Zaraz po lekturze „Szmacianej lalki” wziąłem się za kontynuację, czyli właśnie „Przynętę”. No i spotkało mnie dość mocne zaskoczenie! Albowiem o ile pierwsza część to kryminał z elementami thrillera, to część druga jest napakowaną akcją powieścią sensacyjną. Teraz pomyślę na głos, i moja myśl głosi że „Przynęta” mogłaby zostać spokojnie sfilmowana jako kolejny sezon wyśmienitego serialu „24 godziny”. Tu nie ma miejsca na postoje, na spowolnienia akcji, tu cały czas coś się dzieje. Tak w ogóle to trudno nazwać tą powieść kontynuacją „Szmacianej lalki”; to w zasadzie odrębna opowieść, w luźnym stopniu nawiązująca do poprzedniczki (choć sam epilog może sugerować coś innego…). Nie powiem że jest gorsza lub lepsza, powiem że jest inna. Na pewno czyta się tak samo szybciutko, co powoduje że Daniel Cole wędruje na moją listę ulubionych autorów.
Na końcu książki jest króciutki wywiad z Cole’m, i już tam nadmienił, że zaczął pisać trzecią część trylogii. Oby wyszła jak najszybciej…

PS. Tą powieścią zamykam czytelniczy rok 2018, a na ten nadchodzący Nowy Rok, życzę wszystkim Znajomym i nie tylko dużo zdrowia, szczęścia i pomyślności, i masy niezapomnianych książek!!!

Zaraz po lekturze „Szmacianej lalki” wziąłem się za kontynuację, czyli właśnie „Przynętę”. No i spotkało mnie dość mocne zaskoczenie! Albowiem o ile pierwsza część to kryminał z elementami thrillera, to część druga jest napakowaną akcją powieścią sensacyjną. Teraz pomyślę na głos, i moja myśl głosi że „Przynęta” mogłaby zostać spokojnie sfilmowana jako kolejny sezon...