Na fali zainteresowania prozą Filipowicza przeczytałam tę niewielką książeczkę profesora Włodzimierza Maciąga, historyka literatury i krytyka literackiego. O życiu pisarza jest tu niewiele, autor koncentruje się na jego twórczości. Dostrzega silny wpływ doświadczeń wojennych, które w dużej mierze określiły Filipowicza jako pisarza i artystę.

Analizuje Maciąg ważniejsze zbiory opowiadań i mikropowieści, określając autora "Romansu prowincjonalnego" jako "pisarza kameralnego, który najlepiej czuje się rysując małe, skromne środowiska, ludzi przeciętnych, o niezbyt efektownych biografiach, ludzi, przeżywających swoje najważniejsze sprawy jako konflikty z najbliższym otoczeniem, w niepowabnej scenerii dnia powszedniego". W tym właśnie tkwi dla mnie urok prozy tego zapomnianego niesłusznie twórcy, który powoli powraca za sprawą zbioru tekstów przygotowanych przez Justynę Sobolewską ("Moja kochana, dumna prowincja" 2017) i przez Wojciecha Bonowicza ("Romans prowincjonalny i inne historie" 2018). Najpierw jednak zobaczono w nim długoletniego partnera Szymborskiej przez wydany w 2016 roku zbiór listów obojga zatytułowany "Najlepiej w życiu ma Twój kot".

Gorąco polecam prozę Filipowicza. Zamierzam sięgnąć do wcześniejszych wydań i krzepić się niespieszną narracją jego tekstów i pięknem opisów. Chcę podziwiać, jak pisze Maciąg, "niezwykle rzadki(...)talent rysowania dramatycznych napięć za pomocą chłodnego, opanowanego języka przemilczeń".

Teraz zaś poczytam sobie listy Noblistki i właściciela kotki Kizi.

Na fali zainteresowania prozą Filipowicza przeczytałam tę niewielką książeczkę profesora Włodzimierza Maciąga, historyka literatury i krytyka literackiego. O życiu pisarza jest tu niewiele, autor koncentruje się na jego twórczości. Dostrzega silny wpływ doświadczeń wojennych, które w dużej mierze określiły Filipowicza jako pisarza i artystę.

Analizuje Maciąg ważniejsze...