Bardzo przystępne i dość ciekawie skonstruowane omówienie filozofii Kierkegaarda, zwanego pierwszym egzystencjalistą. Ciekawe, ponieważ w przeciwieństwie do innych książek z tej serii, które przeczytałem (o Rousseau i Machiavellim),zaczyna ona nie od początku życia Duńczyka, a od nakreślenia krajobrazu politycznego i myślowego w jakim przyszło mu tworzyć. Przez to łatwiej czytelnikowi pojąć rewolucyjność jego treści i samego sposobu ich tworzenia, autor wyjaśnia czemu Kierkegaard podpisywał pseudonimem każde dzieło filozoficzne. Jest też omówienie z grubsza prac w dorobku filozofa. Gdyby nie kiepskie tłumaczenie z wieloma pomyłkami ocena byłaby o 1 lub 2 gwiazdki wyższa.

Bardzo przystępne i dość ciekawie skonstruowane omówienie filozofii Kierkegaarda, zwanego pierwszym egzystencjalistą. Ciekawe, ponieważ w przeciwieństwie do innych książek z tej serii, które przeczytałem (o Rousseau i Machiavellim),zaczyna ona nie od początku życia Duńczyka, a od nakreślenia krajobrazu politycznego i myślowego w jakim przyszło mu tworzyć. Przez to łatwiej...

Osobiście nie przepadam za filozofami, którzy starają się bronić religii chrześcijańskiej. Pascal nie przypadł mi do gustu, co dopiero święty Augustyn. Niemniej, może za sprawą świetnego opracowania bądź jakiejś niezrozumiałej, osobistej sympatii, Kierkegaard jest mi miły. Nie o nim jednak należy mi pisać, a o samej książce.

Na uwagę zasługuje model przedstawienia treści, który najbardziej mi odpowiada. Na początku dowiadujemy się sporo o życiu filozofa – autor uwzględnia przy tym wszystkie ważne konteksty historyczne. Później przedstawienie jego myśli, zaś na końcu genialne podsumowanie, w którym czytelnik mierzy się z popularnymi mitami na temat Kierkegaarda. Schemat, według mnie, najlepszy z możliwych.

Styl pisania autora jest absolutnie świetny. Ani razu się nie nudziłem, a podrozdziały i rozdziały miały odpowiednią długość. Zabrakło mi nieco cytatów z dzieł filozofa, za to odniesienia do dzisiejszej kultury były na wagę złota. No i korekta tekstu trzymała poziom. Uwzględniając to wszystko, książka zdaje mi się zasługiwać na najwyższą możliwą ocenę.

Osobiście nie przepadam za filozofami, którzy starają się bronić religii chrześcijańskiej. Pascal nie przypadł mi do gustu, co dopiero święty Augustyn. Niemniej, może za sprawą świetnego opracowania bądź jakiejś niezrozumiałej, osobistej sympatii, Kierkegaard jest mi miły. Nie o nim jednak należy mi pisać, a o samej książce.

Na uwagę zasługuje model przedstawienia treści,...