Janicki pisząc książkę opierał się na bardzo obfitych materiałach – polecam przeczytanie sobie bibliografii i przypisów. To, o czym pisze, to nie pobożne życzenia i zaklinanie rzeczywistości przez feministę. To obraz prawdziwych wojowniczek o wolną Polskę.

„Niepokorne damy” to historie o kobietach noszących broń pod spódnicami, nieustraszonych kurierkach i zwiadowczyniach, znacznie skuteczniejszych tam, gdzie mężczyźni nie mieli szans. A także o kobietach, które organizowały Piłsudskiemu i jego ludziom pieniądze, jedzenie i kwatery. Tych, które agitowały, przekonywały i zachęcały. I tych, które wbrew wszelkim zakazom i szykanom postanowiły walczyć z bronią w ręku. Z fałszywymi dokumentami na męskie nazwiska, w męskich przebraniach i ścinając włosy. Zdeterminowane, żeby mieć swój udział w budowaniu kraju. I systematycznie usuwane w cień, kiedy przestały być potrzebne – lub mimo tego, że były potrzebne. I mimo tego, jak wiele zrobiły, wymazywane gumką z oficjalnych dokumentów i przekazów.

Janicki pisząc książkę opierał się na bardzo obfitych materiałach – polecam przeczytanie sobie bibliografii i przypisów. To, o czym pisze, to nie pobożne życzenia i zaklinanie rzeczywistości przez feministę. To obraz prawdziwych wojowniczek o wolną Polskę.

„Niepokorne damy” to historie o kobietach noszących broń pod spódnicami, nieustraszonych kurierkach i...