Jest to rzadko spotykany paradoks, że takie pogodne, wręcz poczciwe w swojej idylliczności dziełko powstało jako terapeutyczne remedium dla dotkniętego schizofrenią autora. Ota Pavel tak naprawdę pisarzem nigdy nie był ani się za niego nie uważał. Większość jego skromnej twórczości została wydana po jego śmierci, a on sam największą swoją „erupcję” literacką osiągnął podczas długotrwałej, ciężkiej terapii psychiatrycznej w szpitalu zamkniętym.
Główny wątek książki, traktuje o perypetiach niefortunnego ojca małego Oty, o wędkarstwie i wszelkich aspektach stworzenia i eksploatowania stawu rybnego. Ten miły temat jest mi bardzo bliski. Bowiem mój ojciec przez pierwszą połowę swego życia marzył i ciągle mówił o własnym stawie z wymarzonymi gatunkami ryb. Aby w drugiej połowie swego życia dopiąć celu. Wykopał duży zbiornik, który jest regularnie, ale i bez żadnego konkretnego celu zarybiany i nad którym spędza większą część czasu wolnego.
Ojciec autora, Leon, jest takim sympatycznym i nieporadnym nieudacznikiem, który imał się różnych interesów, poczynając od chybionego ekonomicznie zakupu stawu, po niezwykle niszowy biznes bazujący na lepach na muchy. Jednak spokojna egzystencja rodziny autora zostaje przerwana przez okupację hitlerowską. Męska cześć rodziny trafia do obozów pracy, mały Ota pozostaje sam z matką. Dzięki swojej pasji wędkarskiej jest w stanie zapewnić rodzinie dodatkowe pożywienie w najtrudniejszych chwilach. Chłopiec obdarzony jest dużą wyobraźnią. Dodatkowo kusująć na ryby pod nosem uzbrojonych strażników, z prozaicznej czynności jaką jest wędkowanie potrafił stworzyć ekstremalną przygodę. Książka jest bardzo pogodna, pełna opisów obcowania z naturą, tą małą naturą, którą każdy z nas codziennie mija jadąc do pracy lub załatwiając swoje sprawy. Książka bardzo podnosi na duchu i kotwiczy w umyśle pogodne nastawienie do pokonywania codziennych problemów. Polecam szczególnie wszelkim zatraconym pesymistom, którzy szukają ożywiającej inspiracji do zmiany swojej postawy życiowej.

Jest to rzadko spotykany paradoks, że takie pogodne, wręcz poczciwe w swojej idylliczności dziełko powstało jako terapeutyczne remedium dla dotkniętego schizofrenią autora. Ota Pavel tak naprawdę pisarzem nigdy nie był ani się za niego nie uważał. Większość jego skromnej twórczości została wydana po jego śmierci, a on sam największą swoją „erupcję” literacką osiągnął...