Pomysł dobry, ale wykonanie... bez komentarza.
Już dawno tak się nie męczyłem podczas czytania i tak bardzo nie wyczekiwałem końca. Mam ogromny dylemat. Przeczytałem tą książkę i nie bardzo mogę ją chwalić lub ganić. Nie mogę tego robić z bardzo prostego powodu: TU SIĘ MOIM ZDANIEM NIC SENSOWNEGO NIE DZIEJE!. „Treść” przypomina mi senne majaki amatora dopalaczy po zażyciu nowego „produktu kolekcjonerskiego”.
Retrospekcja goni tu retrospekcję, a to wszystko przeplecione jest retrospekcją, brak spójności, punktów wyjścia, zwrotów akcji, celu do którego dąży akcja. Jest za to kompletny chaos w którym kilkakrotnie się pogubiłem i musiałem wracać kilka/kilkanaście stron aby ponownie podjąć próbę zrozumienia o co chodziło autorowi.
Kilka razy przerywałem czytanie i zastanawiałem się czy jeszcze jestem normalny czy też już powinienem zacząć rozglądać się za specjalistyczną pomocą na oddziale zamkniętym.

Reasumując powiem, że bardzo się ucieszyłem gdy po niezwykłym wysiłku doczołgałem się do końca tej książki. Teraz, aby pozwolić mojemu umysłowi wrócić do jako takiej normalności, chwytam się za „Czas zabijania” Johna Grishama.

Pomysł dobry, ale wykonanie... bez komentarza.
Już dawno tak się nie męczyłem podczas czytania i tak bardzo nie wyczekiwałem końca. Mam ogromny dylemat. Przeczytałem tą książkę i nie bardzo mogę ją chwalić lub ganić. Nie mogę tego robić z bardzo prostego powodu: TU SIĘ MOIM ZDANIEM NIC SENSOWNEGO NIE DZIEJE!. „Treść” przypomina mi senne majaki amatora dopalaczy po zażyciu...