To historia opowiedziana z perspektywy szóstki zupełnie różnych osób. Każdy z nich ma swoje odrębne problemy i trudności do pokonania. Mimo tego, co ich dzieli, połączyły ich tragiczne wydarzenia, wstrząsające ich codziennością. Tylko od nich zależało, jak sobie z tym poradzą i jakie podejmą decyzje, by wyjść z opresji.

W książce poznajemy losy kapitana drużyny futbolowej, córki kongresmena, muzułmanina, geja, sieroty oraz dziewczyny, która nie akceptowała siebie, ani swojego wyglądu. Akcja podzielona jest na poszczególne godziny oraz na to, co się wydarzyło tuż przed oraz tuż po, gdy zamachowiec podłożył ładunki wybuchowe w szkole. Bohaterowie zostali razem uwięzieni na różnych kondygnacjach budynku i musieli poradzić sobie z ogromem tragedii, gdy znikąd nie nachodziła pomoc i mogli liczyć tylko i wyłącznie na siebie.

Wspólne przeżywanie tragedii w pewien sposób połączyło bohaterów i skłoniło ich do przeanalizowania dotychczasowego życia, wszystkich pozytywnych i negatywnych aspektów. Umożliwiło im podzielenie się z resztą uwięzionych osób swoimi skrytymi problemami. Przełamali się, by pokazać, że pod wierzchnią warstwą, kryło się coś znacznie więcej. Każdy z bohaterów przeżywał coś innego i nosił w sercu wiele trudu i żalu, jednak tym, co najbardziej potrzebowali, była potrzeba akceptacji i chęć przynależenia do społeczności.

Bomba to również tytuł zawierający manifest zwrócenia na siebie uwagę. Spośród szóstki osób, jedna podłożyła ładunki wybuchowe w szkole. Właśnie ten jeden bohater nie przeanalizował wszystkich możliwych konsekwencji oraz tego, że nawet najbardziej doskonały plan może zawierać luki, co w rezultacie prowadzi do prawdziwej tragedii, zmieniającej nieodwracalnie życie niewinnych ludzi. Niosło to ze sobą smutne przesłanie, jak negatywne skutki może nieść presja i chęć otrzymania akceptacji wszelkimi możliwymi sposobami, gdy nie otrzyma się odpowiedniego wsparcia ze strony rodziny.

Fabuła książki jest bardzo wciągająca. Nie brakuje w niej szybkiej akcji i wachlarza emocji. Czyta się ten tytuł z pewnym uciskiem na sercu, gdyż tej sytuacji można było uniknąć, gdyby ktoś w odpowiedniej chwili zareagował. W niektórych momentach przeszkadzała mi jednak zbyt duża próba „moralizowania” i opieranie się autorki na stereotypach. Nie dała okazji czytelnikowi, by wyciągnął swoje własne wnioski.

„ Tad przysunął swój kawałek płytki do nosa.
- Nigdy nie zapomnę tego zapachu.
- To zapach strachu – stwierdziła Cas.
Rashid powiódł po nich wzrokiem.
- Ale też odwagi. – dodał.”

To historia opowiedziana z perspektywy szóstki zupełnie różnych osób. Każdy z nich ma swoje odrębne problemy i trudności do pokonania. Mimo tego, co ich dzieli, połączyły ich tragiczne wydarzenia, wstrząsające ich codziennością. Tylko od nich zależało, jak sobie z tym poradzą i jakie podejmą decyzje, by wyjść z opresji.

W książce poznajemy losy kapitana drużyny...