Pochłonęłam w kilka dni, tylko dlatego że musiałam poświęcić też czas na sprawy domowe i prace, gdyby nie to to pewnie w jeden dzień bym przeczytała. Świetna kontynuacja pierwszej części.

Pochłonęłam w kilka dni, tylko dlatego że musiałam poświęcić też czas na sprawy domowe i prace, gdyby nie to to pewnie w jeden dzień bym przeczytała. Świetna kontynuacja pierwszej części.

Kolejną część cyklu "Daję Ci wieczność" pochłonęłam równie błyskawicznie, jak pierwszą.
Tym razem historię poznajemy z perspektywy Lothara, więc ton opowieści jest nieco inny, brutalniejszy. Mimo to wciąż można się nieźle wzruszyć. I to nie raz. Ten cykl zdecydowanie stoi wspaniałymi postaciami, zarówno głównymi, jak i drugoplanowymi. Burzliwe związki, przyjaźnie, rozstania i powroty to wśród łowców norma, co jednak nigdy nie burzy wyczuwalnej w ich społeczności lojalności i przywiązania, które ogrzewa serduszko, choć jednocześnie nie umyka naszej uwadze toksycznosc wielu z tych relacji. Zdecydowanie autorka postawiła na głęboki wgląd w psychikę postaci I ich relacji, ale to nie oznacza, że mało się dzieje, wręcz przeciwnie, odkrywa się przed nami wiele tajemnic i niuansów. A to zakończenie... Już nie mogę się doczekać kolejnego spotkania z prozą Suchockiej.

Kolejną część cyklu "Daję Ci wieczność" pochłonęłam równie błyskawicznie, jak pierwszą.
Tym razem historię poznajemy z perspektywy Lothara, więc ton opowieści jest nieco inny, brutalniejszy. Mimo to wciąż można się nieźle wzruszyć. I to nie raz. Ten cykl zdecydowanie stoi wspaniałymi postaciami, zarówno głównymi, jak i drugoplanowymi. Burzliwe związki, przyjaźnie,...

Druga część cyklu jest odmienna od pierwszego tomu. Inny główny bohater, inne czasy. Przez to trochę inny styl, bardziej szorstki. Lothar jest porywczym egocentrykiem i czuć to w wizji świata jego oczami. Zaskoczył mnie zwrot akcji pod koniec i wywoływał skrajne emocje - od zdenerwowania po uśmiech sprawiedliwości.
Choć ta pozycja jest tak bardzo różniąca się od poprzedniej, wcale nie jest gorsza. Budowa zdań autorki i jej warsztat naprawdę zadowala. Pomimo lekkości czytania nie ma tu infantylności, bohaterowie mają wyraziste charaktery. Nawet główny łowca pomimo trudnej osobowości jest inteligentny.
Specyficzny i wyrazisty erotyzm nie razi swoją szczerością, choć bywa brutalny.
Zakończenie pozostawia ciekawość ciągłości historii pięknych istot. Ciężko się oderwać od tej serii.

Polecam.

Druga część cyklu jest odmienna od pierwszego tomu. Inny główny bohater, inne czasy. Przez to trochę inny styl, bardziej szorstki. Lothar jest porywczym egocentrykiem i czuć to w wizji świata jego oczami. Zaskoczył mnie zwrot akcji pod koniec i wywoływał skrajne emocje - od zdenerwowania po uśmiech sprawiedliwości.
Choć ta pozycja jest tak bardzo różniąca się od...

Płakałam. Autentycznie płakałam. Agata Suchocka łapie za te struny duszy, które poprzez pociągnięcie zabolą najbardziej. Kocham tą serię, jestem w niej zakochana po uszy, już bardzo dawno nie wpadłam w jakąkolwiek serię jak w tą! Dziękuję za ponowne obudzenie we mnie miłości do muzyki, co było we mnie uśpione przez tyle lat <3

Płakałam. Autentycznie płakałam. Agata Suchocka łapie za te struny duszy, które poprzez pociągnięcie zabolą najbardziej. Kocham tą serię, jestem w niej zakochana po uszy, już bardzo dawno nie wpadłam w jakąkolwiek serię jak w tą! Dziękuję za ponowne obudzenie we mnie miłości do muzyki, co było we mnie uśpione przez tyle lat <3

zapraszam do obejrzenia video

zapraszam do obejrzenia video

Druga część wampirzej serii Agaty Suchockiej sprawia porównywalnie dobre wrażenie jak otwieracz, chociaż nie powiem, wolałbym, żeby było tu odrobinę więcej horroru, tymczasem autorka skupia się bardziej na relacjach między bohaterami, grozę właściwie odrzucając. To chyba najbardziej znacząca wada tej powieści, poza tym bowiem całość jest dobrze poprowadzona, napisana lekkim, przystępnym stylem i angażująca. Plusem jest także to, że w toku fabuły czeka nas kilka zaskoczeń, szczęśliwie nie sprawiających wrażenia tworzonych na siłę.

Druga część wampirzej serii Agaty Suchockiej sprawia porównywalnie dobre wrażenie jak otwieracz, chociaż nie powiem, wolałbym, żeby było tu odrobinę więcej horroru, tymczasem autorka skupia się bardziej na relacjach między bohaterami, grozę właściwie odrzucając. To chyba najbardziej znacząca wada tej powieści, poza tym bowiem całość jest dobrze poprowadzona, napisana...

Drugi tom cyklu "Daję Ci wieczność" Agaty Suchockiej. Uważam Autorkę za mistrzynię słowa i ciekawej fabuły. Przenosi czytelnika do innych światów ale gdzie by to nie było, zawsze rządzi miłość, lojalność i sztuka :)

Drugi tom cyklu "Daję Ci wieczność" Agaty Suchockiej. Uważam Autorkę za mistrzynię słowa i ciekawej fabuły. Przenosi czytelnika do innych światów ale gdzie by to nie było, zawsze rządzi miłość, lojalność i sztuka :)

Kolejne spotkanie z wampirami. Rollercoaster emocjonalny. Dzieje się dużo, bardzo dużo. Nieoczekiwane zwroty akcji, niespodziewane powroty. Pod względem emocjonalnym o wiele lepsza, mocniejsza niż pierwsza część. Czekam z niecierpliwością co autorka wymyśli w kolejnych tomach. Biorę wszystko w ciemno. Gorąco polecam.

Kolejne spotkanie z wampirami. Rollercoaster emocjonalny. Dzieje się dużo, bardzo dużo. Nieoczekiwane zwroty akcji, niespodziewane powroty. Pod względem emocjonalnym o wiele lepsza, mocniejsza niż pierwsza część. Czekam z niecierpliwością co autorka wymyśli w kolejnych tomach. Biorę wszystko w ciemno. Gorąco polecam.

Tom drugi cyklu "Daję ci wieczność" jest kontynuacją historii Lothara i tego, w jaki sposób próbuje sobie on poradzić ze stratą Armagnaca. Także próba odnalezienia dawnego mecenasa, lorda Huntingtona przeplata się z uzupełnieniem wątków niektórych postaci drugoplanowych, co bardzo mi się podoba, chociaż moja ciekawość nie została jeszcze w pełni zaspokojona. Ja wciąż chcę więcej! Niektóre wątki są zbyt powierzchownie pokazane, zbyt ogólnie, a to powoduje ogromny niedosyt. Bohaterowie są na tyle interesujący, że właściwie o każdym z nich dałoby się napisać oddzielną książkę, dlatego rzucanie tylko strzępkami informacji jest dość frustrujące dla czytelnika. Widać to głownie przy fragmentach o Estelli, kiedy wspomina swoją relację z Armagnaciem. Toż to przecież aż prosi się o rozwinięcie i zobrazowanie chociaż kilku scen z przeszłości z ich udziałem! Aleksandra i Arapaggio również powinno być zdecydowanie więcej, jednak w tym przypadku domyślam się, że jest to kwestia przyszłych tomów. Za najmniej emocjonujący (co wcale nie znaczy, że zły! tu nie było słabych momentów),uważam wątek Lothara z Thomasem, jako że było tam naprawdę sporo podobieństw do pierwszej części, przez co powstał trochę odgrzany kotlet. Rozumiem co miało na celu pokazanie tego podobieństwa, jednak tak czy inaczej, sprawiło to, że nie było tam miejsca na zaskoczenie i z góry było wiadomo, do czego ta znajomość dąży.

I jeszcze to zakończenie. Znowu. Myślałam, że epilog tomu pierwszego był bombą atomową. Myliłam się. Tu jest gorzej. Autorka zafundowała mi emocjonalny, frustrujący rollercoaster, na który nie byłam przygotowana, i to o czwartej nad ranem. Siedzę tak od godziny (łzy już nawet zdążyły wyschnąć :')) i próbuję zdecydować, czy takie zakończenie uważam za pozytywne dla bohaterów, czy wręcz przeciwnie i dalej nie wiem. Nie no, tak się po prostu nie robi... Lothar, moje ty biedne dziecko! Ta książka jeszcze przez długi czas nie wyjdzie mi z głowy, moja dusza płacze.

Tom drugi cyklu "Daję ci wieczność" jest kontynuacją historii Lothara i tego, w jaki sposób próbuje sobie on poradzić ze stratą Armagnaca. Także próba odnalezienia dawnego mecenasa, lorda Huntingtona przeplata się z uzupełnieniem wątków niektórych postaci drugoplanowych, co bardzo mi się podoba, chociaż moja ciekawość nie została jeszcze w pełni zaspokojona. Ja wciąż chcę...

To drugi tom serii " Daję Ci wieczność". tej książki się nie czyta przez tę książkę się płynie, autorka ma bardzo plastyczny styl pisania. pomimo tego, że to nie jest gatunek książki po którą często sięgam to fabuła totalnie mnie wciągnęła. historia jest dziwna ale jednoczenie jest też intrygująca. nieśmiertelnymi targają tak samo silne uczucia jak śmiertelnymi.

To drugi tom serii " Daję Ci wieczność". tej książki się nie czyta przez tę książkę się płynie, autorka ma bardzo plastyczny styl pisania. pomimo tego, że to nie jest gatunek książki po którą często sięgam to fabuła totalnie mnie wciągnęła. historia jest dziwna ale jednoczenie jest też intrygująca. nieśmiertelnymi targają tak samo silne uczucia jak śmiertelnymi.