Miałam pominąć tę pozycję milczeniem, bo po jej zakończeniu, aż mi wstyd, że traciłam czas na tę historię, ale nie pominę, bo ta książka jest po prostu bardzo słaba.
Nie ja pierwsza napiszę, że nie sposób polubić żadnej z tych postaci. Najgorsze jest jednak to, że są one kompletnie niespójne - szaleństwo pierwszej młodości znika z tych bohaterek tak skutecznie, że nawet w perspektywie roku z ich życia, zaczyna się odnosić wrażenie, że oto ma się do czynienia z zupełnie inną postacią. Wszystkie nabierają maniery potwornych cierpiętnic i żadna próba przyklejenia, bądź wydarzeń, bądź postaci historycznych, nie poprawia atmosfery tej historii. Nawet nieszczęsny Jasio podzielił los swoich przodkiń (Jasio!!! jak można było podtrzymywać to imię do samego końca jego historii?!! Czy naprawdę nie mógł stać się Janem lub Januszem zwłaszcza w kontekście jego przeżyć?!)
Jestem zaskoczona tą sagą, ponieważ wiem, że autorka cieszy się sporą popularnością. Tymczasem to co tu zastałam, określiłabym raczej jako szkic a nie powieść, w dodatku szkic napisany naprędce.
Nie powiem, że nie rozumiem zupełnie kontekstu powstania tej historii. Doskonale wiem, że została napisana w czasach, w których nie było powieści beletrystycznych, których bohaterowie lądują w łagrach, a nawet jeśli były, to nie miały stosunkowo "lekkiej" konstrukcji. Wiem, że na przełomie lat 80 i 90, tego typu opowieść mogła się cieszyć ogromną popularnością; miała przecież wszystko o czym się nie mówiło od zakończenia II WŚ: echo XIX wiecznych powstań, ziemiańską arytokrację i jej salonowe życie, odzyskanie niepodległości, wojnę polsko-sowiecką o wschodnią granicę, a po II WŚ sowieckie czystki i łagry.
Na koniec jeszcze nie sposób nie wspomnieć o adaptacji filmowej tej książki. Pamiętam, że premiera 5-odcinkowego serialu na podstawie powieści była sporym wydarzeniem. Obejrzałam go teraz ponownie i to chyba dobiło mnie jeszcze bardziej. Niektórzy w opiniach dot. książki wspominali, że przeszkadzał im chaos w tej powieści, zmiany płaszczyzn czasowych, niewyraźne przeskakiwanie miedzy wątkami. Ale to jeszcze nic. Chaos, jaki został stworzony w tym serialu przez pominięcie wielu wątków z książki lub ich zupełną zmianę, to jest dopiero coś potwornego. Serial ogląda się wręcz jak zbiór obrazów fotoplastykonu. To czego nie udało się zepsuć w książce, zostało dobite w serialu (np. historia Karoliny Lechickiej kończącej prawo w latach 20 i jej partnera), może za wyjątkiem zakończenia, które na potrzeby samego serialu powstało.
No cóż, przykro mi, że pani Nurowska nigdy nie spróbowała poprawić tego szkicu. Przykro mi głównie dlatego, że tytułowe Panny i Wdowy, w kontekście wydarzeń historycznych na tle których przedstawiono ich dzieje, to naprawdę wątek wart znacznie lepszego rozwinięcia. Tymczasem i książka i serial sprawiają wrażenie pisanych naprędce i bez konsekwencji.

Miałam pominąć tę pozycję milczeniem, bo po jej zakończeniu, aż mi wstyd, że traciłam czas na tę historię, ale nie pominę, bo ta książka jest po prostu bardzo słaba.
Nie ja pierwsza napiszę, że nie sposób polubić żadnej z tych postaci. Najgorsze jest jednak to, że są one kompletnie niespójne - szaleństwo pierwszej młodości znika z tych bohaterek tak skutecznie, że...