Zachęcony pozytywnymi opiniami w Internecie sięgnąłem po tą pozycję. I sam sobie jestem winien! A ostrzegali mnie "To ten gość co próbował pisać jak Tolkien, ale nie wyszło", "Tego nie da się czytać!". Trochę nie mieli racji, bowiem czytałem już dużo gorsze i głupsze książki, nie mniej jednak ta nie jest dobra. Powodów jest kilka.

Po pierwsze: zupełnie nie rozumiem, jaki sens leży w pisaniu takich książek jak Sarantyjska Mozaika i reszta (poza Fionnovarem, który jest klonem Władcy Pierścieni) dorobku Kaya. Z jednej strony: elementów fikcyjnych jest za dużo, żeby była to dobra powieść historyczna. Z drugiej: za mało, żeby to było ciekawe fantasy lub fantasy historyczne. Trochę wygląda to tak, jakby autor chciał napisać powieść historyczną, ale nie chciało mu się prowadzić badań, więc postanowił ukryć ten fakt pisząc fantasy.

Po drugie: książka jest upiornie nudna. Wątków jest multum, postaci jeszcze więcej. Jednak ani te postacie nie robią nic ciekawego, łażą bez celu, odbywają długie, nieciekawe podróże, gadają, jedzą, piją i gotują. Wszystko to jest opisane nadmiernie skrupulatnie, wypełnione straszliwą, literacką watą. Kay bardzo wyraźnie nie panuje nad opisem, a już w szczególności nad tym, o czym warto czytelnika informować oraz nad tym co należałoby mu oszczędzić.

Wspomniany już multum wątków zaczyna łączyć się w jakąś całość w tomie drugim. Zanim jednak do niego dojdziemy musimy przeczytać 450 stron o niczym (w zasadzie to raczej 750 stron o niczym, bowiem książka mieści się w swojej objętości jedynie dzięki edytorskim sztuczką z krojem druku...). O akcji powiedzieć można wszystko, oprócz tego, że jest szybka.

W efekcie czytanie Sarancjum jest niesamowitym doświadczeniem. Lekturę zacząłem w październiku 2012. Obecnie jest wrzesień 2013. Jestem na stronie 150 drugiego tomu. I to bynajmniej nie dla tego, że smakuje tą książkę drobnymi kęsami.

Kurcze. Podręcznik do nauk pomocniczych historii był lekturą bardziej pasjonującą.

Zachęcony pozytywnymi opiniami w Internecie sięgnąłem po tą pozycję. I sam sobie jestem winien! A ostrzegali mnie "To ten gość co próbował pisać jak Tolkien, ale nie wyszło", "Tego nie da się czytać!". Trochę nie mieli racji, bowiem czytałem już dużo gorsze i głupsze książki, nie mniej jednak ta nie jest dobra. Powodów jest kilka.

Po pierwsze: zupełnie nie rozumiem, jaki...