Fabuła w tej książce jest mizernej postaci. Blokers czy jak kto woli kark czy dresiarz, Andrzej Rybakoski spotyka się z pięcioma dziewczynami, które mniej więcej przedstawiają mu swoją filozofię życia. Biedak nic z tego nie może pojąć, za to jego „dżordż” he he doskonale wie, co ma robić lub nie. Liczą się zdobyte przez dżordża punkty, spidy, dragi i wojna polsko ruska rzecz jasna.
Liczy się jednak to, co szumi w tle tej nieskomplikowanej fabuły. Tam jesteśmy my Polacy, nasze kompleksy wobec Zachodu, które leczymy właśnie wybijając się ponad tych Ruskich. Jest tam nasz nacjonalizm i ksenofobia. Rusek to wróg, a wycieczka z Kazachstanu przybywa tu po to, by zagarnąć piasek, nasz skarb narodowy. Tam są nasze festyny, nasze grille z kiełbasą i nasze fruwające foliowe torebki. Nasze wygórowane, nieuzasadnione ambicje. Nasza popkultura, nasza młodzież naspidowana lub na zjeździe i zgonie, dresy, panki, blachary, solary i pseudo intelektualistki.
„Wojna polsko – ruska” to także język. Ni to slang ni nawijka, męczący i wulgarny ale doskonale wkomponowany w treść i przekaz. Niektóre fragmenty rozmieszały mnie do łez, niektóre były tak misternie skonstruowane, że czytałam je wielokrotnie. Ubawiłam się z setnie więc jestem na tak.

Fabuła w tej książce jest mizernej postaci. Blokers czy jak kto woli kark czy dresiarz, Andrzej Rybakoski spotyka się z pięcioma dziewczynami, które mniej więcej przedstawiają mu swoją filozofię życia. Biedak nic z tego nie może pojąć, za to jego „dżordż” he he doskonale wie, co ma robić lub nie. Liczą się zdobyte przez dżordża punkty, spidy, dragi i wojna polsko ruska...