Polskę wybrano jako wzorcowy kraj na przywrócenie tradycyjnej roli kobiety oraz rodziny. (s. 13)
W Europie sytuacja polityczno-ekonomiczna jest niepokojąca. Wspólnota podejmuje radykalne kroki, które będą odpowiedzią na bieżące problemy. Trzeba zwiększyć dzietność, trzeba przywrócić tradycyjną rolę kobiety i rodziny. Pilotażowym krajem została Polska. Rząd nie próżnuje. Dotychczas uruchomił i realizuje pięć pionierskich Programów Udoskonalania Rodziny (PUR). Założenie ich jest proste – podnieść jakość życia polskich rodzin, zapewnić im poczucie stabilności i bezpieczeństwa, aby… mogły się rozmnażać! Szczęście według rządu to małżeństwo, wielodzietność, określony model życia.
Polska jest wzorem dla innych. Polska jest Chrystusem narodów. (s. 122)
W Polsce trwa „rodzinne” szaleństwo. Rząd serwuje społeczeństwu odpowiednie informacje i poddaje je permanentnej indoktrynacji. Plakaty, ulotki, dupowłażne media zachwalają model rodziny wielodzietnej, dla której mają pakiet wielu udogodnień. Politycy wypierają kobietom mózgi za kasę. Propaganda sukcesu ma się bardzo dobrze, statystyki budują, rząd się cieszy i dalej pracuje nad kolejnymi PUR-ami, tylko jakoś dziwnie nie patrzy na ekonomiczne skutki uboczne i na wygląd miast. Pani minister od spraw rodziny ma pełne ręce roboty.
Każda kobieta ma własne sumienie i sama decyduje, jak chce żyć. (s. 283)
Jednak w tym „rodzinnym” kraju są kobiety, które mają inne cele niż rozmnażać się na potęgę. Solą w oku rządzących są samotne, niezamężne kobiety. Aby zmusić je do założenia rodziny, rząd ogranicza ich prawa i możliwości, na przykład kobiety nie mogą kupić większego mieszkania, zameldować się w hotelu, wychodzić z domu po 22.00. Surowej karze podlegają wszystkie przejawy niesubordynacji, za to donosicielstwo kwitnie i jest nagradzane. Ruch firanek w oknach i starsze sąsiadki czyhające na klatkach schodowych to norma. Mechaniczne ptaki krążące nad głowami. Inwigilacja trwa.
Podobno jutro ma być burza z piorunami. (s. 26)
Wściekłość napiętnowanych kobiety w czasach wszechpanującej obłudy i społecznego zniewolenia ma swoje ujście. Powstaje partyzancka grupa sprzeciwiająca się ograniczaniu praw i swobód Polek. Kobiety wściekłe na system i planowany nowy PUR uderzający w nie bezpośrednio, planują dużą akcję. Rebeliantki, sabotażystki do tej pory działały anonimowo na mniejszą skalę w świecie realnym i wirtualnym. Pragną obudzić sumienie Polaków decydujących o (s)prawach kobiet. Czy im się to uda?
Patriotyzm to nieustanna walka organiczna, walka o lepszy kraj, o wolną ojczyznę, w której każdy może żyć po swojemu. Jestem patriotką, bo chcę, by mój kraj stawał się lepszy. (s. 35)
To słowa Tamary Taszyckiej, liderki wściekłych kobiet. Najmniejszy przejaw ograniczenia prawa do wolności kobiet działa na nią jak płachta na byka, emocje w niej buzują i czasem wybuchają. Jej babcia zaczytywała się w Bluszczu, a matka, nauczyła ją, że nie jest gorsza od żadnego mężczyzny. Fanka Freddiego Mercury’ego i Glorii Stein żyje w konspiracji. Jest jak kameleon. Najbliżsi jej nie rozumieją. Oponenci nazywają ją „maskulinistką” i „feminazistką”. Tamara wraz z innymi kobietami zaczyna rewolucję i staje się bohaterką. Jak wysoką cenę przyjdzie jej zapłacić?
Jestem Tamara i wiem, czego chcę. (s. 29)
To zdanie powtarzane jest wielokrotnie i odmieniane na różne sposoby. Każda z partyzantek ma swój cel. Autorka podkreśla indywidualność każdej z kobiet i jej osobistą wolność, jej prawo do godnego życia, do samorealizacji, do spełniania marzeń i życia zgodnie z normami społecznymi, lecz według swoich planów, a nie rządu. Na uwagę zasługuje opozycjonistka, dziennikarka Łucja Dębska. Wolne media, internet odgrywają ważną rolę w nagłaśnianiu sprawy uwięzionej, choć wciąż walczącej Tamary. Czytelnik z czasem odkryje tajemnicę dziennikarki.
Ludzie chcą tego, co im dajemy. Chcieli tego, co oferowali im politycy. Stworzyli sobie rząd, a teraz rząd spełnia swoje obietnice. (s. 145)
Powyższe słowa kierowniczki więzienia są bardzo wymowne. Choć treść książki jest fikcją literacką, to jednak zbliżoną do naszej polskiej rzeczywistości. Jak bardzo zbliżoną? Pozostawiam do oceny własnej czytelnika. Jak dalece prawdopodobną? Może lepiej nie wiedzieć. Autorka stworzyła podwaliny świata totalitarnego, a skojarzeń do niego jest wiele. Ślepy proletariat, społeczne zniewolenie, inwigilacja, indoktrynacja, donosicielstwo, pranie mózgów, myślenie jednokierunkowe, propaganda sukcesu, o której trąbią wdupowłażne media. Pobyt w więzieniu to codzienna zmasowana agitacja skierowana na oporne kobiety, by złamać ich hart ducha, by przekonać je do polityki prorodzinnej państwa.
Kobieta powinna być panią domu, oto jest emancypacja. (s. 136)
Mottem powieści są słowa Alberta Camusa: „Aby istnieć, człowiek musi się buntować”. Bunt oraz wolność to dwa hasła będące słowami kluczami tej książki. Podzielona jest ona na trzy części, trzy etapy w życiu Tamary. W drugiej części list pani minister z cytatem z Bolesława Prusa powtarzany jest jak mantra. Dużą zaletą tej książki są słowa polskich piosenek o wolności w szeroko rozumianym znaczeniu wplecione w treść, wymienianie z nazwisk znanych rewolucjonistów i buntowników, przytaczanie ich myśli. Trzecioosobowa narracja przedstawia wydarzenia i działania Tamary z dystansu, jakby podkreślić odmienność jej poglądów od polityki prorodzinnej rządu, dzielącą ich przepaść.
Dlaczego Bóg tak bardzo nienawidzi Polski? (s. 274)
Czytałam książkę z zapartym tchem. Przeżywałam sytuację Tamary oraz kobiet w wieku rozrodczym w Polsce, dopóki nie skończyłam. Zakończenie akcji zaskoczyło mnie, zostawiając niedosyt w związku z zaskakującym zwrotem akcji (nie po mojej myśli) i refleksję nad sytuacją bohaterki, w której buty wchodziłam od początku. Ale czy do końca w nie weszłam? Bądźcie Wściekłe i razem z Tamarą oraz innymi wściekłymi kobietami zawalczcie o wolność kobiet. Weźcie udział w zebraniu, przygotujcie poszczególne akcje sabotażu, weźcie w nich udział. Przyjrzyjcie się kobietom, które wzięły udział w PUR-ach, zwróćcie uwagę na model rodziny i wychowanie dzieci. Odpowiedzcie sobie na pytanie, gdzie jest granica działania państwa. Książkę gorąco polecam!

Polskę wybrano jako wzorcowy kraj na przywrócenie tradycyjnej roli kobiety oraz rodziny. (s. 13)
W Europie sytuacja polityczno-ekonomiczna jest niepokojąca. Wspólnota podejmuje radykalne kroki, które będą odpowiedzią na bieżące problemy. Trzeba zwiększyć dzietność, trzeba przywrócić tradycyjną rolę kobiety i rodziny. Pilotażowym krajem została Polska. Rząd nie próżnuje....