Nie jest to zwykła biografia sportowca, bo Karol Bielecki nie jest tylko wybitnym piłkarzem ręcznym. Stracił przez sport bardzo wiele, ale zyskał co innego. Udowodnił, że nawet po największych katastrofach, jakie na nas spadają można się podnieść. Jest więc niezwykłą inspiracją dla innych.

Miałem okazję poznać Karola przy okazji igrzysk olimpijskich. W Rio był chorążym podczas ceremonii otwarcia, więc dostąpił wielkiego zaszczytu. W książce możemy poznać go lepiej jako człowieka, ale i prawdziwy wzór sportowca, bo takim na pewno jest.

Książkę od innych biografii odróżnia też to, że nie znajdziemy tu: wygłupów, rozliczania się, samych zabawnych historyjek. Są sytuacje tego typu, że pół drużyny poszło na imprezę po meczu, a Karol wziął ze sobą butelkę mleka, bo nie chciał pić alkoholu...

Nie jest to biografia też nudna. Jest świetną opowieścią o sile charakteru, budowaniu swojej kariery, wierze w ideały. "Kola" potrafił udowadniać, że mimo tego, że piłka ręczna jest szalenie trudną i wymagającą grą, to tworzą ją ludzie tacy jak on - wielcy sportowcy. Na boisku i poza nim.

Karol trafił na najlepsze lata piłki ręcznej w Polsce. Na jej popularność, najbardziej emocjonujące mecze, zwycięstwa i medale. Zabrakło jedynie tego olimpijskiego medalu, a był praktycznie na wyciągnięcie ręki. Skończyło się czwartym miejsce na Rio, a te decydujące mecze mam ciągle w pamięci, bo oglądałem je na żywo. Do tych wszystkich "złotych lat" piłki ręcznej w Polsce miło jest wrócić i poznać niektóre sytuacje od środka. Dowiemy się wiele o pracy trenerów reprezentacji, o kulisach ligi, pomysłach na życie. I o błędach systemu szkolenia, bo końcówka jest nieco smutna. Nie widać następców tego złotego pokolenia, a to świadczy o niewykorzystanej szansie. Może jeszcze ci wielcy zdążą jakoś tę sytuację naprawić. Nigdy nie jest za późno, żeby coś zmienić.

Nie jest to zwykła biografia sportowca, bo Karol Bielecki nie jest tylko wybitnym piłkarzem ręcznym. Stracił przez sport bardzo wiele, ale zyskał co innego. Udowodnił, że nawet po największych katastrofach, jakie na nas spadają można się podnieść. Jest więc niezwykłą inspiracją dla innych.

Miałem okazję poznać Karola przy okazji igrzysk olimpijskich. W Rio był chorążym...