, gdzie muszą oczekiwać na pojawienie się odpowiednich dla nich kandydatów na mężów. Do tego sprowadza król ich role – mają zostać żonami i nic ponadto. Oprócz tego, żeby zrozumiały, do czego prowadzi pogoń za marzeniami, na ścianie powieszono obraz ich matki, mający im przypominać o cierpieniu, jakie odczuwały po jej śmierci.

Jak widać, jest to opowieść nie tyle o księżniczkach, ile o dyskryminacji i niesprawiedliwości z niej wynikającej. Współczesnym dziewczynkom świat oferuje właściwie wszystko to, co chłopcom, a jeśli gdzieś po drodze pojawia się nierówne traktowanie, natychmiast podnoszony jest rwetes i podejmowana obrona kobiecych praw. Te prawa bowiem same sobie kiedyś wywalczyłyśmy i podobnie stanie się w „Marzycielkach”, ale najpierw księżniczki będą musiały odnaleźć w sobie siłę, by zdecydowanie przeciwstawić się niesprawiedliwości ojca. Pomimo bardzo poważnego tematu „Marzycielki” napisane są dokładnie tak, jak powinna być napisana dobra bajka, z całą tą cudowną magią i mocnym morałem na końcu.

Izabela Straszewska

* Cytat z książki.