Po książkę tą sięgnąłem z dwóch powodów: Bardzo sobie cenię pisząc ogólnie XIX wieczną powieść realistyczną, generalnie epoka pozytywizmu (nie mylić z tamtą ideą, chodzi mi o to jakie wtedy powstawały wspaniałe powieści), a po drugie tematyka, którą sobie bardzo cenię. Co do szczegółu to z tamtej epoki kocham literaturę rosyjską.
W którymś momencie czytania "Ojcowie i dzieci" zacząłem się zastanawiać jakby się to czytało gdyby napisał to L. Tołstoj albo Dostojewski. Nie jestem jakimś super znawcą literatury, ale L. Tołstoja i Dostojewskiego trochę się kiedyś czytało, natomiast co do Turgieniewa to moja jego pierwsza książka. Na ten moment mogę napisać, że ci pierwsi wymienieni przeze mnie autorzy piękniej jednak pisali, co jednak nie znaczy, że Turgieniew to "lipa", to nie tak.
Takie tylko moje tu rozmyślania.
Co do omawianej tu książki to jest tu przedstawione zderzenie dwóch idei, które są sobie przeciwstawne - myśli romantyczna oraz właśnie owy "nihilizm" (warto zaznaczyć, że po raz pierwszy w literaturze słowo to zostało właśnie użyte w "Ojcowie i dzieci"). Nihilizm reprezentuje Bazarow, młody człowiek, który zgłębia nauki przyrodnicze, który uznaje, że nie ma jakichkolwiek zasad, to zwolennik szeroko pojętego materializmu. Jest i Arkadiusz Kirsanow, kolega Bazorwa, który jest nim urzeczony. Nihilista ten to dla Kirsanowa ogromny autorytet. Jak to się skończy? Warto przeczytać.
Akcja powieści to początek drugiej połowy XIX wieku i moje wrażenie jest takie, że Turgieniew pisząc tą książkę nieświadomie opisywał zbliżającą się zbrodniczą rewoltę bolszewicką. Nie nawiązuję już do samego Bazorowa, który mógłby się świetnie nadawać na przedstawiciela tej pożogi, ale generalnie mam na myśli "ducha" tamtego czasu kiedy co raz bardziej był podważany autorytet caratu.
Co do samego nihilisty Bazarowa to początkowo poprzez przedstawienie go przez autora wydawał się on 100% jak dla mnie cynikiem pozbawionym wszelkich hamulców (nie piszę tu o czynach, ale o tym co miał w głowie). Jednak w dalszej części książki... Nie będę zdradzał. Chodzi mi o to, że nie wszystko na tym świecie jest takie... no, pozory mogą mylić.
Smuto mi się tak od czasu do czasu robiło jak tak czytałem o Bazarowie, jakąś część z niego odniosłem do siebie.
Na koniec napiszę, że dziwię się, iż ta książka nigdy nie była na liście lektur szkolnych szkoły średniej (o dzisiejszej polskiej liście lektur nie wspomnę, bo to zwykłe gówno, taka prawda).
Zapomniałbym. Ktoś w komentarzu na temat tej powieści wspomniał, że jest ona jakby przestarzała, w tym sensie, że kiedy była pisana to wtedy faktycznie oddawała ducha czasu, a dziś już, że tylko dla pasjonatów. Nie zgodzę się tym. Dziś i pewnie już do końca świata będą się zderzać ze sobą tak odmienne od siebie światopoglądy. Jaka dziś Polska? Tzw. postęp kontra Tradycja. Ja to za Turgieniewem napiszę nihilizm kontra Tradycja czyli zasady, wartości, owy tak prześmiewany romantyzm (nie mylić z miłostkami, chodzi o ideę).
Wartościowa, godna polecenia książka.

Po książkę tą sięgnąłem z dwóch powodów: Bardzo sobie cenię pisząc ogólnie XIX wieczną powieść realistyczną, generalnie epoka pozytywizmu (nie mylić z tamtą ideą, chodzi mi o to jakie wtedy powstawały wspaniałe powieści), a po drugie tematyka, którą sobie bardzo cenię. Co do szczegółu to z tamtej epoki kocham literaturę rosyjską.
W którymś momencie czytania "Ojcowie i...