Chyba wszyscy znają baśń „Kopciuszek” – piękną historię o biednej dziewczynie, która z wzajemnością zakochała się w bezimiennym księciu. Ta opowieść, jak wiele jej podobnych, kończy się hucznym ślubem i enigmatycznymi słowami: „I żyli długo i szczęśliwie”. Nikt nie zastanawia się, jak dziewczyna prowadząca skromne życie i lubiąca obcować z przyrodą poradzi sobie w świecie, który zamknięty jest w ścianach pełnego przepychu zamku i sztywnej dworskiej etykiety. Tracy Rees postanowiła wykorzystać podobny motyw i – osadzając go w XIX-wiecznej rzeczywistości – pokazać, że w prawdziwym życiu piękne są tylko chwile.

Dziewczynka znana jako Florence Buckley wychowuje się pod opieką swojej babki na wrzosowiskach dzikiej Kornwalii. Choć życie w tym miejscu nie jest łatwe, Florrie jest zadowolona ze swojego losu. Każda sielanka jednak kiedyś się kończy – w wieku piętnastu lat dziewczyna dowiaduje się o swoim pokrewieństwie z bogatą rodziną Grace’ów i zostaje zmuszona do przeprowadzki z ukochanej Kornwalii do Londynu. Zdawałoby się, że wygrała los na loterii, ale szybko okazuje się, że życie wśród członków zamożnego rodu wcale nie jest proste. Jedynym światłem w tej otchłani nieszczęścia jest dla niej Turlington Grace, równie zagubiony w tym świecie jak ona.

Na początku powieści autorka poświęca wiele miejsca barwnym opisom krajobrazu, jak również stosuje liczne retrospekcje, opowiadając o przeszłości Florence. O ile owe opisy, nasycone naprawdę bogatym słownictwem, w pewnym momencie zaczynają nużyć, o tyle odwołania do przeszłości Florrie mogą okazać się problemem dla niecierpliwego czytelnika, gdyż można się w nich po prostu zgubić. Niechronologicznie ułożone i dość chaotyczne, sprawiają, że co jakiś czas trzeba się zastanawiać, który etap życia bohaterki ukazują. Te dwa elementy mogą nieco zniechęcić mniej wytrwałych czytelników, ale po pokonaniu czterech pierwszych rozdziałów ten trudny początek zostaje wynagrodzony ciekawą i smutną historią.

Autorka stworzyła wielowymiarową powieść z ciekawymi bohaterami. Śledzimy w niej losy Florence, która próbuje odnaleźć się w świecie londyńskiej socjety, gdzie panują ściśle określone reguły. Obserwujemy, jak z trudem przyzwyczaja się do zakazu biegania po ogrodzie, wciska się w sukienkę z dziesięcioma halkami czy dostaje lekcje pokory od swojej ciotki. Choć w ponurej rezydencji Grace’ów co jakiś czas pojawia się jej bratnia dusza pod postacią Turlingtona Grace’a, dziewczyna wciąż toczy małą wojnę ze sobą – chce na zawsze pozostać beztroską i dziką Florence Buckley, a mimo to pozwala się tłamsić ułożonej i przykładnej osobie, jaką jest Florence Grace.

Ponieważ ta książka należy do gatunku romansu historycznego, pojawia się tu również wątek miłosny, jednak nie jest on wcale szczęśliwy. Stanowi raczej dopełnienie trudnej historii Florence, która nie dość, że musi dostosować się do sztywnych zasad życia w bogatej rodzinie, to jeszcze zakochuje się w mężczyźnie, który jest niezbyt stabilny psychicznie. Choć Florrie czuje, że jest on jej bratnią duszą i gdyby mogła, skoczyłaby za nim w ogień, są chwile, kiedy nie jest w stanie zrozumieć jego decyzji i czynów. Przedstawiając ten burzliwy, trudny romans, autorka daje nam więc piękną lekcję, mówiąc, że miłość to nie wszystko.

Mimo początkowych trudności w lekturze uważam, że „Florence Grace” jest książką, po którą warto sięgnąć. Jej nieprzewidywalna fabuła, ciekawe postaci, rozterki głównej bohaterki i skomplikowany wątek miłosny sprawiają, że lektura jest nie tylko przyjemna, ale również wartościowa.

Edyta Tomaszewska