Podobno to wszystko wydarzyło się naprawdę. Podobno do Jozefa Kariki naprawdę przyszedł człowiek, który przeżył to wszystko na własnej skórze. Podobno… Dociekliwy czytelnik może trochę poszperać w sieci, by z narastającym zaskoczeniem i niepokojem odkrywać kolejne strony i portale, a w nich artykuły sprzed lat, opowiadające historie o Trójkącie Bermudzkim na Słowacji. To żadna tajemnica, że w rejonie Trybeczu znikają ludzie.

„…Trybecz jawi się nie jako przeciętny ciąg górek porośniętych lasami, ale jako tajemnicze, nieprzewidywalne miejsce spowite mgłą niewyjaśnionych i tragicznych zdarzeń.”

Po kilku takich artykułach czytelnik jest w stanie uwierzyć przynajmniej w coś niepokojącego, co przytrafia się w tych górach. Ja uwierzyłam. Bo nie ma chyba nic bardziej przerażającego od kosmicznej grozy, która nachodzi znienacka, atakuje ciszą, ciemnością, błyskami świateł, obrazami, których człowiek nie jest w stanie pojąć. Jestem w stanie uwierzyć, że istnieją takie miejsca, które pozwalają dostrzec zwykłemu śmiertelnikowi podszewkę wszechświata i nie jest to wcale przyjemny widok. Oj, nie. To wizja, której nie sposób opisać, ciąg doznań szczególnych, które przepalają człowieka, odbierają mu nadzieję, a tym samym duszę.

„Rozumiesz? Wystarczy jedna szczelinka, cienka jak włosek; jedna jedyna, a to już zaczyna działać – twój żałosny mały świat i osobowość czy poczucie tożsamości legają w gruzach. I rozpad, totalny rozkład, z każdą sekundę jest coraz szybszy.”

Podobne doświadczenia opisywali mistrzowie weird fiction z H.P. Lovecraftem na czele. O ile Samotnik z Providence w ciemności widział ucieleśnione istoty spoza naszego wymiaru, to inni widzieli już nakładanie się owych wymiarów, ożywioną ciemność i ciszę czające się po nieeuklidesowych kątach, przerażające bardziej niż śpiący w głębinach Cthulhu. Bohaterowie „Szczeliny” Jozefa Karika – prawdziwi czy jedynie fikcyjni, Wam pozostawiam decyzję – również zderzyli się z rzeczywistością, która nagle rozeszła się im w szwach. Dostrzegli przestrzeń między nimi i nagle poszczególne elementy świata przestały do siebie pasować, a nie było czym ich wypełnić. Pozostała im czysta groza i ci, którzy

„Patrzą przez szkło, cisza z oczami.”

„Szczelina” zostaje tym samym najbardziej przerażającą opowieścią roku 2018, bo nawet jeśli żadne z tych wydarzeń nie przytrafiło się naprawdę, nawet jeśli nikt się nie zagubił w Trybeczu, a międzywymiarowe dziury nie istnieją i to wszystko to tylko sprytna mistyfikacja, to ja dobrze wiem, że las potrafi połykać ludzi. Nic mnie od tego nie odwiedzie.

Podobno to wszystko wydarzyło się naprawdę. Podobno do Jozefa Kariki naprawdę przyszedł człowiek, który przeżył to wszystko na własnej skórze. Podobno… Dociekliwy czytelnik może trochę poszperać w sieci, by z narastającym zaskoczeniem i niepokojem odkrywać kolejne strony i portale, a w nich artykuły sprzed lat, opowiadające historie o Trójkącie Bermudzkim na Słowacji. To...