A gdybym powiedziała Wam, że facet jedzie pociągiem i opisuje co widzi, to przeczytalibyście tą książkę? Zapewne tylko ci o romantycznej naturze. Więc powiem tak, Torbjørn Færøvik pisarz, który wziął sobie za cel przejechanie trasą, pociągu legendy czyli Orient expressu. Autor nie tylko opisuje co widzi, kogo spotyka ale w cudowny sposób opowiada o historii naszego świata. Czekałam, na tą książkę jak dziecko na gwiazdkę, dlatego gdy zobaczyłam ją na Legimi porzuciłam wszystko i zabrałam się za czytanie. Wiedziałam z góry, że książka nie będzie nudna z masą przekoloryzowanych na potrzeby pisarstwa, opisów przyrody i widoczków. Jednak to co finalnie dostałam przerosło moje oczekiwania. Normalnie w recenzji umieszczam cytaty, tu też tak zrobię jednak teraz chcę wam nakreślić to czego możecie się spodziewać a przede wszystkim to jak książka jest skonstruowana.
Autor z Londynu pojechał do Paryża, by spotkać się z przyjacielem. Mieli zarezerwowane miejsce w restauracji na wieży Eifel. Torbjørn opisuje moment przybycia oraz to jak zasiedli obaj do stołu, wtedy czytamy:
Gaston mówi bym wyciągnął głowę:
- Zobacz, tam leży Île de la Cité.
Następnie czytamy już historię, tego miejsca:
Celtyckie plemię Parisii, osiedliło się na tej małej wyspie na Sekwanie około 300 roku p.n.e[...]
Historia miasta i jego mieszkańców jest opisana w najmniejszych szczegółach, ale robi to tak ciekawie, że nie ma momentu w którym książka zaczyna nużyć czytelnika. Dostajemy opisy miasta kiedyś i dziś, a napisane jest to w taki sposób, że czujemy się jakbyśmy tam byli. Każde miejsce kryje swoją historie, każde miejsce ma jakieś wydarzenie z nim związane, bądź wiąże się z tym miejscem jakaś konkretna osoba, której to osoby historia jest nam odrazu opowiadana.

Dziś Orient Express jest tylko pieśnią przeszłości, ale kolej wciąż żyje. Pomyślałem więc: dlaczego nie wybrać się w podróż tymi samymi torami, nie z Paryża do Stambułu, ale z Londynu do Samarkandy, w przedłużoną trasę Orient Expressu z historią w tle?

Jak pomyślał tak zrobił, sprawdzając na początek starą trasę a następnie dodając kolejne etapy podróży. Jak sam autor pisze, starał się wpleść trochę historii starej i nowej, z naciskiem na trochę, przy czym odsyła wszystkich bardziej ciekawskich do odpowiednich publikacji. Dzięki temu właśnie, dostajemy tak cudowne niemęczące opisy historyczne.
Jedno co wiem to, że ( Na Legimi) przeczytałam tych 868 stron w jeden dzień, tylko dlatego, że naprawdę nie można się oderwać od lektury a styl pisarza nie męczył mnie. Wiem też, że kupię książkę w formie papierowej, bo chcę do niej wracać, leżąc w łóżku tuż przed snem. By móc znów przeżywać te historie i zwiedzać różne miejsca razem z Torbjørnem Færøvikiem. Jeśli moja recenzja nie zupełnie przekonała Was do przeczytania książki i nadal się wahacie, idźcie do pierwszej lepszej księgarni i przeczytajcie przedmowę. Ona utwierdzi Was w przekonaniu, że ta książka to złoto!

Wkrótce zauważam w oddali kościół, pierwszy z wielu. Około 90% Gruzinów uważa się za chrześcijan. Podziękowania należą się świętej Nino, pobożnej kobiecie, która prawdopodobnie przybyła tu 1700 lat temu. Z wiarą i zapałem dokonała tylu cudów, że Gruzini dali się przekonać do chrześcijaństwa. Od tamtej pory budują jeden kościół św. Nino za drugim.


http://book-mi-swiadkiem.blogspot.com/

A gdybym powiedziała Wam, że facet jedzie pociągiem i opisuje co widzi, to przeczytalibyście tą książkę? Zapewne tylko ci o romantycznej naturze. Więc powiem tak, Torbjørn Færøvik pisarz, który wziął sobie za cel przejechanie trasą, pociągu legendy czyli Orient expressu. Autor nie tylko opisuje co widzi, kogo spotyka ale w cudowny sposób opowiada o historii naszego świata....