To dobrze napisana książka dokumentująca wnikliwie przebieg wydarzeń, zbrodni i kary, z uwzględnieniem punktu widzenia ofiar i oprawców, z namysłem nad sensem kary, systemem sprawiedliwości, bez podawania łatwych odpowiedzi na trudne pytania.
Nie będę się odnosił do detali tej książki, uważam ją za dobrze napisaną i czytelnik powinien sam posmakować tego pisarstwa, może nieco ornamentowego w formie, ale przecież znakomitego.
Moje refleksje odnosić się będę do zagadnień i pytań postawionych w książce nie wprost.
Najpierw to co najłatwiejsze - namysł nad tamtejszym systemem sprawiedliwości,
Czy tak dobrym sposobem osądzania jest ława przysięgłych, system jej wybierania, a później system niekończących się kruczków prawnych, odwołań i procedur ciągnących się przez lata? Nie mam pewności. Nawet wątpię. Jest to państwo prawników, a nie państwo prawa. Kto ma więcej pieniędzy i droższego adwokata może czepiać się procedur i detali tracących styczność z istotą osądzania samego czynu: czy osoba jest winna popełnionego czynu i na jaką zasługuje karę... Państwo łaskawe dla możnych i bezlitosne dla maluczkich...
Równość wobec prawa w państwie prawników jest mitem.
Trudniejszą rzeczą jest namysł nad samą istotą celowości osądzania i kary.
Mamy dwa (umowne) światy: „lewoskrętny” i „prawoskrętny”.
W świecie - nazwijmy to - lewoskrętnym wszystko jest relatywne, człowiek jest częścią przyrody, istotą całkowicie zdeterminowaną przez dwa czynniki: geny i środowisko. W takim ujęciu żadna aksjologia nie ma sensu, bo skoro jednostka jest zdeterminowana, nie ma miejsca na winę, zatem nie ma miejsca na karę. Więzienie ma resocjalizować, przywracać jednostkę społeczeństwu lub izolować, jeśli resocjalizacja jest niemożliwa. Nie można mówić ani o karze, ani o sprawiedliwości. Długość kary wyznacza czas potrzebny do resocjalizacji. Jednostka niereformowalna może być wsadzona na dożywocie tylko dlatego, żeby chronić przed nią innych. Wolność wyboru jest pozorna, a życie ludzkie jest własnością państwa, to państwo decyduje o tym, jak uformować i ulepić jednostki, żeby w systemie niewolniczym poddały się celowi z góry nakreślonemu przez zasady życia społecznego, które ustalają lewicowe elity. Humanizm lewicowy jest totalnym absurdem, bo wartość życia ludzkiego ma taką samą wartość, jak życie każdego zwierzęcia, zatem humanizmu tak naprawdę nie ma, a wszystkie regulacje są jedynie pragmatyczne, a aksjologia pozorna: cała etyka ma wymiar estetyczny, a nie moralny.
W świecie - nazwijmy to - prawoskrętnym człowiek transcenduje ponad przyrodę, a jego wolna wola jest realna, a nie pozorna. Prawdziwa wolna wola rodzi odpowiedzialność za czyny, a wartości etyczne zbudowane są na zasadzie niekrzywdzenia. Istotą kary jest zapłata za popełniony czyn, oddanie sprawiedliwości ofierze, w możliwie adekwatnej formie. Zatem celem kary jest SAMA kara, sprawiedliwość, a już resocjalizacja jest zbożnym i chwalebnym, ale dodatkowym celem, podobnie jak izolacja. Za odebranie komuś życia z premedytacją i wobec ofiary pragnącej rozpaczliwie żyć, jedyną sprawiedliwą karą jest kara śmierci. Nawet najbardziej wredne geny i wpływy środowiska nie odbierają człowiekowi wolności i wolnej woli, o ile potrafi rozumnie oceniać swe własne czyny w świetle obowiązków nałożonych na niego przez zasady życia społecznego polegającego na niekrzywdzeniu. Konsekwentnie należałoby więc przyjmować zasadę „chcącemu nie dzieje się krzywda”, która powinna wykluczać z katalogu „krzywd” te wszelkie działania wobec drugiego człowieka, które podejmowane są wskutek „chcenia” potencjalnej „ofiary”. Warto rozróżnić „chcącego” od „zgadzającego się”. Jeśli kobieta zgadza się na przemoc ze strony swojego partnera dlatego, że dzięki temu unika strachu przed brakiem środków do życia, nie można powiedzieć, że jest „chcącą, której nie dzieje się krzywda”. Byłaby nią, gdyby przemoc ze strony partnera była jej prawdziwym pragnieniem i marzeniem (masochistka).
Zarówno przedstawiciele świata lewoskrętnego, jak i prawoskrętnego zachowują się niekonsekwentnie w swych etycznych narracjach.
W świecie lewoskrętnym namiastką Boga jest sama przyroda i wszelkie przejawy życia, a system prawny jest utożsamiany z władzą duchową i moralną dbającą o zasady życia społecznego mającego za swój główny cel wszelką ochronę wszystkich przejawów życia we wszelkich możliwych formach, zatem takimi niekonsekwencjami byłaby zgoda na eutanazję czy prawo do przerywania ciąży, jadanie mięsa, tępienie owadów itp. (nie chce mi się wymieniać wszystkiego, podaję tylko te najbardziej rażące niekonsekwencje).
W świecie prawoskrętnym wolny człowiek jest właścicielem swojego życia, zatem powinien mieć nie tylko prawo do eutanazji, ale nawet prawo do takiej śmierci, jaka mu się podoba: gdyby zamarzył sobie, żeby go udusiła własna żona, bo taki koniec życia jest dla niego piękny, a żona zdecydowałaby się na to, bo jest sadystką i korzysta z jego „chcenia”, to system sprawiedliwości prawoskrętny powinien im obojgu na to zezwolić, gdyż „chcącemu” - NA PEWNO nie dzieje się KRZYWDA. Władza duchowa w świecie prawoskrętnym jest oddzielona od władzy państwowej (od systemu sprawiedliwości) i nawet jeśli pewne zachowania w świetle oceny władzy duchowej (na przykład wiary w Boga) uznaje się za niemoralne, to moralność sama w sobie nie może swych norm nakładać w formie norm prawnych.
Te moje przemyślenia, to zaledwie sygnał, namiastka, jedna kropelka w morzu myśli - pozostawiam zadumę nad tym wszystkim szanownym użytkownikom naszego portalu.
Na marginesie: nawet w tej książce myli się problem kary sprawiedliwej z zemstą. Kara sprawiedliwa nie robi nic ponadto, jak wymierza tą samą miarą, jaka wynika z popełnionego czynu. Jest to bardzo trudne w przypadku różnych krzywd, które mają być odpłacone więzieniem. W przypadku zabójstwa z premedytacją życie za życie jest czystą sprawiedliwością, zemstą byłoby poszerzenie kary w formie odwetu na rodzinie oprawcy, co zresztą w dawnych czasach się zdarzało.

To dobrze napisana książka dokumentująca wnikliwie przebieg wydarzeń, zbrodni i kary, z uwzględnieniem punktu widzenia ofiar i oprawców, z namysłem nad sensem kary, systemem sprawiedliwości, bez podawania łatwych odpowiedzi na trudne pytania.
Nie będę się odnosił do detali tej książki, uważam ją za dobrze napisaną i czytelnik powinien sam posmakować tego pisarstwa, może...