Czasem życie serwuje nam takie dni, że jeden kieliszek na rozluźnienie to zdecydowanie za mało. Bywa, że nawet dwa brzmią jak wybitnie nieśmieszny żart. Rana miała właśnie jeden z tych gorszych dni, gdy lekkomyślnie chwyciła za telefon. Ale niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kto nigdy nie zrobił niczego głupiego po pijaku!

Główna bohaterka po ciężkim dniu pracy w knajpie, gdzie wykonuje taniec brzucha, postanowiła samotnie opróżnić butelkę wina. Szybko zebrało jej się na wspomnienia. A te najradośniejsze, co do jednego, związane były z NIM. Rana zrobiła więc to, co chyba każdy zrobiłby na jej miejscu już dawno temu – wyszukała w sieci informacje na temat swojego przyjaciela z dzieciństwa. Pech chciał, że znalazła również jego numer. Zanim zdążyła się zastanowić, wykręciła go, nakrzyczała na osobę po drugiej stronie linii i momentalnie trzeźwiejąc, szybko się rozłączyła. Nie spodziewała się jednak, że Landon oddzwoni. I będzie pamiętał Ranę Bananę…

Ten telefon był dla Landona naprawdę zaskakujący i… dziwaczny. Oto dziewczyna, która zniknęła z jego życia bez słowa przeszło trzynaście lat temu, krzyczy na niego w środku nocy i obwinia o całe zło tego świata. Wini go za rozpad swojej rodziny i wyklina jego przeprowadzkę do Kalifornii. Jest zła, że jej się w życiu aż tak nie powiodło i musiała zostać w Michigan. Gdyby tylko wiedziała, że jego życie to wcale nie słońce, piasek i szum fal…

Landon – opalony, wyrzeźbiony buntownik, z masą tatuaży – pozornie wiedzie życie bez zmartwień. Jednak ciąży mu kilka brudnych sekretów z przeszłości. Los wcale nie był dla niego taki łaskawy, jak sądzi Rana. Rana Banana, z którą dorastał i która znała go jak nikt inny, a teraz osądza go na podstawie kilku szczątkowych informacji znalezionych w internecie. Nic więc dziwnego, że nasz bohater nie mógł sprawy tak zostawić. Idąc za ciosem, postanowił wyjaśnić z nią sobie kilka niedomkniętych kwestii. Jak choćby rozbieżności związanych z jej wyprowadzką.

Zastanawiacie się czasem, jak to by było zadzwonić do dawnego przyjaciela, z którym od lat nie macie kontaktu? Czy byłoby to dziwne, niezręczne? Czy wasza relacja mogłaby wrócić do poprzedniego wyglądu, skoro oboje się zmieniliście? O czym rozmawiać po takiej przerwie? Jeśli choć raz zadaliście sobie podobne pytania, bez trudu wczujecie się w główne postaci wykreowane przez Penelope Ward.

Minęło trzynaście lat odkąd widzieli się po raz ostatni. Oboje byli wtedy jeszcze dziećmi. No dobrze – nastolatkami. Nie zmienia to jednak faktu, że bardzo się od tego czasu zmienili. Mimo to rozmowa idzie im zaskakująco gładko. Płynnie przeskakują od jednego tematu do drugiego, ich pytania zdają się nie mieć końca, ale nic w tym dziwnego – trzynaście lat to szmat czasu, tyle mogło się przecież wydarzyć!

Jednak najbardziej ujmujący jest sposób, w jaki oboje poprawiają sobie nastrój. Ich dialogi są przezabawne, ale i podszyte wyczekiwaniem. Nie można przecież dowiedzieć się wszystkiego o drugiej osobie tak od razu. I to właśnie daje autorce pole do popisu w kwestii angażowania czytelników, które mistrzowsko wykorzystuje. Penelope Ward przez ponad pół książki rzuca jedynie okruchy informacji, po których stopniowo dociera się do celu. To cudowne, że możemy poznawać bohaterów w takim samym tempie, jak oni siebie nawzajem. W dodatku dzieje się to tak dynamicznie, że nie sposób odłożyć tej książki. Uniemożliwiają to również zabawne i dwuznaczne tytuły rozdziałów, które kuszą dalszą lekturą.

Chociaż większą część tej powieści stanowią dialogi, z rozdziału na rozdział pojawia się coraz więcej pytań. Jak to naprawdę było z tą wyprowadzką? Dlaczego Rana nie chce, żeby Landon ją zobaczył? Co skrywa ich przeszłość? Czego wstydzi się nasza bohaterka? Co dręczy głównego bohatera? Ile wytrzyma ich nowo nawiązana relacja? W końcu dzielą ich tysiące kilometrów i kilka stref czasowych. W tej kwestii autorka również wzbiła się na wyżyny. To, w jaki sposób bohaterowie jej powieści radzą sobie z brakiem bliskości, dotyku, a nawet zapachu, jest wręcz magiczne! Dzielące ich setki kilometrów wydają się doprawdy marną przeszkodą w obliczu ich kreatywności.

„Napij się i zadzwoń do mnie” to piękna historia, podnosząca na duchu i dodająca wiary w przeznaczenie. Bezbłędnie piętnuje osądzanie innych – czy to po pozorach, czy przez pryzmat przeszłości i popełnionych błędów. Mówi o poświęceniu i dążeniu do prawdy, a jednocześnie pokazuje, że to normalne, że nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. Uczy, że z dobrych chwil należy się cieszyć, a ze złych wyciągać wnioski, i że warto być cierpliwym, bo na każdego czeka gdzieś szczęście. Jeśli jeszcze nie przyszło, to znaczy, że jest ogromne i idzie małymi krokami.

Pod wieloma względami nasza historia przypominała kostkę Rubika – była kolorowa i skomplikowana. Całe lata trwało, zanim zdołaliśmy ją poskładać, gdy nagle pewnego niedzielnego popołudnia jak za dotknięciem magicznej różdżki wszystkie elementy powskakiwały na swoje miejsce. (s. 285)

Katarzyna Kłosowska