Książka, którą na półce trzeba postawić obok "Innego świata" Herlinga-Grudzińskiego i "Na nieludzkiej ziemi" Czapskiego. Autorka opisuje swoją tułaczkę po radzieckich więzieniach, pobyt w łagrze w Workucie i potem, nie mniej straszną od tego, "wolność" w wydaniu sowieckim. Główny walor tych wspomnień wypływa z faktu, że ich autorką jest kobieta, a więc rzeczywistość jest przedstawiona z właściwą naszej płci drobiazgowością i ze szczegółami, które mnie interesują, a w "męskich" książkach zostały pominięte, może dlatego, że w nawale nieszczęść uznane zostały za nieistotne. Ale dla mnie one właśnie dopiero otwierają przed wyobraźnią świat. Więc interesuje mnie, czy i jak można się było umyć, jak dawały sobie radę matki i ich dzieci, czy do wszechogarniającego brudu i robactwa można się przyzwyczaić i jak się z tym walczy. A Obertyńska sowiecką rzeczywistość opisuje, łącząc brutalny naturalizm z wyrafinowanym spojrzeniem malarza. To zaskakujące zestawienie i bardzo udane. Autorka jest estetką i do wszystkich niedoli ludzkich, które oferował ZSRR, dodaje jeszcze i tą, że państwo, mające być spełnionym marzeniem wszystkich robotników i chłopów, świat uczyniło przeraźliwie brzydkim, smutnym i beznadziejnym.

Książka, którą na półce trzeba postawić obok "Innego świata" Herlinga-Grudzińskiego i "Na nieludzkiej ziemi" Czapskiego. Autorka opisuje swoją tułaczkę po radzieckich więzieniach, pobyt w łagrze w Workucie i potem, nie mniej straszną od tego, "wolność" w wydaniu sowieckim. Główny walor tych wspomnień wypływa z faktu, że ich autorką jest kobieta, a więc rzeczywistość jest...