My, w sensie ludzkość, jesteśmy strasznie gderliwymi stworzonkami obdarzonymi niebywałym talentem do chrzanienia sprawy. Dajmy na to ten przykład: bez przerwy narzekamy na bliźnich dookoła, wytykając ich rozliczne wady, jednocześnie z pewnym idealistycznym zacięciem dźwigając zapaloną świecę w poszukiwaniu prawdziwego człowieka (nie omieszkując czasem zdzielić kogoś ową świecą przez łeb). Cóż, jak uczy mateczka historia, bycie człowiekiem dobrym jest po prostu nieopłacalne –jeden gość powiedział kiedyś „zaprawdę powiadam wam: bądźcie dla siebie mili”, to mu powiedzieli „no chyba nie” i go przybili do krzyża. Niecałe dwa tysiące lat później pojawił się taki jeden, co słusznie zauważył, „że zasada oko za oko uczyni tylko cały świat ślepym”, a niedługo po nim był taki, co miał sen i dość wyganiania ludzi z autobusów. Obu podziękowano pistoletem.

Po co jednak ten długi wstęp? Chcę po prostu, byście państwo spojrzeli z tym większym współczuciem i zaniepokojeniem na nowego przybysza w Rosji. To książę Myszkin, blondyn o przyjemnej twarzy i badawczym spojrzeniu, z jednym tobołkiem i ubraniem zbyt cienkim na tę pogodę. Wystarczy jedna, krótka rozmowa, by przekonać się, że książę Myszkin to człowiek łagodny, mądry, wyrozumiały, cichy, pragnący widzieć w bliźnich przede wszystkim dobro… Społeczeństwo rosyjskie już dawno wynalazło określenie na tego typu osobników: „idiota”.

Nie będę dużo pisać o samej powieści, bo przede wszystkim nie mam ku temu predyspozycji i godną się nie czuję. Ale pozwolę sobie napisać, że pierwsze ¾ książki pochłonęłam dosłownie w ciągu dwóch dni. Wciągnęło mnie to co zwykle u Dostojewskiego: miejscami mroczna atmosfera, rozważania filozoficzne, postacie z krwi i kości, dokładna wiwisekcja fragmentu ludzkiej duszy (tutaj choćby rewelacyjny opis przeżyć skazańca przed egzekucją). Na szczególną pochwałę zasługuje główny bohater opowieści, niezwykle sympatyczny i budzący szczere zainteresowanie czytelnika. Do boju, książę, wszyscy Cię kochamy!

Niestety, mimo całego mojego zachwytu, zmuszona jestem ująć jedną z ośmiu gwiazdek (oł, meeeen!). Niestety, wątek miłosny staje się w pewnym momencie wyjątkowo męczący (to przez niego odłożyłam książkę na dość długi czas), a Agłaja jest wyjątkowo wkurzającą postacią, która co rusz psuła mi radość z lektury.

To jednak nie zmienia faktu, że wciąż „Idiota” pozostaje świetną lekturą, która wiele oferuje czytelnikowi. Oby takich Myszkinów i Myszkinek było wśród nas jak najwięcej.

My, w sensie ludzkość, jesteśmy strasznie gderliwymi stworzonkami obdarzonymi niebywałym talentem do chrzanienia sprawy. Dajmy na to ten przykład: bez przerwy narzekamy na bliźnich dookoła, wytykając ich rozliczne wady, jednocześnie z pewnym idealistycznym zacięciem dźwigając zapaloną świecę w poszukiwaniu prawdziwego człowieka (nie omieszkując czasem zdzielić kogoś ową...