Zamordowana zakonnica, pożary, ekolodzy, wampiry, narkotyczne inscenizacje, martwe ptaki, wahadełka podrzucone bezdomnym i wiele innych równie oryginalnych przedmiotów i sytuacji przedstawiła już w swoim dotychczas dziewięciotomowym cyklu o Lipowie Katarzyna Puzyńska. Czy dziesiąty tom o dzielnych policjantach i charakterystycznej społeczności podbrodnickiej wioski może czymś zaskoczyć? Okazuje się, że tak, a ja jako wierna, ale krytyczna fanka Puzyńskiej uspokajam – warto zaufać autorce po raz kolejny. Nie grozi nam tu klątwa nihil novi ani znudzenie, bo ponad 500-stronicowe „Rodzanice” udowadniają, że pisarka nie tylko utrzymuje zabójcze tempo wydawania swoich powieści, lecz także jej warsztat staje się coraz lepszy, a klimat spowijający Lipowo i okolice coraz mroczniejszy.

Tym razem mamy do czynienia z miejscową legendą o wilkołaku i superksiężycu. Zbliżająca się noc odrodzenia, przypadająca na 31 stycznia, powoduje wielkie poruszenie w Rodzanicach, a znaleziona na pobliskim zmarzniętym jeziorze z pogryzioną prawdopodobnie przez wilka ręką martwa bohaterka jednej z poprzedniej części sagi to tylko początek niezwykłego splotu wydarzeń o tragicznych konsekwencjach dla Daniela Podgórskiego, Pawła Kamińskiego i Klementyny Kopp. Akcja powieści dzieje się na przestrzeni kilkunastu lat, co pozwala zrozumieć motywacje bohaterów. Nasi starzy przyjaciele ponoszą odpowiedzialność za dawne wybory oraz dojrzewają do pewnych decyzji. Powiedzenie, że bohaterowie powieści są jak osoby z krwi i kości, jest banałem, gdyż dojrzewają z każdym tomem, a czytelnikom dane jest poznać ich lepiej, przywiązać się i zrozumieć złożone przyczyny ich zachowań. Jak w prawdziwym życiu.

Dużą przemianę osobowości przechodzi Paweł Kamiński, którego można kochać albo nienawidzić, co więcej, po lekturze „Rodzanic” nie można przejść obok niego obojętnie. Generalnie mężczyźni będący mieszkańcami Rodzanic są wyjątkowo mroczni i wydają się ludźmi w wilczej skórze. Proszę jednak nie oceniać pochopnie, że mamy do czynienia z dobrymi kobietkami i złymi facetami. Pomimo pewnej dawki feminizmu wszyscy bohaterowie lipowskiego kryminału uwalniają swoje demony przy okazji wydarzeń związanych z krwawym księżycem i okolicznymi wilkami. Alkoholowe sekrety Daniela czy tajemnicze zniknięcia Pawła oraz podejrzane zachowanie Marka Zaręby, a także osobista wendeta i niecna intryga Laury Fijałkowskiej, obecnej komendant posterunku w Lipowie, są tak dokładnie i prawdopodobnie zarysowane, że trudno uwierzyć, iż są jedynie wytworem wyobraźni pisarki.

W mediach społecznościowych #TeamEmilia i #TeamWeronika – fani jednej lub drugiej pani pretendującej do serca Daniela Podgórskiego – toczą zaciekłe, acz żartobliwe boje o to, którą z nich ostatecznie Daniel powinien wybrać. Moje serce zawsze było za Emilią, bo szczególnie w tym tomie z przestraszonej mysiej blond przeciętniaczki staje się niezależną i wyzwoloną kobietą, co bardzo zaskakuje, a w mojej ocenie dylematy macierzyńskie i skupienie na własnej osobie jej antagonistki Weroniki są w tym tomie szczególnie męczące. Przy okazji na znaczeniu zyskują inne kobiece postaci Lipowa, jak Grażyna Kamińska, która uwalnia się od swojego boksera Pawła i rozkwita zawodowo, oraz Agnieszka Mróz, była pracownica seniora Kojarskiego.

Nie bez powodu osią fabuły autorka uczyniła legendę o wilkołaku, ale też przypowieść o tytułowych rodzanicach – słowiańskich mojrach strzegących życia. Żywia, Anastazja i Bożena, mieszkanki Rodzanic, wszystkie skrywają przerażającą tajemnicę o powiązaniach rodzinnych także innych osób. Czego dotyczy ta mroczna zagadka i jak wpłynie na rozwój wydarzeń w dziesiątym tomie sagi o Lipowie, proszę przekonać się samemu. Warto! Być może łatwo domyślić się, „kto zabił”, ale to nie to jest główny powód lektury, jak w typowym kryminale, a raczej ten niesamowity klimat magii, starych wierzeń słowiańskich, wyjących wilków i perygeum księżyca oraz innych ciekawych zjawisk astronomicznych.

Jedyne, nad czym ubolewam, i to jedyny zarzut pod adresem powieści, to że tak rzadko pojawia się w „Rodzanicach” ulubiona emerytowana pani komisarz – Klementyna Kopp. Klementyna stara się być przykładną babcią ukochanego przyszywanego wnuczka Jasia, ale – jak można podejrzewać i bez lektury – nie bardzo jej to wychodzi. Cliffhanger na końcu powieści dotyczący roli Klementyny spędza mi sen z powiek i powoduje napady złości. Apeluję więc do szanownej autorki: Jak tak można pogrywać z czytelnikami? Kiedy będzie jedenasty tom? Odpowiedź proszę nadesłać gołębiem jak najszybciej! :)

Z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że w żadnym z poprzednich tomów nie było takiego rollercoastera emocjonalnego, z taką szybkością akcji. Na 560 stronach mamy więcej wydarzeń i wątków niż w niejednej 800-stronicowej innej pozycji autorki. Trupy nie ścielą się aż tak gęsto, ale za to podłoże społeczne – tajemnicze przepowiednie wróżki Anastazji, anonimowe listy o charakterze terrorystycznym, dziennikarskie śledztwo Joanny Kubiak, handel nożami Kojarskiego, nocne schadzki „porządnych” kobiet Lipowa i problemy dojrzewających nastolatków: Łukasza Strzałkowskiego i Bruce'a Kamińskiego – powoduje, że nie można oderwać się od lektury.

Powiedzieć, że czekam z niecierpliwością po tej potężnej dawce emocji w „Rodzanicach” na jedenasty tom cyklu o Lipowie, to nic nie powiedzieć. Autorka jak nigdy zostawia czytelnika z większą liczbą pytań niż odpowiedzi po lekturze. Niemniej teraz poprzeczka postawiona Puzyńskiej jest bardzo wysoko i trzeba się będzie postarać, by z przygód bohaterów Brodnicy i okolic nie zrobić brazylijskiej telenoweli. Jak potoczą się dalsze losy Daniela i Weroniki, Emilii i Pawła, co stanie się z Klementyną? Te i inne pytania na pewno stawiają sobie wszyscy czytelnicy „Rodzanic”, a nie ma chyba nic lepszego dla autora kryminałów, że na jego kolejną powieść czeka się z podekscytowaniem i nienasyconą ciekawością.

Alicja Klebba