Bardzo przyjemnie było poczuć ten charakterystyczny dreszczyk emocji, gdy rozpoczyna się czytanie " smacznej" powieści detektywistycznej , lekkiej, którą można czytać z przymrużeniem oka m.in. dzięki realiom z innej epoki, delikatnemu poczuciu humoru, nie nazbyt realistycznym opisom zbrodni, pewnej eleganckiej umowności, stylowi retro w popełnianiu i rozwiązywaniu zagadek kryminalistycznych. Początek podróży, przywitanie wyspy, poznanie bohaterów wydawało się obiecujące. Dość szybko jednak książka zaczęła z lekka nudzić, przeciągać, być zbyt oczywista i nachalna w tym nadmiernym graniu na ogranych schematach , szablonach. Za dużo podejrzanych sytuacji, zbrodni, postaci, zwrotów akcji. A kluczowa chyba dla mnie była rezerwa w stosunku do bohaterki - jej motywacje, sposób rozmawiania z ludźmi, sposób analizowania poszlak lekko mnie irytowały, były jakieś niespójne, trudne do uwierzenia. Dość przyjemnie się czytało te książkę, ale i cieszę się, że szybko przez nią przemknęłam i mogę chwycić za kolejną. Polecam jako niezobowiązującą, relaksującą lekturkę.

Bardzo przyjemnie było poczuć ten charakterystyczny dreszczyk emocji, gdy rozpoczyna się czytanie " smacznej" powieści detektywistycznej , lekkiej, którą można czytać z przymrużeniem oka m.in. dzięki realiom z innej epoki, delikatnemu poczuciu humoru, nie nazbyt realistycznym opisom zbrodni, pewnej eleganckiej umowności, stylowi retro w popełnianiu i rozwiązywaniu zagadek...

Nic nadzwyczajnego. Pierwsza powieść o Agacie Christie tego autora była ciekawa, zwracała na siebie uwagę, zainteresowała mnie na tyle, że z radością sięgnęłam po kolejną. I mocno się rozczarowałam, bo "Inny rodzaj zła" niczego po sobie nie zostawia, nie robi żadnego wrażenia, prześlizguje się przez umysł i wylatuje z głowy.

Nic nadzwyczajnego. Pierwsza powieść o Agacie Christie tego autora była ciekawa, zwracała na siebie uwagę, zainteresowała mnie na tyle, że z radością sięgnęłam po kolejną. I mocno się rozczarowałam, bo "Inny rodzaj zła" niczego po sobie nie zostawia, nie robi żadnego wrażenia, prześlizguje się przez umysł i wylatuje z głowy.

Agatha Christie, znana pisarka kryminałów, po ciężkich przeżyciach jest bardzo niespokojna i pod nadzorem lekarza. Zalecany jest jej wyjazd na wakacje, żeby odpoczęła i nie musiała się stresować. Jednakże jej przyjaciel- John Davison-prosi ją o drobną przysługę. Prosi ja o zbadanie śmierci Douglasa Greena, który znaleziony został w stanie dosyć intrygującym. Niestety przyczyny śmierci nie znamy. Agatha Christie działa szybko i bardzo sprytnie rozwiązuje bardzo skomplikowaną i poplątaną zagadkę.
Jak Agatha Christie sobie poradzi z taką trudną zagadką ? Czy uda jej się pozbierać po ostatnich wydarzeniach w swym życiu ? Czego możemy się spodziewać po niej jako detektywa? Wszystkiego dowiecie się w książce.

Autor książki w bardzo ciekawy sposób ukazał nam kultową autorkę kryminałów jako detektywa. Większość faktów, jakich się dowiadujemy o Christie w tej książce, są prawdą. Styl i prowadzenie fabuły wręcz udoskonalone do perfekcji. Wilson bardzo często buduję duże napięcie swoimi słowami. Powoduje, że człowiek chce tą książkę cały czas czytać i nie przerywać. Wręcz można powiedzieć, że ta książka nie ma żadnych wad. Nawet nie mam zarzutów do okładki. Jedyne co mnie przeszkadzało to czasem dobór słów, ale to było bardzo rzadko.

Książka „Inny rodzaj zła” plasuje się u mnie bardzo wysoko. Mimo iż jest to książka detektywistyczna pokazała mi nowy obraz życia. Bardzo dziękuje wydawnictwu Szara Godzina za możliwość przeczytania tej książki.

Agatha Christie, znana pisarka kryminałów, po ciężkich przeżyciach jest bardzo niespokojna i pod nadzorem lekarza. Zalecany jest jej wyjazd na wakacje, żeby odpoczęła i nie musiała się stresować. Jednakże jej przyjaciel- John Davison-prosi ją o drobną przysługę. Prosi ja o zbadanie śmierci Douglasa Greena, który znaleziony został w stanie dosyć intrygującym. Niestety...

Już na wstępie muszę powiedzieć, że zabiegi stosowne w 'Innym rodzaju zła' przywodzą mi na myśl powieści samej Agathy Christie. Odpowiadają również zapewne czasom, w których żyła. Przestawienie bohaterów odbywa się poprzez spotkania towarzyskie na najróżniejszych przyjęciach i proszonych kolacjach, czy też wycieczkach organizowanych w ramach pobytów w hotelach. Prowadzone są dyskusje na pozornie błahe tematy, sporo tutaj również sugerowania, kto jest prawdziwym zbrodniarzem, a kto nie. Z pozoru mogłoby się wydawać, że postaci są jedynie nieco ogólnikowo zarysowane, ale tak naprawdę można wyłowić całkiem sporo cech ich charakterów z krótkich wypowiedzi, czy postaw prezentowanych przez nie w czasie najrozmaitszych spotkań. Mamy tutaj również do czynienia z osobami bogatymi, wysoko postawionymi, którzy reprezentują sobą świat kultury, sztuki i bogactwa.

Książka zdaje się odpowiadać wymaganiom współczesnego czytelnika. Nie jest bowiem krótka, sporo w niej przemyśleń głównej bohaterki, można znaleźć tutaj także całkiem rozbudowane opisy otoczenia. Nawiązuje jednak z całą pewnością do powieści wychodzących spod pióra Christie, nie tylko w związku z powyżej przytoczonymi uwagami, ale po prostu cały jej klimat wiąże się z czarem płynącym z książek Królowej Kryminałów. Plusem jest również na pewno to, że w czasie dochodzenia wykorzystuje się tutaj nadal rozmowy, spotkania i spostrzeżenia bohaterów, nie zaś jakieś nieznane jeszcze w tamtym czasie metody, które nieuważny autor mógłby przemycić do lat dwudziestych ubiegłego wieku.

Więcej: http://urzadksiazki.blogspot.com/2019/02/inny-rodzaj-za-andrew-wilson-przeozya.html

Już na wstępie muszę powiedzieć, że zabiegi stosowne w 'Innym rodzaju zła' przywodzą mi na myśl powieści samej Agathy Christie. Odpowiadają również zapewne czasom, w których żyła. Przestawienie bohaterów odbywa się poprzez spotkania towarzyskie na najróżniejszych przyjęciach i proszonych kolacjach, czy też wycieczkach organizowanych w ramach pobytów w hotelach. Prowadzone...

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Opis bardzo zachęcający, nawet pomysł jest świetny, bo książka rzeczywiście ma potencjał. Przyznam, że nie domyśliłam się, kto jest mordercą, więc ogromny plus dla autora, ale... no właśnie. Zabrakło mi tego czegoś, co można było znaleźć u Agathy. Co znajduję także u wielu innych autorów. Miałam wrażenie, że dialogi są trochę takie drewniane, a wszystko jakby trochę na siłę? Ogólnie, nie jest zła, ale bez szału.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Opis bardzo zachęcający, nawet pomysł jest świetny, bo książka rzeczywiście ma potencjał. Przyznam, że nie domyśliłam się, kto jest mordercą, więc ogromny plus dla autora, ale... no właśnie. Zabrakło mi tego czegoś, co można było znaleźć u Agathy. Co znajduję także u wielu innych autorów. Miałam wrażenie, że dialogi są trochę takie...

Agatha Christie niekwestionowana królowa kryminału, bohaterką książki w dodatku kryminału? Czy to mozliwe? Co wiecej czy to może okazać się dobrym pomysłem? Andrew Wilson w swej powieści "Inny rodzaj zła" udowadnia to bardzo dobrze. Pomysł dość ryzykowny bowiem co jak co ale zmierza się tutaj z legendą. Ale nie bede spoilerowac odnośnie fabuły, powiem wam swoje wrażenia 😉 książkę czyta się bardzo szybko i z bardzo dużym zaciekawieniem, zadając sobie pytania które przy czytaniu kryminału są bardzo ważne dlaczego? Kto? Po co? Postacie w tym sama pani Christie nakreslone są bardzo sprawnie, z pomysłem a to się docenia. Sama zagadka kryminalna jest ciekawa a jej stopniowe odkrywanie daje frajdę. Książka jest takze bardzo klimatyczna i "szybka" nie ma przestojow których bardzo nie lubie. Jasne bardzo różni sie od współczesnych kryminałów, ale to na plus. Czasem potrzeba takiej odskoczni. Czy warto przeczytać jasne że tak. Jednak żeby samemu ją ocenić trzeba po nią sięgnąć
opinia pochodzi z mojego IG @carolina_czyta_ksiazki_

Agatha Christie niekwestionowana królowa kryminału, bohaterką książki w dodatku kryminału? Czy to mozliwe? Co wiecej czy to może okazać się dobrym pomysłem? Andrew Wilson w swej powieści "Inny rodzaj zła" udowadnia to bardzo dobrze. Pomysł dość ryzykowny bowiem co jak co ale zmierza się tutaj z legendą. Ale nie bede spoilerowac odnośnie fabuły, powiem wam swoje wrażenia 😉...

Agatha Christie bohaterką literacką!

Andrew Wilson po raz kolejny - po "Królowej zbrodni" - obsadza Agathę Christie w roli bohaterki książki. Jak to się sprawdza w praktyce? Czy poczytna do dziś autorka kryminałów sama może stać się literacką bohaterką przyjętej przez nią w jej własnej twórczości konwencji?

Statek, rejs na Wyspy Kanaryjskie. Przy okazji - zadanie wywiadowcze polegające na zbadaniu tajemnicy śmierci pewnej agentki. Tajemnicze samobójstwo kobiety podczas rejsu. Zakwaterowanie wszystkich pasażerów statku w tym samym hotelu... Tajemnice, coraz mocniejsze przeświadczenie, że "coś tu się nie zgadza" i nieubłagana logika prowadząca do rozwiązania zagadki - i to bynajmniej nie jednej...

Cóż... Książka odkrywcza, trzeba to jasno powiedzieć, nie jest. Obsadzenie Christie w roli bohaterki fabularnej może i ma swój urok, lecz... ten zabieg chyba nie wytrzymuje nieuniknionego porównania z twórczością samej Christie. Osobną trochę sprawą jest to, że Christie była w swoim fachu niedoścignioną mistrzynią (nie bez powodu czytana jest do dzisiaj),jednak Wilson aż sam się pcha pod topór zmuszając do porównań... Porównania zaś są tym bardziej nieuniknione, że Wilson używa najczęściej stosowanej przez Christie konwencji "locked-room mystery", więc... sam się poniekąd prosi o to, żeby porównanie z twórczością Agathy Christie przegrać.

Poza tym minusem nie do uniknięcia - książka dosyć przyjemna, szybka i łatwa w czytaniu. Trochę w zasadzie szkoda tego zabiegu polegającego na tym, kogo Wilson obsadza w roli głównej, idę bowiem o zakład, że gdyby nie ten zabieg, to odbiór książki byłby chyba lepszy. A tak mamy "tylko" książkę na maksymalnie kilka wieczorów, która mogłaby być przyjemna, jednak wrażenie psują porównania z mistrzynią kryminału - i wierzcie na słowo, one same pchają się natarczywie przed oczy. Trochę szkoda...

Dziękuję Wydawnictwu Bukowy Las za egzemplarz recenzencki.

https://cosnapolce.blogspot.com/2019/01/inny-rodzaj-za-andrew-wilson.html

Agatha Christie bohaterką literacką!

Andrew Wilson po raz kolejny - po "Królowej zbrodni" - obsadza Agathę Christie w roli bohaterki książki. Jak to się sprawdza w praktyce? Czy poczytna do dziś autorka kryminałów sama może stać się literacką bohaterką przyjętej przez nią w jej własnej twórczości konwencji?

Statek, rejs na Wyspy Kanaryjskie. Przy okazji - zadanie...

"Twarz jej zakryjcie. W oczach mi się mąci. Młodo umarła.
Fragment Tragedii księżny Amalfi."[1]

23 stycznia 1927 roku Agatha Christie wyruszyła w morską podróż. Statek SS "Gelria" popłynął do Las Palmas na Wyspach Kanaryskich. Agatha spędziła czas w hotelu Taoro na Teneryfie wraz z córką Rosalind i sekretarką Caro. Pisarka szukała ukojenia po wydarzeniach minionego roku, po rozpadzie małżeństwa z Archibaldem Christie i po jej tajemniczym zaginięciu w grudniu 1926 roku.
Andrew Wilson po raz drugi, po wydarzeniach opisanych w książce "Królowa zbrodni", snuje alternatywną wobec rzeczywistości, fikcyjną opowieść o Agacie jako detektywie.
Szukająca odosobnienia i wyciszenia nerwów Agatha pragnie zaszyć się na ciepłej, słonecznej wyspie, z dala od plotek i dokończyć "Zagadkę Błękitnego Ekspresu". Pisanie powieści nie idzie Agacie tak, jakby chciała, a wydarzenia, które są jej udziałem nie sprzyjają kojeniu nerwów. Już podczas rejsu bohaterka powieści Wilsona zostaje wplątana w pełną napięcia sytuację, jest bowiem świadkiem samobójstwa młodej kobiety. Natomiast na Teneryfę płynie by wyjaśnić inną, tajemniczą śmierć młodego mężczyzny.

Uczestnicy rejsu zostają zakwaterowani w tym samym hotelu, co Agatha, na planie pojawiają się również stali mieszkańcy wyspy. Zgodnie z przestrzeganymi przez samą Agathę zasadami powieści detektywistycznej mamy tutaj do czynienia z klasyczną "tajemnicą zamkniętego pokoju" (locked-room mystery),podobnie jak w przypadku "I nie było już nikogo" jest to wyspa, a podejrzanymi są wyłącznie tzw. osoby z towarzystwa.
Klimat powieści jest również przesycony latami 30. XX wieku oraz duchem Agathy Christie. Owszem, brakuje mu typowej dla pisarki finezji i poczucia humoru, nie da się zapomnieć, że autorką książki nie jest sama Agatha, niemniej i klimat, i intryga wciągają, zapewniając czytelnikowi kilka godzin godziwej rozrywki.

W książce mamy do czynienia z plejadą charakterystycznych dla twórczości Agathy typów: bogatych próżniaków popijających popołudniową herbatkę i ukrywających swoją finansową sytuację bankrutów, starsze, bogate damy, zanudzające wszystkich opowieściami i młode, atrakcyjne kobiety, przyciągające wzrok mężczyzn, a także ludzi, którzy okazują się nie być tymi, za których się podają. Po kilku spektakularnych zwrotach akcji następuje klasyczny finał z udziałem wszystkich, pozostałych przy życiu. Brawurowo rozegrana scena pozostawia czytelnikowi uczucie satysfakcji, a fabuła jest prowadzona bardziej klarownie niż w "Królowej Zbrodni".

W powieści pojawiają się nawiązania do poprzedniej książki, w której bohaterką jest Agatha Christie, ale dla osób, które nie czytały tego tomu, nie sprawi to żadnego problemu. Nie ma potrzeby znać książki "Królowa Zbrodni", aby cieszyć się intrygą opisaną w "Innym rodzaju zła".

Czy coś przemawia na niekorzyść tej książki, poza brakiem agatkowej finezji? Na pewno przewidywalność fabuły, co mi się w oryginalnych powieściach Christie nie zdarzało i kilka powtórzeń, które umknęły autorowi, być może z nerwów, czy wszystko skończy się dobrze. Pomimo tego polecam "Inny rodzaj zła" dla wielbicieli twórczości Agatahy Christie oraz powieści detektywistycznych w stylu retro.

Cieszę się również na zapowiedź kolejnej książki Andrew Wilsona, z Agathą Christie w roli detektywa pt. "Death in a Desert Land", który w wolnym tłumaczeniu brzmi "Śmierć w pustynnym kraju". Nie wiadomo czy książka ukaże się pod takim tytułem w Polsce, ale ja już czekam na ten tom przygód pisarki. Tym razem nasza bohaterka wybierze się do Persji na wykopaliska i trafi w środowisko archeologów, którymi targa zazdrość o sławę i rywalizacja o prawa do wykopanych artefaktów.
--------------------------------
[1] "Inny rodzaj zła", Wilson Andrew, tłum. Hrycak Beata, Wydawnictwo Bukowy La, 2018, s. 298

"Twarz jej zakryjcie. W oczach mi się mąci. Młodo umarła.
Fragment Tragedii księżny Amalfi."[1]

23 stycznia 1927 roku Agatha Christie wyruszyła w morską podróż. Statek SS "Gelria" popłynął do Las Palmas na Wyspach Kanaryskich. Agatha spędziła czas w hotelu Taoro na Teneryfie wraz z córką Rosalind i sekretarką Caro. Pisarka szukała ukojenia po wydarzeniach minionego roku,...

Rozczarowanie.
Świetny pomysł, ale gorzej z wykonaniem. Przekombinowane, a i język nie zachwyca.

Rozczarowanie.
Świetny pomysł, ale gorzej z wykonaniem. Przekombinowane, a i język nie zachwyca.

Dobry kryminał, zaskakujący, zagadkowy, lepszy od pierwszego tego autora. Dodatkowego smaku książce dodaje klimat Wysp Kanaryjskich. Polecam.

Dobry kryminał, zaskakujący, zagadkowy, lepszy od pierwszego tego autora. Dodatkowego smaku książce dodaje klimat Wysp Kanaryjskich. Polecam.