Na pierwszy rzut oka można się bulwersować na obecność Blanki Lipińskiej w „Książkach”, w których co dwa miesiące redaktor Sendecki wieszczy koniec literatury i pokpiwa z poczytnych współczesnych autorów (w tym numerze dostało się Mrozowi),a redaktor Grzymisławski z pogardą wyraża się o uczestnikach konwentów (str. 30). W tych samych „Książkach”, które kupuję właściwie wyłącznie dla błyskotliwych felietonów Wojtka Orlińskiego i wszelkich tekstów redaktorek Sucheckiej, Szostak i Wężyk, w których równość płci traktowana jest jako coś oczywistego, a nie obraza czci boskiej.

I ja się bulwersowałam, podejrzewając, że „Książki” stają się gazetą już nie przedstawiającą różne spektra literatury, ale zwyczajnie schizofreniczną.

Zmieniłam zdanie po lekturze całości. Bo okazuje się, że ktokolwiek wpadł na dobór tekstów do numeru (redaktor/ka? zespół?) nie zrobił tego przypadkowo.
Mamy więc artykuł o Michelle Obamie, powiedzmy sobie wprost – wielkiej, czarnej babie, która przezwyciężyła stereotypy i została jedną z najlepszych, najbardziej lubianych pierwszych dam Ameryki. A teraz w swojej książce pokazuje, jak długą drogę w kwestii szeroko pojętej dyskryminacji przeszły Stany i jak długa droga jeszcze je w tym zakresie czeka. Kobieta, która wyrasta na symbol, źródło siły, inspiracji.
Jest świetny wywiad z przepiękną – starą, pomarszczoną, siwą! – wybitną historyczką Mary Beard. Autorką wielu fenomenalnych książek, feministką, profesorką Cambridge, przedstawicielką światowej elity intelektualnej. Orliński przeprowadził fenomenalną rozmowę, którą czyta się jednym tchem.
Jak na tym tle wypada nieruchoma maska ostrzykniętej twarzy Blanki na selfiaczku, towarzysząca m.in. wyznaniu samej autoressy, że ma dużo do zaoferowania intelektualnie? Albo jej stwierdzeniu, że problem braku praw reprodukcyjnych kobiet w Polsce nie istnieje? Redaktor Suchecka ograła zresztą temat po swojemu, nie ma tu laurki, ale też brak jednoznacznego potępienia. Przedstawia różne punkty widzenia, samej stroniąc od werdyktu – klasa!

Wnioski każdy sobie wyciągnie sam.

Brawo, „Książki”!

PS. Duży plus także za nieobecność buca Rudnickiego w tym numerze. Miejmy nadzieję, że na stałe.

Na pierwszy rzut oka można się bulwersować na obecność Blanki Lipińskiej w „Książkach”, w których co dwa miesiące redaktor Sendecki wieszczy koniec literatury i pokpiwa z poczytnych współczesnych autorów (w tym numerze dostało się Mrozowi),a redaktor Grzymisławski z pogardą wyraża się o uczestnikach konwentów (str. 30). W tych samych „Książkach”, które kupuję właściwie...

Nieciekawe. Przykro patrzeć na ten upadek.

Nieciekawe. Przykro patrzeć na ten upadek.

Jestem zażenowany.
Do tej pory w każdym wydaniu znajdowałem ciekawe teksty, zachęcające recenzje. A w tym numerze, poza rozmową z Beatty'ym (która, była taka sobie) i wywiadem z Mannem, wszystkie teksty sprawiały wrażenie pisania na siłę - artykuły pani Murek to już w ogóle dramat bez ładu i składu. Podnieście proszę poziom, bo stracicie czytelnika. Na szczęście jest jeszcze "Pismo", po które, z radością, sięgam.

Jestem zażenowany.
Do tej pory w każdym wydaniu znajdowałem ciekawe teksty, zachęcające recenzje. A w tym numerze, poza rozmową z Beatty'ym (która, była taka sobie) i wywiadem z Mannem, wszystkie teksty sprawiały wrażenie pisania na siłę - artykuły pani Murek to już w ogóle dramat bez ładu i składu. Podnieście proszę poziom, bo stracicie czytelnika. Na szczęście jest...