Niby wszystko jakoś tam posklejane w wątkach, a jednak moje odczucia na końcu książki są ambiwalentne.
„Tatusiu, a co to są uczucia ambiwalentne? Jak teściowa wpadnie do studni, synku.
Z jednej strony wreszcie mamy spokój, z drugiej - woda w studni zatruta...”
Tak jest dla mnie z tą książką.
Autor jest z siebie na pewno bardzo dumny z tego, jak zaskakuje czytelnika.
Tylko są takie rodzaje zaskakiwania, które ocierają się o oszustwo i działają irytująco.
Plus za silną rolę kobiecą, minus za końcowe przekombinowane rozwiązanie i to, co spotkało naszą wojowniczkę. Minus także za psychologiczne bełkoty.
Minus za ilość komplikacji nikomu do niczego niepotrzebnych. Miód jest dobry, boczek jest dobry, kapusta kiszona jest dobra, chrzan jest dobry, ziemniaki też i mięso i ciastka i czekolada, ostra papryka, ocet winny i niewinne wino, ale jak to wszystko wsadzić do jednego gara i intensywnie zamieszać, to nie jestem pewny, czy byłoby dobre.
Mam słabość do Wina i Bolitara, więc tamta seria, nawet gdy powiela schematy, daje mi większą rozrywkową przyjemność, niż niniejsze „arcydzieło”.

Niby wszystko jakoś tam posklejane w wątkach, a jednak moje odczucia na końcu książki są ambiwalentne.
„Tatusiu, a co to są uczucia ambiwalentne? Jak teściowa wpadnie do studni, synku.
Z jednej strony wreszcie mamy spokój, z drugiej - woda w studni zatruta...”
Tak jest dla mnie z tą książką.
Autor jest z siebie na pewno bardzo dumny z tego, jak zaskakuje czytelnika.
Tylko...