Szesnastoletnia Mae mieszka w miejscu, którego niejeden z nas mógłby jej pozazdrościć. Nowoczesny kompleks szpitala psychiatrycznego z bogatym zapleczem sportowym, wyposażony w spa, pokój gier i bibliotekę stoi przed nią otworem. Mae nie musi sprzątać ani gotować, a za aktywne uczestnictwo w zaplanowanych dla niej zajęciach otrzymuje żetony, które może wydawać na wirtualnych zakupach. Brzmi jak idealne życie? Zapewne tak, dopóki nastolatka nie opowie nam nieco więcej o zasadach panujących w ośrodku i dziwnych sytuacjach, jakie mają tam miejsce. Szybko bowiem okazuje się, że odcięte od świata Hummingbird Creek nie jest tym, czym się wydaje.

Autorka zdecydowała się na zastosowanie narracji pierwszoosobowej. Historię poznajemy zatem z punktu widzenia głównej bohaterki powieści. To jej towarzyszymy w codziennych zajęciach, ona także opowiada o życiu w klinice i regułach, jakie tam panują. Opowiada zresztą trochę zbyt długo – o ile początkowo z ciekawością czyta się o kolejnych zasadach ośrodka i organizacji życia na jego terenie, po jakimś czasie te opisy mogą nużyć i z niecierpliwością wyczekuje się jakiegoś przełomu. Powolne rozwijanie akcji dało jednak autorce czas na dokładne przedstawienie bohaterów, także drugoplanowych. Dzięki temu mamy szansę ich dobrze poznać i polubić (albo nie), a różnorodność ich charakterów jest dodatkowym atutem. Postacie stworzone przez Sue Wallman są jednak dość jednowymiarowe. Można je podzielić na dwie grupy: cichych buntowników i tych, którzy bezrefleksyjnie wierzą w panujący system. Wśród nich wyróżnia się główna bohaterka rozdarta między tym, co wpajano jej od dziecka, a tym, co podpowiada jej rozum.

Skupienie się na ekspozycji spowodowało, że niewiele miejsca pozostało na rozpisanie zakończenia. W efekcie jest ono bardzo dynamiczne. Akcja powieści z powolnej przeprawy przez kilkaset pierwszych stron zamienia się w jazdę bez trzymanki na ostatnich kilkudziesięciu. Chciałoby się przeczytać nieco więcej o tym, jak zakończyły się przygody bohaterów, szczególnie że lekki styl autorki sprawia, iż powieść czyta się dość szybko.

Książka Sue Wallman jest nieco podobna do trylogii Suzanne Collins czy Veroniki Roth. Z pewnością znajdzie uznanie fanów ich dzieł. Jest połączeniem thrillera i opowieści o poszukiwaniu własnego „ja”, okraszonym ciekawymi bohaterami i choć pod pewnymi względami mogłaby być napisana nieco lepiej, niewątpliwie jest warta przeczytania.

Andronika Sawicka