Na początku modne było zachwycanie się książkami Mroza. Potem powiał wiatr zmian i na fali było wygłaszanie zdań krytycznych pod względem konstrukcji i stylu narracji. Teraz nawet krytykowanie wydaje się być passe… Więc do rzeczy, czyli treści, stylu i konstrukcji.

Treść? Przez całą lekturę nie byłem w stanie pozbyć się poczucia wtórności względem „House Of Cards” (nie czytałem książek, odnoszę się do serialu). Paralele pomiędzy pewnymi scenami są tak oczywiste, że czasem aż nie wierzyłem własnym oczom. A postacie Patryka i Mileny Hauerów i ich dążenia? No! Underwoodowie jak nic i tyle w temacie. Natomiast po zakończeniu wznoszę ciche modły do pisarskiej muzy, by nie natchnęła Mroza 6-ym sezonem serialu. Niech pamięta, że im się NIE udało. No i zgodnie z powiedzonkiem – jaki kraj tacy terroryści (czyt. politycy) – lepiej nie będzie.
To jest sejm, tu się kręcą posłowie i senatorowie! No i należałoby się bać. Bo politycy się kręcą a nad nimi krąży duch Ivana. Natomiast rozwiązanie tej zagadki wykracza poza moje granice realizmu magicznego bądź autorskiego a niebezpiecznie zbliżają się ku pojęciu absurdu magicznego.
Całość dopina postać chorąży Kitlińskiej z BOR. Postać spinająca wszystko z poziomu nawet już sam nie wiem jakiego. Powiernik, agent specjalny, operator jednostki specjalnej? Okropne. Do tego orientacja seksualna, która w mojej logice niczego nie uzupełnia ani niczego nie spina. Temat bo modny i niech będzie.

Styl? Jak to u Mroza. Duża dynamika oparta na dialogach i twistach. Czytelnik ma czytać i się nie zastanawiać. Do tego regularne używanie terminów rodem z popkultury bądź korpokultury. To już określa ten że target Mroza – młode lemingi z dużych miast. Opieram się tu na definicji Piotra Zaremby, czyli „bezrefleksyjnych pożeraczy medialnych mądrości” przy czym wyłączam opcję przynależności politycznej, więc dla mnie mogą nawet księżyc kraść.
A dlaczego bezrefleksyjnych? Bo Autor jako prawnik, a nawet dr prawa sam wie jak pewne rzeczy ponaginał. W iście amerykańskim stylu. A tu Polska właśnie.

Konstrukcja? Przewidywalna. Natomiast Mróz wie, czego czytelnik od niego oczekuje i stara się go n ie zawieść.

Ogólnie czytadło, w sam raz na zimowe bezrefleksyjne wieczory, pełne albo rozbawienia albo irytacji nad treścią Władzy absolutnej. Co raz mniej fascynuję się Mrozem, natomiast niezmiennie bezrefleksyjnie czytam kolejną książkę i o niej zapominam. Bo o czym to było w Kontratypie, o Większości bezwzględnej nie wspominając?

PS: Pojawienie się w jednej z księgarni grubo przed premierą... Co to było?

Na początku modne było zachwycanie się książkami Mroza. Potem powiał wiatr zmian i na fali było wygłaszanie zdań krytycznych pod względem konstrukcji i stylu narracji. Teraz nawet krytykowanie wydaje się być passe… Więc do rzeczy, czyli treści, stylu i konstrukcji.

Treść? Przez całą lekturę nie byłem w stanie pozbyć się poczucia wtórności względem „House Of Cards” (nie...