Ciężko ocenić powieść o tak uniwersalnych przesłankach, tekst jednego człowieka a mówiący o społeczeństwie, o konsekwencjach postępowania nawet w tak kryzysowej sytuacji, jaką jest uczucie głodu. Ocenia się trudno, bo w dzisiejszych czasach, zaznaczam w naszym społeczeństwie, trudno odczuć to co bohater, wpisać się w jego dolę. Dlatego tą historię się chłonie a zarazem odrzuca, brnie i broni się przed tym co może nieodwołalnie nadejść. Ścieżki literata, który za wszelką miarę pragnie zachować człowieczeństwo, swoją wypracowaną lub wrodzoną moralność, prowadzą go nie tylko ulicami starego Oslo ale i losami napotykanych osób. I tu dostrzegamy ogromne różnice, odmienne charaktery, dobro i zło, które nie powinny pozostawiać nikogo obojętnym a jednak do tego zmuszają, i nie tylko bohatera "Głodu". Warto poznać esej Hamsuna, odkryć ducha tamtych czasów, przemyśleć i przeanalizować choćby własne podejście, własną moralność, bo ona pozostaje uniwersalna i ponadczasowa.

Ciężko ocenić powieść o tak uniwersalnych przesłankach, tekst jednego człowieka a mówiący o społeczeństwie, o konsekwencjach postępowania nawet w tak kryzysowej sytuacji, jaką jest uczucie głodu. Ocenia się trudno, bo w dzisiejszych czasach, zaznaczam w naszym społeczeństwie, trudno odczuć to co bohater, wpisać się w jego dolę. Dlatego tą historię się chłonie a zarazem...

Z nadzieją ostatnią w sercu konająca
Ogarniona nędzą, obłędem i ekstazą
Łkająca z cicha
Dusza wyczerpana głodem-
Raz korzy się przed Bogiem
By za chwilę strącić go w otchłań piekła.
.
Wyklina, złorzeczy, szlocha i szepcze
Dziękuje, pyta, zanosi błagania
W hektycznym stanie uniesienia
Za chwilę przygniatającego zmęczenia
Księgę żywota swego
Zamiast wiecznym piórem
Kreśli uczuciem głodu i biedy,
A potem szaleńczy swój monolog
Składa w swym włóczęgowskim darze
Ciemnym zaułkom Chrystianii...
.
"Głód" to studium przypadku
Pewnego upadku.
Oracja naznaczona "złudą gorączki",
Gdzie roztrząsa się wszystko bezradnie
Raz tonąc w bezczelności
A raz w naiwności i lekkomyślności.
Literat z mizernym dorobkiem
Ciągle na głodzie i w chłodzie
W wiecznym rozkroku między
Jedną a drugą jałmużną-
Tworzy osobisty sąd nad swoim losem
Który skwitować wypadałoby może:
"Trudno o większą hańbę"...
.
W mistrzowski sposób sportretowana
Różnorodność duszy bohatera-
Wszelkich niuansów jego pogmatwanej osobowości - oto atut tej egzystencjalnej prozy.
Od nędzarza na skraju wyczerpania
fizycznego oraz duchowego
do pyszałka-
to droga do przebycia dla nas- czytelnika.
Czuć nieco Dostojewskim,
a postać Raskolnikowa dobijała się parokrotnie
do drzwi mej literackiej pamięci.
Opublikowana w 1890 r. - nic nie straciła na swej uniwersalności. Osobista i metafizyczna.

Z nadzieją ostatnią w sercu konająca
Ogarniona nędzą, obłędem i ekstazą
Łkająca z cicha
Dusza wyczerpana głodem-
Raz korzy się przed Bogiem
By za chwilę strącić go w otchłań piekła.
.
Wyklina, złorzeczy, szlocha i szepcze
Dziękuje, pyta, zanosi błagania
W hektycznym stanie uniesienia
Za chwilę przygniatającego zmęczenia
Księgę żywota swego
Zamiast wiecznym piórem
Kreśli...

Nie rozumiem fenomenu tej książki. O ile dosadnie przekazana zostaje nam cała paleta emocji bohatera walczącego o każdy dzień, o tyle można było cały ten sens przekazać jeszcze w krótszej formie. Strasznie dziwnie się zaczyna i strasznie dziwnie się kończy. Niemniej jednak przyzwoita lektura jednak bez jakiegoś większego szału

Nie rozumiem fenomenu tej książki. O ile dosadnie przekazana zostaje nam cała paleta emocji bohatera walczącego o każdy dzień, o tyle można było cały ten sens przekazać jeszcze w krótszej formie. Strasznie dziwnie się zaczyna i strasznie dziwnie się kończy. Niemniej jednak przyzwoita lektura jednak bez jakiegoś większego szału

Typowa literatura modernistyczna. Skoro prekursor, to pewnie w momencie wydania była orzeźwiająca, dla mnie już jednak nic nowego. Chyba poleciłabym raczej "Upadek" Camus (chociaż czytałam z 15 lat temu, wiec czeka mnie re-read, może wrażenie będzie ostatecznie podobne).

Typowa literatura modernistyczna. Skoro prekursor, to pewnie w momencie wydania była orzeźwiająca, dla mnie już jednak nic nowego. Chyba poleciłabym raczej "Upadek" Camus (chociaż czytałam z 15 lat temu, wiec czeka mnie re-read, może wrażenie będzie ostatecznie podobne).

Typowa literatura modernistyczna. Skoro prekursor, to pewnie w momencie wydania była orzeźwiająca, dla mnie już jednak nic nowego. Chyba poleciłabym raczej "Upadek" Camus (chociaż czytałam z 15 lat temu, wiec czeka mnie re-read, może wrażenie będzie ostatecznie podobne).

Typowa literatura modernistyczna. Skoro prekursor, to pewnie w momencie wydania była orzeźwiająca, dla mnie już jednak nic nowego. Chyba poleciłabym raczej "Upadek" Camus (chociaż czytałam z 15 lat temu, wiec czeka mnie re-read, może wrażenie będzie ostatecznie podobne).

No ja nie lubie takich przedluzonych studiuw przypadku zazwyczaj caly przekaz z ksiazki dalo sie zmiescic w jednym rozdziale
Ale ksionzka jest tak dobrze napisana ze mi to nie przeszkadzalo plus wcionz nie jest to dluga nowela
Po tytul siegnolem bo sam aktualnie jestem bezrobotny ale na szczenscie sie nie utozsamiam z bohaterem jednak heh
Tak zeby sie nie rospisywac to jest to pozycja intrygujonca sprawia ze sie zastanawiasz co typ jeszcze zrobi i zabawnie napisana no mi taki typ humoru lezy polecam chiba ale som lepsze ksiazki

No ja nie lubie takich przedluzonych studiuw przypadku zazwyczaj caly przekaz z ksiazki dalo sie zmiescic w jednym rozdziale
Ale ksionzka jest tak dobrze napisana ze mi to nie przeszkadzalo plus wcionz nie jest to dluga nowela
Po tytul siegnolem bo sam aktualnie jestem bezrobotny ale na szczenscie sie nie utozsamiam z bohaterem jednak heh
Tak zeby sie nie rospisywac to jest...

Ciekawa książka, szczerze mówiąc nigdy wcześniej nie spotkałem się z taką narracją. Tytułowy głód jest w treści wszechobecny, przez pierwsze 3 rozdziały bohater, a przez to też czytelnik nie mogą od niego ucieć, co w niektórych momentach jest przerażająco przygnębiające. Powstaje uczucie współczucia.

Nie zgadzam się jednakże z opiniami, jakoby protagonista był głupcem. Musimy zrozumieć, że poziom głodu, którego doświadczył był na tyle wysoki, że zabierał zdolność logicznego myślenia i rodził psychopatyczne myśli. Zapewne nikt z nas nigdy nie był i nigdy nie przyjdzie mu być tak wyniszczająco głodnym - gość nie jadł nic przez tygodnie, a gdy już coś zjadł to wymiotował. Fascynujące jest jednak, że mimo tak złego stanu fizycznego bohater nie był chciwy ani agresywny. Nie uciekał się do rękoczynów, czy kradzieży. Chciał zarobić pieniądze uczciwie - nawet gdy szczęście się do niego uśmiechało nie umiał tego zaakceptować. Możemy sobie wyobrazić jak wyglądałoby to w dzisiejszych czasach.

Co więcej, bohater przez cały czas zachowywał swój honor - mimo, że głodował duma i wstyd nie pozwala mu prosić o jedzenie. Oczywiście, miał wiele okazji do tego, żeby zdobyć pieniądze (zapewne ktoś wyciągnąłby do niego pomocą dłoń),aczkolwiek coś go blokowało, nie chciał tego robić. Tu wchodzi wątek totalnej psychozy i spaczenia myśli. W wielu scenach pokazany jest tok myślenia, jakoby bohater chce wyjść na godnego człowieka i nie okazać swojej słabości innym (np. mimo, że umierał z głodu odmówił zaliczki za pracę od Komandora). A potem jest zadowolony ze swojej decyzji i sam sobie pochlebia. Wolał umrzeć niż stracić swoją godność.

Ostatni rozdział rzuca już trochę inne światło na całą historie. Pomimo dalszego głodu i stracenia miejsca w mieszkaniu protagonista zachowuje pozytywne myśli i chęć ukończenia swojego dzieła. Nie popada aż w takie stany psychozy, co więcej, w przeciwieństwie do swoich poprzednich zachowań, decyduje się "ukraść" ciastka handlarce i nie czuje przy tym wstydu. Uważa, że mu się NALEŻY. Może Hamsun chciał przez to pokazać, że każde wartości (w tym przypadku honor) mogą zostać złamane. Książka niespodziewane kończy się dobrze i idealnie zamyka całą historie. Nie przeciąga akcji, wręcz przeciwnie - daje czytelnikowi chwile do zastanowienia.

Solidne 8/10

Ciekawa książka, szczerze mówiąc nigdy wcześniej nie spotkałem się z taką narracją. Tytułowy głód jest w treści wszechobecny, przez pierwsze 3 rozdziały bohater, a przez to też czytelnik nie mogą od niego ucieć, co w niektórych momentach jest przerażająco przygnębiające. Powstaje uczucie współczucia.

Nie zgadzam się jednakże z opiniami, jakoby protagonista był głupcem....

Książkę czytałem zaraz po "Człowiek w poszukiwaniu sensu" Frankla i takie zestawienie polecam każdemu.

W książce Knuta (nazistowskiego fanatyka stwoją drogą) widać cierpienie nie mające, żadnego sensu, z którego bohater może w każdej chwili wyjść gdyby "wziął się do roboty". Tak na prawdę powodem dla którego cierpi jest tylko i wyłącznie jego głupota. Serio, to nie jest historia o wielkim bezrobociu i głodzie całego miasta, każdy mieszkaniec jakoś jest w stanie sobie poradzić, tylko bohater nie.

Z drugiej strony mamy książkę Frankla (więźnia obozu koncentracyjnego) którego cierpienie jest spowodowane zewnętrznym czynnikiem, a jednak jest sobie w stanie z nim poradzić "człowiekowi można odebrać wszystko z wyjątkiem jednego - ostatniej z ludzkich swobód: swobody wyboru swojego postępowania w konkretnych okolicznościach, swobody wyboru własnej drogi"

Puśćmy wodze fantazji - gdyby Knut nie był naziolem i jego bohater przeczytał książkę Frankla, to żył by długo i szczęśliwie

Książkę czytałem zaraz po "Człowiek w poszukiwaniu sensu" Frankla i takie zestawienie polecam każdemu.

W książce Knuta (nazistowskiego fanatyka stwoją drogą) widać cierpienie nie mające, żadnego sensu, z którego bohater może w każdej chwili wyjść gdyby "wziął się do roboty". Tak na prawdę powodem dla którego cierpi jest tylko i wyłącznie jego głupota. Serio, to nie jest...

Wybitne dzieło! Niesamowite studium człowieka, jego psychiki, osobowości, charakteru, rozterek, słabości, ale też cech, które ujawniają się dopiero w skrajnych sytuacjach.

Porażający, naturalistyczny opis zmagania się z tytułowym głodem można rozpatrywać wieloaspektowo, jednak pierwszoosobowa narracja i bardzo wnikliwe opisy pozwalają wręcz 'poczuć' z czym bohater się zmaga.

Opisy popadania w obłęd, zawieszenia w próżni, rezygnacji, a z drugiej strony mobilizacji do przerwana kolejnego dnia, porażają.

Dzieło jest wielowymiarowe i na pewno jeszcze do niego powrócę.

Za poglądy Hamsun nie zyskał mojego szacunku, ale trzeba oddać hołd kunsztowi literackiemu.

8.5

Wybitne dzieło! Niesamowite studium człowieka, jego psychiki, osobowości, charakteru, rozterek, słabości, ale też cech, które ujawniają się dopiero w skrajnych sytuacjach.

Porażający, naturalistyczny opis zmagania się z tytułowym głodem można rozpatrywać wieloaspektowo, jednak pierwszoosobowa narracja i bardzo wnikliwe opisy pozwalają wręcz 'poczuć' z czym bohater się...

Zaopatrzyłam się niedawno w kilka niewielkich książek, takich na jedno długie deszczowe popołudnie. Jedną z nich jest właśnie "Głód" Hamsuna, powieść psychologiczna, która zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. Jest to wstrząsająca lektura o beznadziei, o bezsilności, o przygnębieniu, o psychicznych i fizycznych skutkach głodu. Czytając zastanawiałam się, gdzie jest granica, za którą bohater zapomni o godności. Mężczyzna jest umęczony głodem, zimnem, brakiem perspektyw, jednak wciąż walczy, stara się być szlachetny, ale też udaje kogoś innego niż jest, ukrywa swoją tragiczną sytuację, aby zachować szacunek do siebie samego, w końcu ryzykuje, aby wyrwać się z tego przygnębiającego kręgu. Dla mnie zakończenie jest optymistyczne, wierzę że bohater odnalazł swoje lepsze miejsce w życiu. To bardzo wartościowa książka i jak napisała jedna z warszawskich gazet w 1920 roku, życie przewyższyło literaturę I podobny los spotkał połowę ludzkości świata, niestety. I taką książkę napisał nazista, przyjaciel Hitlera i Goebbelsa ! Przynajmniej słono za swoje poglądy zapłacił całym majątkiem i zakończeniem żywota w psychiatryku.

Zaopatrzyłam się niedawno w kilka niewielkich książek, takich na jedno długie deszczowe popołudnie. Jedną z nich jest właśnie "Głód" Hamsuna, powieść psychologiczna, która zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. Jest to wstrząsająca lektura o beznadziei, o bezsilności, o przygnębieniu, o psychicznych i fizycznych skutkach głodu. Czytając zastanawiałam się, gdzie jest ...