"Wszystko jest niczym, w tym i świadomość niczego" (171).

"Być może powinno się publikować jedynie pierwszy szkic, a więc póki samemu się jeszcze nie wie, dokąd chce się pójść" (84).

"Nie ma nikogo, komu w tej czy innej chwili nie życzyłbym śmierci" (104).

"Założyć rodzinę. Myślę, że łatwiej by mi przyszło założyć imperium" (123).

"Jak się dowiedzieć, że się ma rację? Kryterium jest proste: jeśli inni się od was odsuwają, bez wątpienia jesteście bliżej istoty rzeczy niż oni" (135).

"Trzeba być wariatem, by rozpaczać nad zniknięciem Człowieka, zamiast wykrzyknąć: co za ulga!" (162).

"Owocna jest tylko rozmowa między umysłami dążącymi do utwierdzenia swoich wątpliwości" (191).

"Starość to w końcu tylko kara za to, że się żyło" (195).

"Wszystko jest niczym, w tym i świadomość niczego" (171).

"Być może powinno się publikować jedynie pierwszy szkic, a więc póki samemu się jeszcze nie wie, dokąd chce się pójść" (84).

"Nie ma nikogo, komu w tej czy innej chwili nie życzyłbym śmierci" (104).

"Założyć rodzinę. Myślę, że łatwiej by mi przyszło założyć imperium" (123).

"Jak się dowiedzieć, że się ma rację?...

Ocena głównie za drugą cześć ("Zarysy zawrotu głowy")

Ocena głównie za drugą cześć ("Zarysy zawrotu głowy")

Czwarta książka Ciorana, z którą mam do czynienia i po raz czwarty ten sceptyk, nihilista i pesymista mnie nie zawiódł. Na dokładkę, okoliczności życiowe sprawiły, że mam okazję poczytać tego myśliciela w całkowitej samotności (między innymi ze względu na panującą zarazę). Mogę więc recepcję jego twórczości podzielić na swoje dwa prywatne okresy: „okres towarzyski”, kiedy życie toczyło się normalnie, tj. bez obostrzeń związanych z epidemią covid-19. Uważałem wówczas, że Cioran to jakiś straszny ponurak, czarnowidz i maruda. Jak można być tak zniesmaczonym życiem, tak wisieć między egzystencją, i to jeszcze jako taką, a samobójstwem, które jest najlepszym rozwiązaniem, a z którego i tak się nie skorzysta? Znajdowałem się w jakimś rozziewie, bo z jednej strony pukałem się w czoło i pytałem „po co?”, a z drugiej było w tym zawieszeniu coś intrygującego. I tyle. Okres drugi to „okres zarazy”, czyli teraz, kiedy czytam Ciorana w zamknięciu, jak jakiś eremita albo rozbitek. Paradoksalnie okazuje się, że to dobry czas na myśl Ciorana. I myśl ta dociera do mnie pełniej. Owszem, wszystko w dalszym ciągu jest bez sensu, ale nie aż tak żeby się od razu wieszać. Życie i świat wokół są do kitu, ale dużo ciekawiej jest w tym trwać i, tak jak nasz kochany Rumun, obserwować i cynicznie to wyszydzać. Wbrew pozorom Cioran ma duże poczucie humoru. W części aforystycznej „Ćwiartowania” jest sporo myśli, które przywodzą mi na myśl zdania z opowiadań Rolanda Topora. Np. facet snuje się po nocy ulicami Paryża (trochę jak Trelkowski z „Chimerycznego lokatora”) i notuje surrealistyczne obserwacje odnośnie kloszardów, szalonych staruszek, szaletów miejskich itp. Wbrew temu, że uważa się Ciorana za pesymistę, w chwili obecnej jego pisarstwo trafia do mnie jako bardzo optymistyczne. Jest jak lek na strach przed życiem, bo nie ma czego się bać tylko w tej beznadziei trwać. Oczywiście w miarę możliwości jak najbardziej higienicznie. Co do tłumaczenia, bo widzę że niektórzy czytelnicy mają obiekcje, się nie wypowiem bo też nie znam na tyle języka francuskiego, a rumuńskiego tym bardziej.

Czwarta książka Ciorana, z którą mam do czynienia i po raz czwarty ten sceptyk, nihilista i pesymista mnie nie zawiódł. Na dokładkę, okoliczności życiowe sprawiły, że mam okazję poczytać tego myśliciela w całkowitej samotności (między innymi ze względu na panującą zarazę). Mogę więc recepcję jego twórczości podzielić na swoje dwa prywatne okresy: „okres towarzyski”, kiedy...

Jedna ze słabszych pozycji Mistrza słowa. Pierwsze, dłuższe eseje wieją trywializmem wymieszanym z mglistoscia, w drugiej części kilka arcyciekawych myśli.

Jedna ze słabszych pozycji Mistrza słowa. Pierwsze, dłuższe eseje wieją trywializmem wymieszanym z mglistoscia, w drugiej części kilka arcyciekawych myśli.

Kolejna genialna książka Ciorana. Wydaje mi się, że z biegiem czasu sława tego rumuńskiego geniusza będzie rosła. On jako jeden z nielicznych twórców miał odwagę konsekwentnie głosić, że nic nie ma najmniejszego sensu. I w dodatku pisał o tym genialnie.

Kolejna genialna książka Ciorana. Wydaje mi się, że z biegiem czasu sława tego rumuńskiego geniusza będzie rosła. On jako jeden z nielicznych twórców miał odwagę konsekwentnie głosić, że nic nie ma najmniejszego sensu. I w dodatku pisał o tym genialnie.

Tłumaczenie jest dobre, IMHO. Język myśli Ciorana zresztą jest tak osobliwie wpadający w poetyckość, że trudno byłoby całkiem spartaczyć tłumaczenie. Ja polecam.

Tłumaczenie jest dobre, IMHO. Język myśli Ciorana zresztą jest tak osobliwie wpadający w poetyckość, że trudno byłoby całkiem spartaczyć tłumaczenie. Ja polecam.

masakrycznie nieudane tłumaczenie, szkoda:(

masakrycznie nieudane tłumaczenie, szkoda:(