o ile pierwszy tom niespecjalnie przypadł mi do gustu, przez co nie spieszyłam się z sięgnięciem po kolejny, o tyle drugi zachwycił mnie w przedziwny sposób. Wiele jest tu smutnych wydarzeń, zwłaszcza piękna, lecz wyjątkowo tragiczna miłość Karoliny i Jana oraz samotność i wyobcowanie, z jakimi mierzą się ich dzieci. Książka jest jednak bardzo klimatyczna, pięknie napisana. Ciekawe dialogi, barwne postacie z mocno zarysowanym profilem psychologicznym, tragizm i pewne przeświadczenie o nieuchronnie zbliżającym się kataklizmie - to wszystko wpływa na emocje podczas czytania. A do tego humorystyczne podejście w tak potwornych czasach, jakie przyniosła okupacja niemiecka - fragment z ukrywającymi się w Lechicach lotnikami czytałam płacząc ze śmiechu. No i zaskakujące zakończenie. Żałuję jedynie, że książka taka krótka, myślę, że gdyby autorka bardziej rozbudowała postaci i fabułę byłoby jeszcze ciekawiej.

o ile pierwszy tom niespecjalnie przypadł mi do gustu, przez co nie spieszyłam się z sięgnięciem po kolejny, o tyle drugi zachwycił mnie w przedziwny sposób. Wiele jest tu smutnych wydarzeń, zwłaszcza piękna, lecz wyjątkowo tragiczna miłość Karoliny i Jana oraz samotność i wyobcowanie, z jakimi mierzą się ich dzieci. Książka jest jednak bardzo klimatyczna, pięknie napisana....

Jedna z niewielu pozycji któą przeczytałam dwa razy. Od niedawna czytam sagi ale rzekrój postacu i wielowatkowośc ksiązki sprawiają ze zapamietałam ja na długo. Lubie poszukiwac ekranizacji książek (oczywiście zaraz po jej przeczytaniu nigdy na odwrot) - ale tym arzem się zawiodłam. chcoiaz miło bylo obejrzec i porówna w porownywać z ksiązkami. Niezmiennie ksiązkę polecam!!!

Jedna z niewielu pozycji któą przeczytałam dwa razy. Od niedawna czytam sagi ale rzekrój postacu i wielowatkowośc ksiązki sprawiają ze zapamietałam ja na długo. Lubie poszukiwac ekranizacji książek (oczywiście zaraz po jej przeczytaniu nigdy na odwrot) - ale tym arzem się zawiodłam. chcoiaz miło bylo obejrzec i porówna w porownywać z ksiązkami. Niezmiennie ksiązkę polecam!!!

Maria Nurowska dała mi się poznać jako fenomenalna obserwatorka rzeczywistości. Jej powieść pt. "Dziesięć godzin" urzekła mnie niesamowicie. Napisana z jajem, polotem i właściwą Nurowskiej zadziornością, długo siedziała w mojej głowie. Obserwacja rzeczywistości oczami Pani Nurowskiej była czystą przyjemnością, (choć należy podkreślić, że dość gorzką). Twórczość Nurowskiej poznaję głównie dzięki Wydawnictwu Prószyński i spółka, które co pewien czas wypuszcza na rynek kolejną perełkę. Kiedy jednak zobaczyłam I tom "Panien i wdów" postanowiłam poczekać na całość. Ciągnęło mnie do tej sagi od dłuższego czasu, ale ilość wydań, wznowień, uzupełnień i wersji, które ukazały się do tej pory skutecznie mnie zniechęcały. Wydanie Prószyńskiego dało nadzieję na rzetelne zapoznanie się z tym tytułem, bez błądzenia po kolejnych wersjach. Zupełnie niedawno ukazał się czwarty tom, co dało mi zielone światło dla rozpoczęcia lektury. Zaczęłam czytać i przepadłam. Z kretesem. Dodam tylko, że wstrzymanie się z lekturą do czasu ukazania się całości było świetnym pomysłem, bo wyczekiwanie na kolejne tomy byłoby dla mnie bardzo trudne. A tak w dwa tygodnie pochłonęłam całość rozkoszując się pięknym piórem autorki.
"Panny i wdowy" to wspaniała saga o dziejach rodu Lechickich. Właściwie to nie... nie tak. To opowieść o dziejach Polski, która - dla ułatwienia czytelnikowi zrozumienia tych zawiłych wydarzeń - została ubrana w losy członków rodu lechickich. Akcja rozpoczyna się w 1864 r., kiedy to po klęsce powstania styczniowego Cyprian zostaje wywieziony na Sybir. Jego żona postanawia pojechać za nim, ale niekoniecznie do niego... Tak zaczynają pleść się losy pięciu kobiet, które łączy jedno nazwisko - Lechicka. Większość z nich to panny lub wdowy, a to za sprawą polskiej historii, która co rusz zabierała im mężczyzn na wojnę. A to powstanie, a to wojny światowe, a to powstanie warszawskie... po wojnie również nie było łatwo, bo przecież wielu Polaków zniknęło w czeluściach komunistycznego ustroju. Dziewczyny za to trwały i robiły wszystko, aby pomóc mężczyznom i ratować rodzinną posiadłość Lechice.
Historie Polski obserwujemy oczami sześciu kobiet, które nie są obojętne na to, co się dzieje wokół nich. Ich losy są przepięknie opisane i nie ukrywam, że pochłonęłam wszystkie cztery tomy z zapartym tchem. Oczywiście przyznaje rację tym, którzy piszą, że to romansidło. Ale absolutnie nie zgadzam się z twierdzeniem, że to płaska historyjka. Autorka bardzo zgrabnie wplata rys historyczny w losy naszych bohaterek. Niejako mimochodem przesiąkamy postaciami znanymi z podręczników. A już czasy II Wojny Światowej urzekły mnie całkowicie.
Najgorszy dla mnie jest tom IV, a to za sprawą epoki, która jest tłem dla opisywanych wydarzeń. PiS, Kaczyński Jarosław i cała ta klika mierzi mnie niepomiernie i zgrzytałam zębami czytając o nich. Przeczytałam książkę do końca, ciekawa losów bohaterek, ale polityczne wstawki z uporem omijałam, nie chcąc sobie psuć przyjemności czytania.
"Panny i wdowy" to przepiękna saga, która łączy w sobie elementy powieści historycznej, psychologicznej czy też melodramatycznej. Każda z bohaterek musi zmierzyć się zarówno z uczuciem do mężczyzny jak i z patriotyzmem. Często musi poświęcić jedną z tych wartości, aby ratować drugą. To powieść naprawdę warta przeczytania.

Maria Nurowska dała mi się poznać jako fenomenalna obserwatorka rzeczywistości. Jej powieść pt. "Dziesięć godzin" urzekła mnie niesamowicie. Napisana z jajem, polotem i właściwą Nurowskiej zadziornością, długo siedziała w mojej głowie. Obserwacja rzeczywistości oczami Pani Nurowskiej była czystą przyjemnością, (choć należy podkreślić, że dość gorzką). Twórczość Nurowskiej...

Druga część należy do dzieci Karoliny-bliźniąt Eweliny i Janka.
Suzann po śmierci Karoliny wychowuje dzieci, bo ich ojciec zwariował po stracie żony. Ewelina jest nieznośna i stwarza częste problemy. Janek jest natomiast utalentowanym muzykiem i wyjeżdża do Paryża rozwijać swój talent.
Wybucha druga wojna światowa. Okazuje się że choć rodzeństwo jest bardzo różne, obydwoje poczuwają się w obowiązku walczyć i odzyskać wolność.Obydwoje czują się Polakami. Saga jak najbardziej godna polecenia. Zabieram się za ostatni tom.

Druga część należy do dzieci Karoliny-bliźniąt Eweliny i Janka.
Suzann po śmierci Karoliny wychowuje dzieci, bo ich ojciec zwariował po stracie żony. Ewelina jest nieznośna i stwarza częste problemy. Janek jest natomiast utalentowanym muzykiem i wyjeżdża do Paryża rozwijać swój talent.
Wybucha druga wojna światowa. Okazuje się że choć rodzeństwo jest bardzo różne, obydwoje...

Muszę przyznać, że ten tom jest nieco lepszy niż pierwszy. Tutaj wreszcie postacie pierwszoplanowe są jakoś rozbudowane a nie rozrzucone na kawałeczki, chociaż idealnie też nie jest. Poznajemy tutaj Karolinę, córkę Karoliny z pierwszego tomu i wokół niej skupia się cała akcja. Oprócz tego jednak dane jest nam poznać nieco bliżej Suzanne oraz bohater męski, mąż Karoliny. Mimo, że jest ogólnie lepiej, jest to trochę bardziej rozbudowane to nadal mam poczucie, że to nie jest całość, i połowa mi nadal umknęła, tak jak w poprzednim tomie. Bohaterki nadal są jednowymiarowe - albo są złe albo dobre, chociaż w tej sadze chyba wszystkie są dobrymi aniołami, poza Eweliną z pierwszej części. Przez to te postacie są mało wiarygodne. Na plus to, że w tym tomie nie ma tylu scen erotycznych, które irytują, jest ich o wiele mniej i jak się je pominie to nie przeszkadzają, chociaż bohaterki w tych scenach są głupie. Wystarczy, ze facet na nie spojrzy maślanymi oczami, a one zaraz mu lecą do łóżka. Na tym ma polegać ta ich niezależność? Autorka chyba nie do końca to przemyślała, jak wielu rzeczy zresztą. Szczerze mówiąc mam dosyć przez to na razie lżejszej literatury, zmęczyłem się nią chociaż powinno być chyba odwrotnie. Na razie tom 3 sobie odpuszczę, może skończę go za jakiś czas, zwłaszcza, że przyszła bohaterka nie wydaje się być zbyt mądra (znowu) ani interesująca i już mnie irytuje w tym tomie, mimo, że poznajemy ją na ostatnich 20-30 stronach. Nie, coś w tej sadze poszło nie tak. Chyba była kierowana głównie do kobiet które potrzebują czegoś "porywającego", szybkiego, z miłością i erotyką. A nadal twierdzę, że można było z tego zrobić coś dobrego. Nurowska dała ciała.

Muszę przyznać, że ten tom jest nieco lepszy niż pierwszy. Tutaj wreszcie postacie pierwszoplanowe są jakoś rozbudowane a nie rozrzucone na kawałeczki, chociaż idealnie też nie jest. Poznajemy tutaj Karolinę, córkę Karoliny z pierwszego tomu i wokół niej skupia się cała akcja. Oprócz tego jednak dane jest nam poznać nieco bliżej Suzanne oraz bohater męski, mąż Karoliny....

Mam mieszane uczucia dotyczące tej książki, właściwie bardzo podobna do części pierwszej tylko przesunęliśmy się w czasie, zmienia się tło historyczne. Postacie - kolejne kobiety i Jasio (wreszcie pojawia sie mężczyzna, ale jest jakby na piątym planie ) nadal są dość dziwne, podejmują decyzje tak abstrakcyjne, że trudno mi sobie wyobrazić żeby to mogło stać się naprawdę. Książkę czyta się szybko, ale brak jej ducha i postaci którą można by polubić i zatęsknić za nią. Dodatkowo sceny erotyczne jakoś słabo autorce wychodzą, są nudne i monotonne wręcz irytujące.
Przeczytam kolejną część, może jednak będzie jakaś postać zasługująca na moją uwagę i sympatię.

Mam mieszane uczucia dotyczące tej książki, właściwie bardzo podobna do części pierwszej tylko przesunęliśmy się w czasie, zmienia się tło historyczne. Postacie - kolejne kobiety i Jasio (wreszcie pojawia sie mężczyzna, ale jest jakby na piątym planie ) nadal są dość dziwne, podejmują decyzje tak abstrakcyjne, że trudno mi sobie wyobrazić żeby to mogło stać się naprawdę....

Opowieść o kobietach, których życie nie oszczędza- osobiste trudności nie są jedynymi, z którymi muszą sobie radzić w życiu, bo życiowe plany niejednokrotnie przekreśla sytuacja w państwie.
Kolejne pokolenia kobiet przeżywają wzloty i upadki, tracą bliskich, odkrywają rodzinne tajemnice, miłość i samotność. Uczą się żyć i realizować swoje marzenia wbrew przeciwnościom losu.
Umiejętnie splecione losy kolejnych kobiet z ważnymi wydarzeniami historycznymi w Polsce.
Wciąga, zachwyca, wzrusza, świetnie się czyta. Polecam.

II tom to głównie historia Karoliny, która postanawia za wszelką cenę studiować prawo i mimo ogromnych trudności udaję się jej ukończyć studia jako jedynej kobiecie. Tragiczna śmierć Karoliny kończy jej młode życie, prawniczą karierę i kładzie się tajemnicą i cieniem na życiu jej malutkich dzieci- Eweliny i Jana.

Opowieść o kobietach, których życie nie oszczędza- osobiste trudności nie są jedynymi, z którymi muszą sobie radzić w życiu, bo życiowe plany niejednokrotnie przekreśla sytuacja w państwie.
Kolejne pokolenia kobiet przeżywają wzloty i upadki, tracą bliskich, odkrywają rodzinne tajemnice, miłość i samotność. Uczą się żyć i realizować swoje marzenia wbrew przeciwnościom losu....

Lepsza niż część pierwsza. Więcej historii, mniej romansidła. Sceny harlequinowe ominęłam, bo nie tego szukam.

Lepsza niż część pierwsza. Więcej historii, mniej romansidła. Sceny harlequinowe ominęłam, bo nie tego szukam.

Książkę przeczytałam bardzo szybko. Jestem zadowolona. Drugi tom zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu niż pierwsza część. Jest tu więcej ciekawych postaci, są lepiej opisane. Historia jest dużo ciekawsza. Zdecydowanie polecam.

Książkę przeczytałam bardzo szybko. Jestem zadowolona. Drugi tom zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu niż pierwsza część. Jest tu więcej ciekawych postaci, są lepiej opisane. Historia jest dużo ciekawsza. Zdecydowanie polecam.

Ten tom bardziej mi przypadł do gustu. Dobrze opisane przeżycia wewnętrzne bohaterów. Tło historyczne bardzo mi się podobało, a niektóre fakty z historii świetnie powiązane z bohaterami powieści Polecam

Ten tom bardziej mi przypadł do gustu. Dobrze opisane przeżycia wewnętrzne bohaterów. Tło historyczne bardzo mi się podobało, a niektóre fakty z historii świetnie powiązane z bohaterami powieści Polecam