Książkę dostałam zaledwie kilka dni temu i pomimo kolejki innych, zaczęłam czytać. Wydanie piękne, z mnóstwem zdjęć, a opis intrygujący – były myśliwy opowiada o lesie.
I po lekturze mam bardzo mieszane uczucia.
Super się czyta te wszystkie opowieści, super, że człowiek przestał polować na zwierzęta i zamienił myślistwo na pomaganie. Niektóre fragmenty są rozczulające, wręcz trudno uwierzyć, że zwierzęta mogą się tak zachowywać.
Ale czy pan Marcin przestał krzywdzić zwierzęta?
W książce nieraz podkreśla, aby nie dokarmiać obcych zwierząt, aby nie zabierać ich do domu, nie uczyć obecności ludzi i nie przyzwyczajać do nas, ponieważ to je oducza pewnych zachowań i w efekcie krzywdzi. Tymczasem on robi dokładnie to samo. Dokarmia zwierzęta, zabiera wiewiórki do domu, głaszcze dziki. W pewnym momencie pisze o tym, że inny fotograf bardzo źle zrobił idąc do wilczej nory, czego efektem była wyprowadzka wilków z tego miejsca (pojawiło się zagrożenie), ale pan Marcin sam szuka nor, chodzi do nich, filmuje je od środka. Czy to jest w porządku?

Książkę dostałam zaledwie kilka dni temu i pomimo kolejki innych, zaczęłam czytać. Wydanie piękne, z mnóstwem zdjęć, a opis intrygujący – były myśliwy opowiada o lesie.
I po lekturze mam bardzo mieszane uczucia.
Super się czyta te wszystkie opowieści, super, że człowiek przestał polować na zwierzęta i zamienił myślistwo na pomaganie. Niektóre fragmenty są rozczulające,...