To zdecydowanie najdziwniejsza w ocenie książka, jaką kiedykolwiek przeczytałam.

Początek zapowiedział literackie mistrzostwo i wprowadził w świat specyficzny, trudny do zinterpretowania. Wiedziałam już, że niepotrzebnie zraziłam się opisem zwiastującym nudną, historyczną opowieść. Że mam przed sobą swego rodzaju wyzwanie.
I z tym wyzwaniem męczyłam się pół roku. No właśnie, z jednej strony męczyłam się, bo czytałam, czytałam, czytałam, a końca nie było widać - wypożyczałam "Blaszany bębenek" trzy razy, dwa razy go przedłużałam. A z drugiej strony czytanie było prawdziwą przyjemnością. Rozpoczynanie sobotniego poranka z kawą i "Blaszanym bębenkiem" stało się rytuałem.
Mogłoby się zdawać, że gdy powieść poznawana jest po fragmencie przez bite sześć miesięcy, to nic nie da się z niej wynieść - zanim zabiorę się do kolejnego rozdziału, zapomnę co było w poprzednim, nie mówiąc już o innych, prawda?
Otóż nie. Wydaje mi się, jakbym pamiętała każdy rozdział, każdą scenę z życia Oskara.
I pamiętam, jakie snułam z początku koncepcje dotyczące jego osoby i jak różne były one od tego, co się później, zwłaszcza na samym końcu, okazało.
Pamiętam, jak przeczytałam ostatnią stronę i przez dziesięt minut nie mogłam się ruszyć - nie wiedziałam, co ze sobą zrobić, tak wielką czułam pustkę. Nie wyobrażałam sobie, że będę musiała tak po prostu, po raz ostatni oddać "Blaszany bębenek" do biblioteki. A może zwyczajnie nie wierzyłam, że udało mi się dotarzeć do końca opowieści o małym bębniarzu.
Graniczyło to z cudem - zdecydowanie. Ale równie zdecydowanie stwierdzam, że było warto.

To zdecydowanie najdziwniejsza w ocenie książka, jaką kiedykolwiek przeczytałam.

Początek zapowiedział literackie mistrzostwo i wprowadził w świat specyficzny, trudny do zinterpretowania. Wiedziałam już, że niepotrzebnie zraziłam się opisem zwiastującym nudną, historyczną opowieść. Że mam przed sobą swego rodzaju wyzwanie.
I z tym wyzwaniem męczyłam się pół roku. No...