Wszyscy znają Piotrusia Pana. Nawet "[...] Jeżeli (...) pobiegniesz do babuni i jej zapytasz z kolei czy, kiedy była małym dzieckiem, słyszała co o Piotrusiu Panu, babunia odpowie tak samo jak matka: - "Naturalnie, moje dziecko, że słyszałam o nim"[...]".
Przekład pani Rogoszówny jest bardzo zaskakujący, nie ma Nibylandii tylko Leśny Park, nie ma Wendy ale jest za to Tonia, ale to w niczym nie uwłacza tej historii bo elfy tak zaczarują twój umysł, że od razu przeniesiesz się w krainę fantazji :)

Wszyscy znają Piotrusia Pana. Nawet "[...] Jeżeli (...) pobiegniesz do babuni i jej zapytasz z kolei czy, kiedy była małym dzieckiem, słyszała co o Piotrusiu Panu, babunia odpowie tak samo jak matka: - "Naturalnie, moje dziecko, że słyszałam o nim"[...]".
Przekład pani Rogoszówny jest bardzo zaskakujący, nie ma Nibylandii tylko Leśny Park, nie ma Wendy ale jest za to...

Piotruś Pan, każdy go zna, jednak ja zapewne jak większość najpierw poznałam go na ekranie, I jakoś ten Piotruś z ekranu I ten z książki nie wydaja mi się identyczni, po prostu spodziewałam się zabawnej lekkiej książki pełnej przygód, jednak Piotruś Barriego nie do końca taki mi się wydał.... nie mniej rozdział gdy Wendy dorasta I koza Piotrusia chwycił mnie za serce....

Piotruś Pan, każdy go zna, jednak ja zapewne jak większość najpierw poznałam go na ekranie, I jakoś ten Piotruś z ekranu I ten z książki nie wydaja mi się identyczni, po prostu spodziewałam się zabawnej lekkiej książki pełnej przygód, jednak Piotruś Barriego nie do końca taki mi się wydał.... nie mniej rozdział gdy Wendy dorasta I koza Piotrusia chwycił mnie za serce....

Zajrzałem z ciekawości, jaką ocenę wystawił kwiat czytelnictwa polskiego temu mini-arcydziełu i aż wyrwał mi się spod nosa bełkotliwy śmiech z obrzydliwej rubasznej uciechy godnej najbardziej pysznego gbura.
Z jednej strony nie mogę się nadziwić tak niskiej ocenie, z drugiej jednak - no, wiadomo...
Zbyt mocne? Zbyt dziwne? Zbyt mroczne? Zbyt wsobne? Może nazbyt liryczne? Niezrozumiałe?

Książka jest arcydziełem literatury, perłą o wyraźnym, choć enigmatycznym blasku.
Wracam do niej co jakiś czas i wrócę jeszcze wiele razy.

Zajrzałem z ciekawości, jaką ocenę wystawił kwiat czytelnictwa polskiego temu mini-arcydziełu i aż wyrwał mi się spod nosa bełkotliwy śmiech z obrzydliwej rubasznej uciechy godnej najbardziej pysznego gbura.
Z jednej strony nie mogę się nadziwić tak niskiej ocenie, z drugiej jednak - no, wiadomo...
Zbyt mocne? Zbyt dziwne? Zbyt mroczne? Zbyt wsobne? Może nazbyt liryczne?...

Piotrusia Pana i Wendy UWIELBIAM tak bardzo, że muszę napisać to wielkimi literami. Przy Piotrusiu Panie w Ogrodach Kensingtońskich, przyznaję ze smutkiem, przysypiałam. Zachwyt nad tym czarującym światem wróżek wzbudził nie tekst, a ilustracje. Barrie się nie popisał, za to Arthur Rackham dostaje ode mnie 11/10.

Piotrusia Pana i Wendy UWIELBIAM tak bardzo, że muszę napisać to wielkimi literami. Przy Piotrusiu Panie w Ogrodach Kensingtońskich, przyznaję ze smutkiem, przysypiałam. Zachwyt nad tym czarującym światem wróżek wzbudził nie tekst, a ilustracje. Barrie się nie popisał, za to Arthur Rackham dostaje ode mnie 11/10.

Uwielbiam tą książkę, mogłabym ją czytać bez końca.

Uwielbiam tą książkę, mogłabym ją czytać bez końca.