Na wybór składają się monodramy "Most" ("Bro", 1990),"Sebastopol" ("Sebastopol", 1990),"Przed zboczem" ("För sluttningen", 1990),"Dara, dzień Nowego Roku" ("Dara, Nyarsdan") oraz dramat "Sala P" ("Sal P", 1996).

Punktem wyjścia monodramów, w których współpracowaliśmy ze sobą: tekst(KF) i obraz sceniczny/ linia dramaturgiczna(JCA),jest zawsze jakieś miejsce: człowiek - świadomość - głos napotyka znajdujące się na zewnątrz miejsce. Mowa człowieka ściera się z materią.Miejsce milczy, a milczenie wywołuje mowę człowieka. Miejsce nie ma ani "głosu", ani "twarzy", za to wchłonęło mnóstwo zdarzeń, które naładowały je jakimiś napięciami i obrazami, czymś co rozumiane jest jako wyraźne. Mowa głosu nie jest przygotowana, ona się budzi; czasami przypomina inwokację do miejsca, czasami rozmowę z miejscem. Skąd przychodzi głos? Ten problem można czasem rozciągnąć na przestrzeń. Niekiedy wydaje się jakby słowo rodziło się w ustach, stworzone przez miejsce, niekiedy - jakby rodziło się z rozmowy z samym sobą. Niekiedy głos ulega rozbiciu: powinno być wyczuwalne, że nie stanowi całości, lecz wypełnia go wiele ról. Także i to musi być wyraźne, że mowa znajduje się na zewnątrz ciała i że ona potem naładowuje miejsce dokładnie tak, jak jest sama formowana przez otaczającą ją przestrzeń. Sztokholm,w styczniu 1990 Katarina Frostenson Jean Claude Arnault