Prozopagnozja to choroba, która – choć tajemnicza i intrygująca – nieczęsto pojawia się w literaturze i filmie. Tym bardziej więc najnowsza powieść Louise Jensen od początku wzbudza ciekawość i zachęca do przeczytania. Zachęca do tego także sama osoba autorki, której poprzednie książki cieszyły się sporym uznaniem czytelników.

Tym razem Jensen przedstawia czytelnikom historię Alice, która przeżywa kryzys w małżeństwie i za namową koleżanek decyduje się na randkę w ciemno z mężczyzną poznanym na portalu randkowym. Następnego dnia po spotkaniu budzi się w swoim mieszkaniu i nie tylko nie pamięta wydarzeń minionej nocy, ale nawet nie jest w stanie rozpoznać twarzy swoich bliskich i własnej. Tym trudniej będzie jej zatem walczyć z prześladowcą, który za wszelką cenę chce się na niej zemścić.

Autorka zastosowała w tej książce narrację pierwszoosobową, co pozwala czytelnikowi na przeżywanie wydarzeń wraz z bohaterką i odczuwanie jej emocji. Ten zabieg sprawdza się znakomicie na początku powieści, kiedy napięcie, zarówno u bohaterki, jak i u czytelnika, sięga zenitu. Niestety, pierwsze kilkadziesiąt stron książki to jej najlepsza część – później jest coraz mniej ciekawie. Tak dobrze wykorzystana na pierwszych stronach narracja pierwszoosobowa, później staje się narzędziem do zamieszczenia w książce wielu niepotrzebnych monologów. Bohaterka ma tendencję do użalania się nad sobą i swoim losem, rozpamiętywania przeszłości, szczególnie swojego dzieciństwa, co w kontekście powieści ma uzasadnienie, jest jednak zanadto eksploatowane. Napotykane co chwila dłużyzny nie sprawdzają się jako moment na załapanie oddechu po kolejnej emocjonującej scenie ani nie dają okazji do lepszego poznania bohaterki, ale są zwyczajnie nudne. Akcja bardzo powoli zmierza ku rozwiązaniu, a z każdym nic niewnoszącym wspomnieniem zainteresowanie książką spada.

Wydaje się też, że autorka nie do końca poradziła sobie z intrygą, którą stworzyła. Jawi się ona jako niewiarygodna, pełna zbiegów okoliczności. Motywy, które kierują prześladowcą, są mało przekonujące, pasują raczej do dziecka niż do dorosłej osoby. Generalnie więc kreacje postaci nie są zbyt mocną stroną tej powieści. Wydaje się, że każda z nich zachowuje się niezrozumiale i wbrew rozsądkowi, zaczynając od głównej bohaterki, poprzez jej najbliższych, na prześladowcy kończąc. Niestety tylko nielogiczne zachowanie niemal wszystkich bohaterów pozwala fabule rozwijać się w nadanym przez autorkę kierunku, co czyni powieść raczej irytującą niż intrygującą. Zdajemy sobie bowiem sprawę, że to, co się dzieje, jest niewiarygodne, a gdyby choć jedna z osób zachowała się nieco mniej absurdalnie, problemy głównej bohaterki byłyby dużo mniejsze.

„Randka” zostanie zapewne doceniona przez fanów Louise Jensen. Nie jest jednak pozycją, od której warto by zacząć przygodę z twórczością tej autorki. Pomimo bardzo dobrego pomysłu jest to bowiem powieść dużo słabsza niż poprzednie. Nie zmienia to jednak faktu, że warto czekać na kolejne książki Jensen, bo autorka zapewne jeszcze nieraz nas zaskoczy.

Andronika Sawicka