Trzy grube książki, zasługują pewnie na coś obszerniejszego, ale nie tym razem. I na dodatek powiem o wszystkich od razu, bo tworzą całość i nie umiem myśleć o nich, jak o oddzielnych częściach.
To bardzo długa opowieść. Od polowy XIX wieku do współczesności, choć odniesienia do lat i wieków wcześniejszych pojawiają się w opowieściach bohaterów. Długa i pełna codziennych emocji historia życia ludzi, których los postawił na swojej drodze. Trzy rodziny o jakże innych korzeniach, patrzeniu na świat, potrzebach, marzeniach i celach. Fabuła prowadzona bardzo reporterskim okiem. Historia kilkunastu/kilkudziesięciu osób pisana z dystansem. Szybko, rzeczowo i na temat. Niemal bez emocji, niemal bez współczucia. Trochę oszukańczo, bo niczym zwierzę prowadzone na rzeź zaprowadziła autorka Barbarę Zajezierską na spotkanie z Toroszynem. Jednak z drugiej strony, nie można mieć wątpliwości po czyjej stronie była sympatia pisarki. I to nie ta wynikająca z płci czy sprawiedliwości.
Dla mnie najwięcej serca Gutowska włożyła oczywiście w Ginę Weylen. Świetnie jest nakreślona, nie wiem czy nie najlepiej z całej książki. Ze swoim prawem do szczęścia, wyrywaniem radości pazurami, uczciwością, miłością do ludzi i życia. Nawet można wybaczyć jej zdradę ukochanego mężczyzny. Prawda? Spora dawka przeciwstawnych emocji w moim przypadku się z nią wiązała. W sumie czy ją lubię czy nienawidzę, czy zasługuje na podziw czy wręcz przeciwnie? Bardzo ciekawie.
Nie przepadam za tego typu książkami. Masa bohaterów, bieg przez historię, setki dat, wydarzeń, opowieści i moje przekonanie, że za chwilę większość z nich uleci z mojej głowy. Zostaną te najważniejsze. Pewnie przez jakiś czas, bo nie podejrzewam, że za pół roku będę dokładnie pamiętała kto z kim, dlaczego, w jakim celu i w jakiej kolejności.
Ale coś pozostanie we mnie po tej książce i z tego powodu, choć moim zdaniem, to nie jest romans na polecankę, uważam, że warto było poświęcić jej te kilka chwil.
A dlaczego dokładniej?
Całkiem spory ukłon należy się autorce za wymyślenie, opracowanie i napisanie tej historii. Napisanie w taki sposób, że choć ilość faktów wydaje się oszołamiająco sucha, czyta się to jak najlepszą powieść szpiegowsko-sensacyjno-historyczno-obyczajową. Nie, nie jak romans. A jeśli już to chyba jakiś mocno gorzki. Bardziej antyromans. Opowieść jak przez nieokiełznane popędy i pragnienia można skrzywdzić i unieszczęśliwić. Na palcach jednej ręki można byłoby wymienić kto był prawdziwie szczęśliwy w tej książce. Malutkim fragmentami jedynie. Ale może tak właśnie jest. Tylko chwile nam się należą. Chyba nie umiem kupić tego jednak bardzo brutalnego spojrzenia na relacje międzyludzkie, ale tak twierdzi Gutowska, a ponieważ robi to bardzo sugestywnie, nie powiem jej „nie” Kupię tę historię z tymi częściej smutnymi niż szczęśliwymi ludźmi.
Kolejny ukłon za konsekwencję w kreowaniu bohaterów i pewnie realizację realnego planu, a nie planu „aby czytelniczkom się podobało”. Jakże zła byłam na starego Zajezierskiego za to, że nie rozpoznał syna, a potem, że za chwilę go stracił, a może nawet bardziej za to, że w zasadzie nawet tej straty nie poczuł. Ale to było dobre. Obiektywnie dobre i bardzo wiarogodne.
Denerwował mnie wszechobecny brak szczęścia, radości i spełnionej miłości, która trwałaby trochę dłużej niż chwil kilka. Wiem, wiem, ale kurcze, aż nie chce mi się wierzyć, że spośród takiej chmary ludzi, ludzi przez lata, wielki nie było w tym otoczeniu choćby jednej/dwóch sztuk szczęśliwych odrobinę dłużej. Nie wiem też na ile pociąg do płci przeciwnej, do konkretnych przedstawicieli był tak druzgocący i tak szalenie wiele zmienił, tak wiele zniszczył. Bardzo to smutne.
Dobre historia.
Bardzo ciekawie połączona.
Dziwne, ale bardzo szybka w czytaniu.
Zajmująca, o ile ktoś zaakceptuje fragmentaryczność i swoistą suchość, bezemocjonalność autora.
Do polecenia innym, ale nie wszystkim.

Trzy grube książki, zasługują pewnie na coś obszerniejszego, ale nie tym razem. I na dodatek powiem o wszystkich od razu, bo tworzą całość i nie umiem myśleć o nich, jak o oddzielnych częściach.
To bardzo długa opowieść. Od polowy XIX wieku do współczesności, choć odniesienia do lat i wieków wcześniejszych pojawiają się w opowieściach bohaterów. Długa i pełna codziennych...