Czytając tę książkę ciągle myślałam o tym, na ile współcześni warszawiacy pamiętają o tym, z jakich gruzów i z jakiego niebytu dźwignęło się ich miasto? Obraz zrujnowanej Warszawy, jej mieszkańców gnieżdżących się w ruinach, wola walki i przetrwania i poczucie, że są zupełnie sami, że nikt im nie pomaga, to robi ogromne wrażenie i pozostaje w pamięci. Co więcej, książka była pisana w roku zakończenia wojny, dostajemy więc niemal dziennik z tamtych czasów, pisany na żywo, z silnymi emocjami i silnymi wrażeniami. Oczywiście, teraz już wiemy, że sytuacja mogłaby być inna, gdyby nie zależność od Związku Radzieckiego i że te początki mogłyby być nieco łatwiejsze i prostsze. Niemniej, najsilniej z tej książki przebija wola przetrwania, przeżycia za wszelką cenę. Jest w tym wszystkim jakaś radość i nadzieja na lepsze czasy. Fascynująca lektura.

Czytając tę książkę ciągle myślałam o tym, na ile współcześni warszawiacy pamiętają o tym, z jakich gruzów i z jakiego niebytu dźwignęło się ich miasto? Obraz zrujnowanej Warszawy, jej mieszkańców gnieżdżących się w ruinach, wola walki i przetrwania i poczucie, że są zupełnie sami, że nikt im nie pomaga, to robi ogromne wrażenie i pozostaje w pamięci. Co więcej, książka...

Temat odbudowy powojennej Warszawy. Losy ocalałych, ich bolączki, problemy materialne i psychiczne traumy jako główny wątek są ciekawe. Ale powieść jako całość czyta się ciężko i jest nudna.

Temat odbudowy powojennej Warszawy. Losy ocalałych, ich bolączki, problemy materialne i psychiczne traumy jako główny wątek są ciekawe. Ale powieść jako całość czyta się ciężko i jest nudna.