Czytam pozostałe recenzje i mam wrażenie, że ja czytałam Perveriadę jakoś "inaczej". Już tłumaczę. Sam opis na okładce - wspominający bohaterów, pokazujący zarys akcji - wystarcza za zapowiedź. I tak czytając - ja rozsmakowałam się w słowach, napięciu, spójności akcji.
Sam tytuł "Perveriada" - skojarzenie natychmiastowe "perwersja". Ta "oczywista" rzeźby, stroje, pokazy, sex to dla mnie było jak zewnętrzna obwoluta. Istnieje, a i owszem, lecz nie w niej tkwi istota tylko w przekraczaniu granic, w tym do czego jesteśmy (tak my!) zdolni - dotrwaj czytelniku do wizyty w domu na odludziu a docenisz pikanterię.
Sama akcja - zbudowana wielowarstwowo, kilka wątków wzajemnie się przeplatających, cykl obrazów i osób na nich się znajdujących, skoki w czasie a do tego miejsca - z jednej strony Paryż a potem mała mieścina z prowincjuszami jak z zaścianka. To właśnie kontrasty na każdym kroku potęgują emocje odbioru.
Akcja - ja to nazwałam tak "idealna książka dla analityka, skup się albo się zgubisz". Nic mnie tak nie przyciąga jak to elektryzujące uczucie: "myśl myśl" oraz zdania, akapity do których aż chce się zawrócić zaraz po przeczytaniu. Na przykład "Zamiast krwi w tej ceremonii zjednoczenia litrami wylewał się ofiarny pot. O czym pomyśleliście? Akcji nie zdradzę ale ja czytając pomyślałam o korporacyjnych imprezach integracyjnych dla setek osób. Albo "Nie czuł się człowiekiem specjalnie uzdolnionym, jeżeli chodziło o wiarę w Boga. Wymagała od niego zbyt dużo wysiłku koniecznego, by pokonać wszystkie związane z absolutem niedorzeczności".

kiedy Larfa mówi "Moje ego tkwi w szczegółach" ...naprawdę widzisz ego?

Czytam pozostałe recenzje i mam wrażenie, że ja czytałam Perveriadę jakoś "inaczej". Już tłumaczę. Sam opis na okładce - wspominający bohaterów, pokazujący zarys akcji - wystarcza za zapowiedź. I tak czytając - ja rozsmakowałam się w słowach, napięciu, spójności akcji.
Sam tytuł "Perveriada" - skojarzenie natychmiastowe "perwersja". Ta "oczywista" rzeźby, stroje, pokazy,...