Czym dalej idę w las z tą historią tym coraz bardziej mi się podoba. O ile w pierwszym tomie zdecydowanie kręciłam nosem, jakoś nie było mi po drodze ani z fabułą, ani z bohaterami, tak teraz wydarzenia mające miejsce w książce zaczęły mnie interesować. W końcu „Płomień i krzyż” jest według mnie prawilną opowieścią o Arnoldzie Löwefellu, który przez cały czas nie pamięta jakim był człowiekiem będąc Narsesem. Cały czas przypomina sobie kawałek po kawałku, ale to nie daje oczekiwanych przez niego rezultatów.
W tym tomie główna fabuła będzie prowadzona po za murami Cesarstwa, na Rusi, gdzie nasi inkwizytorzy – Arnold, Mordimer, Hildegarda Reizend oraz Barnaba Biber (nie, to nie ten Bieber o którym myślicie :P ) będą musieli wykonać ważne zadanie, a mianowicie zmierzyć się z Herenniuszem Furiusem – osobą, która była świadkiem Ukrzyżowania i Zstąpienia Jezusa Chrystusa. Czy podołają temu zadaniu? Jakie przeciwności losu spotkają na swojej drodze? Kto okaże się wrogiem, a kto przyjacielem?
Na te pytania prawdopodobnie znajdziecie odpowiedź czytając tę część „Płomienia i krzyża”!
Jakie są moje wrażenia po przeczytaniu tej pozycji? Bardzo pozytywne! Tak jak wspomniałam wcześniej czym głębiej wchodzimy w fabułę tym jest ona bardziej interesująca i czyta się ją z większą przyjemnością. W tym tomie pojawiają się nowe postacie takie jak Hildegarda oraz Barnaba. Oboje zostali dobrze wykreowani przez autora. Mają swoje charakterystyczne cechy i umiejętności, którymi niejednokrotnie będą mogli zaprezentować się czytelnikowi. Wydaje mi się, że szczególną uwagę Piekara skierował zwłaszcza na kobietę, której wdzięk i urok był jedną z „broni” jakimi się posługiwała. Nie działała ona wszakże na wszystkich, jednak czasem była przydatna.
Odkrywamy kawałek nowego świata, niezbadanego przez ludzi tak dokładnie jak na przykład miejsca w Europie. Pisarz przedstawia Azję jako kontynent dziki, tajemniczy i nieprzewidywalny, a zboczenie z trasy wyznaczonej przez tamtejszych mieszkańców może się zakończyć niekorzystnie dla potencjalnych podróżników.
Oczywiście, żeby nie było tak kolorowo jest też kilka rzeczy na które mogłabym ponarzekać. Jedną z nich jest dynamika historii. Kiedy byłam psychicznie nastawiona na to, że fabuła będzie się rozwijać powoli, poznam przebieg podróży naszych bohaterów na Ruś, okazuje się, że trwa to niespełna kilka kartek. Kiedy nastawiam się na szybką akcję, ta wlecze się w nieskończoność. Wydaje mi się, że największy żal mam do Piekary za skrócenie przebiegu walki z Herenniuszem Furiusem, a raczej… jej brak. Miałam wrażenie, że ta wielka, zapowiadana, przerażająca walka będzie rozlewem krwi, przysłowiową rzezią niewiniątek, będzie ostro, zaciekle i mocno, a wystarczyło wyszeptane przez Arnolda zaklęcie od Katriny, by wróg niemalże zmarł, tak jak stał. Być może to tylko moje odczucia, może faktycznie działo się tam… coś… Jednak dla mnie to coś, było pokazane w kilku zdaniach. Ledwo się zaczęło, a już było po wszystkim.
Te chwile kiedy nastawiałam się na to, że dowiem się czegoś więcej, a autor spłycał to po całości, zaś wydarzenia nie będące dla mnie wydarzeniami kluczowymi, rozciągały się niczym guma. Czasami akcja biegła w zastraszającym tempie, a czasami wlokła się niemiłosiernie i miałam już serdecznie dość tej książki.

KONTYNUACJA RECENZJI NA:

BLOGSPOT:
https://oxfordka.blogspot.com/2019/03/jacek-piekara-pomien-i-krzyz-tom-3.html

Czym dalej idę w las z tą historią tym coraz bardziej mi się podoba. O ile w pierwszym tomie zdecydowanie kręciłam nosem, jakoś nie było mi po drodze ani z fabułą, ani z bohaterami, tak teraz wydarzenia mające miejsce w książce zaczęły mnie interesować. W końcu „Płomień i krzyż” jest według mnie prawilną opowieścią o Arnoldzie Löwefellu, który przez cały czas nie pamięta...